Christel Provaas schreef op woensdag 13 februari 2008, 15:12:

Ja, onze percheron heb ik het ook wel eens zien doen. In eerste instantie dacht ik dat ze misschien koliek had, dus ik wilde haar omhoog hebben, en dat deed ze dan wel, zij het met een beetje tegenzin. Er bleek helemaal niks aan de hand te zijn, en ze had zelf dan ook echt zoiets van: "Wat is er nou??"
Ik dacht later dat het misschien nog iets met haar jonge leeftijd te maken had (was zo'n 16 maanden toen).
Vond het wel raar!

Esther schreef op woensdag 13 februari 2008, 16:45:


Oh Esther, wat ben ik enorm blij voor jou en voor Bret!!!! Het was vandaag zo'n lange spannende dag terwijl ik steeds keek of er al nieuws was van Bret.... en dan nu dit te lezen, dat is werkelijk fantastisch!! En ja, net als een aantal anderen zit ik hier in tranen dit berichtje te typen... Wat een opluchting.
Ik vind wel dat iedereen door moet blijven gaan met het sturen van positieve gedachten hoor, want dat hebben jullie vast nog nodig én absoluut ook verdiend

Jolijn schreef op donderdag 14 februari 2008, 16:05:


Wow, wat een mooie sprong voorwaarts voor jullie allebei. Gefeliciteerd hoor!

Esther schreef op vrijdag 15 februari 2008, 12:27:


Ooohhh Esther, wat erg... Wat een ramp voor die lieve, dappere Brett en voor jou moet het ook slopend zijn...
En tja, wat kan ik nog zeggen... ik blijf meeleven, ik blijf hopen, ik blijf positieve energie sturen, kaarsje branden etc... We denken aan jullie!!

Beste P en S,

Zelden geef ik mijn mening op een forum, maar nu wil ik daar toch een keer een uitzondering in maken.
Ik ben er oprecht van overtuigd dat je jouw adviezen geeft met enkel en alleen de beste bedoelingen, en dat je om die reden gul bent in het delen van jouw kennis en ervaringen.
Wat ik jammer vind, is dat je niet lijkt te begrijpen wanneer jouw advies de ander helpt/inspireert/steunt of iets dergelijks, en wanneer niet.
Het moge duidelijk zijn dat Esther jouw adviezen niet als opbouwend of zinnig ervaart. Het zou je sieren als je dat zou accepteren en respecteren, en dan niet langer meer van dezelfde adviezen zou blijven geven. Want dan ga je namelijk van aanbieden over tot drammen, en daar is niemand mee gebaat. Jij zelf ook niet lijkt me.
En Esther zou je ook mogen sparen in deze situatie, blijf haar niet irriteren met je goede bedoelingen. Ze heeft positieve energie nodig, geen irritatie en verkapte insinuaties. Ze geeft zelf volgens mij duidelijk genoeg aan wat ze als positief ervaart en waar ze behoefte aan heeft, en wat niet. Respecteer dat alsjeblieft.
Ook Esther doet alles wat mogelijk is om haar Brett te helpen, en indien nodig weet ik zeker dat ze bereid is om haar te laten gaan. Maar zolang Brett haar nodig heeft in haar strijd om te blijven leven, zal Esther samen met Brett blijven knokken. Ook Esther doet dus absoluut alles wat maar enigzins mogelijk is, zelfs al maakt ze dan misschien andere keuzes dan jij zou doen. Dat verdient respect, van iedereen.
Beste P en S, je hebt blijkbaar al stevige levenservaringen en -lessen achter de rug. Ik ben blij dat je er kracht en positiviteit door ontwikkeld hebt. Misschien is het nu tijd om te leren onderscheiden wanneer je iets wel kunt zeggen/aanbieden, en wanneer het gepaster is om je mond te houden. Weten wanneer je beter je mond kunt houden, is een groot goed, en getuigt van veel wijsheid....
Zelf probeer ik alleen datgene te zeggen of doen, wat iets toevoegt (voor de ander). Voegt het niets toe, dan hou ik mijn mond gewoonlijk...
Ik besef dat dit mijn mening is, en dat anderen daar wellicht anders over denken. Haal er het jouwe uit, of niet. De keuze is aan jou.

Beste Esther,
Wat ben ik weer blij met alwéér een verandering, godzijdank weer een positieve! Die Brett toch, die geeft echt zomaar niet op!
Nou, net als al die anderen blijf ik duimen!! Laten we hopen dat dit de laatste radicale omslag was!

Dagmar van der Woude schreef op vrijdag 15 februari 2008, 20:15:


Mijn paard likt aan mijn handen en armen bijvoorbeeld, maar alleen als ze me echt héél erg lief vindt. Ze knuffelt me ahw dan op haar eigen manier. En een van onze andere paarden doet het overigens ook, ook hij uit zijn genegenheid op die manier. De twee anderen doen het weer niet, die uiten zich weer anders...

Esther schreef op zaterdag 16 februari 2008, 10:07:


SUPER!

Esther schreef op maandag 18 februari 2008, 12:40:


Wat fantastisch!!! Ik ben zo blij voor jullie!
Het is toch haast een wonder dat ze er nog is, en dan zo levendig al weer. Wat een heerlijk vinnig bekje alweer... Héérlijk....
Wat een kanjers zijn jullie! En de mensen van de kliniek ook!
Wat mij ook heeft verwonderd, is hoe intens je mee leeft met een paardje wat je niet kent, en haar eigenaresse.... Ik had dat ook al met Cesar bijvoorbeeld en met anderen, maar Bret heeft het wel extra spannend gemaakt hoor Ik kreeg er zelf buikpijn van
Laten we positieve gedachten blijven sturen, zodat ze inderdaad woensdag naar huis mag om daar verder te herstellen. Dat zou toch geweldig zijn...

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 12:54:


Hoi Monique,
wat een mooi verhaal. Ik volg jullie ontwikkelingen met grote interesse... Wat een mooie zondag hebben jullie weer te pakken... ongelooflijk hè, hoe die paarden blijven knokken... Ben blij dat het goed met Indy gaat, ze lijkt me een schat!