Ans Jondral schreef op woensdag 13 februari 2008, 12:50:


Ans, niet lachen, maar als Indy heel enkel wel eens vervelend was als veulen (kwam bijna nooit voor, maar zij heeft ook een tijd gehad dat ze graag overal in hapte) en bleef frutselen, dan pakte ik een tak van de grond die ze mocht dragen. Daar knaagde ze dan op en bewoog hem heen en weer met haar lippen. Ze doet het nu nog wel eens, ze pakt een tak op en draagt die een hele tijd met zich mee. Werkt altijd op de lachspieren van hondenbezitters. :)
Monique

Esther schreef op dinsdag 12 februari 2008, 12:19:


Ik kijk al de hele tijd of er nieuws is van Bret. Ik hoop toch zo dat het goed komt......

Monique

Caatje schreef op woensdag 13 februari 2008, 13:47:


"Gewoon" zou geweldig zijn! Bij elke stap die ze neemt zie je de spieren in haar rug bewegen, haar achterhand beweegt heel anders. Ik ben erg benieuwd hoe ze aanvoelt onder het zadel, hopelijk houdt deze verbetering aan en komt er niet toch nog iets anders uit.

Zoals ze op de behandeling reageert is het bijna zeker een spierprobleem zijn en niet zoals een therapeut uit het verleden wist te melden dat ze heupartrose zou hebben, rijp voor de slacht, doe maar weg, kost alleen maar geld, bla bla....... grrrrrrr, van zo'n instelling krijg is mep en wurg neigingen.

Komend weekend wil ik met haar nog een keer het nieuwe industriegebied bij ons in de buurt verkennen. Brede asfalt wegen, grote grasvlakten, nog geen bebouwing en geen mens in zicht. Als het goed met haar gaat en de zwellingen en gevoeligheid weg zijn, zadel ik haar op en proberen we daar een stukje te rijden. Lekker veel ruimte om wat oefeningetjes te doen en geen pottekijkers die het allemaal beter weten! We zien wel hoe het gaat, anders houden we het op wandelen MET zadeltassen met wat lekkers, een sapje en een appeltje. Zal er wel op uitdraaien dat Indy het sapje EN het appeltje naar binnen werkt. :)

Groeten,
Monique

Christel Provaas schreef op woensdag 13 februari 2008, 14:32:


De zwellingen zijn door de stevige massage veroorzaakt. De eerste keer heeft ze 2-3 dagen last gehad.

Caatje schreef op woensdag 13 februari 2008, 16:51:


Dat klinkt goed Esther! Ik hoop zo dat het helemaal goed komt. Heb de hele dag in spanning gezeten.....
Monique

PaardEnSchool schreef op vrijdag 15 februari 2008, 12:31:


Nee he..... Esther, wat erg. Ik denk aan je en duim dat het goedkomt.

PaardEnSchool: Eerlijk gezegd begint me dat gedram behoorlijk op de zenuwen te werken. Geweldig alles beter te weten, overal een remedie voor te hebben. Dat paarden tegenwoordig nog ziek zijn terwijl we PaardEnSchool hebben, niet te geloven. Eigen schuld dikke bult als je niet naar PaardEnSchool luistert. Bah.

Esther schreef op vrijdag 15 februari 2008, 13:31:


Duim....Duim.....
Hopelijk!

PaardEnSchool schreef op vrijdag 15 februari 2008, 15:22:


Zou je er niet eens mee ophouden PaardEnSchool?
Esther heeft andere dingen aan haar hoofd.

Esther schreef op vrijdag 15 februari 2008, 15:52:


Esther, maak je niet boos, het is het niet waard. Wees er voor Bret, vecht met haar mee, laat PaardEnSchool voor wat het is.

Alsof jullie niet al vanalles proberen.....

Esther schreef op zaterdag 16 februari 2008, 17:26:


Duim nog steeds voor je, Esther. Ik hoop dat Bret er door is en binnenkort naar huis mag!

heidy smid schreef op maandag 18 februari 2008, 10:49:


Hallo, Heidy,

Ik heb nog twee singels liggen uit verschillend materiaal die ik niet gebruik, ze zijn helemaal nieuw, heb ik als cadeau bij het nieuwe zadel gekregen. Ik gebruik zelf een neopreen singel voor mijn paard, werkt het fijnst voor Indy.

Je woont bij mij in de buurt, zag ik, als je ze wil bekijken/proberen, hoor ik graag van je.

Monique

heidy smid schreef op maandag 18 februari 2008, 11:48:


Is prima!

Monique

Afgelopen zondag zijn Indy en ik voor het eerst weer samen op pad geweest. Het nieuwe industrie terrein richting snelweg is niet verkeerd. Enorm veel ruimte en niemand te zien. Dat zal binnenkort wel veranderen als er gebouwd wordt, maar tot die tijd gaan we er maar van profiteren.

De eerste kilometer heb ik met Indy gelopen, daarna ben ik op haar gestapt en heb enkele kilometers gereden. De weg was helaas bezaaid met kleine scherpe steentjes, uitwijken naar de berm was niet mogelijk, die was ongelijk bevroren, met grote gaten, funest voor haar schouder. Indy liet zich goed om de dikste stenen heen sturen, de kleinere liep ze zonder problemen overheen. Ze was erg enthousiast en tegelijkertijd rustig. Een moeilijk stukje (verbinding boerenweg met industrieterrein, een kleine scheve doorgang tussen puin, sloot en boom) overwond ze zonder problemen, al moest ik haar wel even overtuigen dat het niet verstandig is de sloot in te duiken, aangezien je daar ook weer uit moet en de sloot te krap was om te draaien (denk dat ook het gras lokte....). Indy is gelukkig aardig meedenkend (als ze niet met haar maag denkt) en vond haar weg toen wel zelf. Het laatste stukje beropwaarts was wel zwaar voor haar, ze moet nog heel wat opbouwen aan spieren. De putdeksels waren wederom erg interessant en moesten telkens besnuffeld worden.

Halverweg een kleine graaspauze en een picknick met een wortel voor haar en een appel voor mij (nou ja, Indy heeft hem uiteindelijk opgegeten) maakte het een dubbel geslaagd tochtje voor Indy. Ze voelde zich duidelijk goed. We zijn twee uur onderweg geweest; fantastisch voor een paardje wat eigenlijk het nieuwe jaar niet meer zou halen. Thuis aangekomen was ze erg moe, geen wonder en ging lekker in de zon staan suffen.

Voor de therapeut is nog wel wat werk aan de winkel, maar dat zien we dan wel. Wellicht kan ze de laatste problemen ook nog wegnemen. Dit is al geweldig, ik hoop dat het puur een spierprobleem is.

We doen rustig aan, we hebben alle tijd van de wereld. Ik vind het al geweldig dat ik weer langere wandelingen met haar kan maken. Ik vind het geweldig dat ze toch bij me mocht blijven. En dat ze ook nog langzamerhand steeds een beetje vooruit gaat. Misschien is dit een korte opleving, ik hou met alles rekening, maar dit hebben we in ieder geval te pakken, dit voelt zo ontzettend goed.......

Monique

Esther schreef op maandag 18 februari 2008, 12:40:


Esther, wat een opluchting!