Piet schreef op vrijdag 25 januari 2008, 20:50:

Dat spinnen viel mij altijd nog mee, maar die slidingstop! In begin grote moeite niet over het hoofd van het paard gelanceerd te worden!!!

Beiden heb ik voor mijzelf afgeschaft. Af en toe een spin of slidingstop zal niet zo'n kwaad kunnen, komt uit het werken met vee vandaan. Maar het tig keer achter elkaar oefenen en oefenen en oefenen......... Daaag! benen!!!

Nee de rollback komt uiteindelijk wel in het trainingsprogramma. Ik reed 'vroeger' wel met sporen, van die korte met kleine stompe wieltjes. Gebruikte ze alleen amper, daarmee bedoel ik wanneer 'been' echt even niet doorkwam. Ook alleen vanwege zo'n situatie had ik ze om. Wij reden indertijd met 'gewone' snaffle (trensje).

Nu ligt mijn lievelings westernhoofdstel klaar met een nieuw gekocht bitless bridle neusstuk eraan gegespt van Biothane. Speciaal voor biothane gekozen omdat het zeer sterk schijnt te zijn en heel soepel. (En dat voelt ook echt zo.)

Het type dat alleen onder de kin kruist. Het neusriempje is extra met een verbredend stuk wit onderlegd.
Dat type wat ook achter het hoofd langs gaat lijkt me te gevoelig voor aangesnoerd blijven zitten....

Hoop zo dat Pep en ik de andere westernruiters, vooral die met scharenbit, sporen én dressuurzweep, eens kunnen laten zien hoe het OOK kan!!! Kan bijna niet wachten, maar nu ik weet dat de groeischijven van de ruggewervels als laatste sluiten wil ik haar pas over een half jaar of zo gaan rijden. Zoetjes aan oppakken... Dan is ze ongeveer 5 á 5,5 jaar.

Naast de lessen die ik van Evelien ga nemen heb ik al jaren een heel goed boek van Bob Mayhew in huis. "The art of Western riding". Daarin kun je nog lezen hoe het Western rijden eigenlijk bedoeld is... Okeej, wel het ijzerwerk even helemáál wegdenken, ookal hamert Bob M. erop vooral op ZIT te leren rijden. Wel jammer dat hij er in het boek geen moeite mee heeft een 3-jarige in te gaan rijden, ook al gaat het rustig aan... Hij beweert ook dat het éne ras 'sneller volwassen is' dan het ander, wat inmiddels achterhaald is. Maar goed, dat kan de beter wetende lezer tenslotte naast zich neerleggen.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 25 januari 2008, 21:25:

...knip...
Leer je hem sliding stops door verdomd

Vergeet niet om op het hek of de wand van de korte zijde van je bak/manege af te gallopperen hè! 9 Van de 10 keer ZAL het paardje stoppen... Ehhhhhmmm...... Die éne keer.... Dierenarts/ambulance en de timmerman. (Geen grapje!)

Evy14 schreef op vrijdag 25 januari 2008, 19:33:

Het idee is mooi, maar helaas meer een sprookje dan realiteit. Moest inderdaad ook erg goed kijken maar die sporen zijn er inderdaad en aan het eind een hoefdstel met bit in... Dat laatste snap ik helemaal nix van. Waarom moet er na zo'n showtje ineens een hoofdstel met bit in???

Valt mij trouwens op dat de irritatie van paarden die ze uiten door wild staart gezwiep vaak te zien is bij het achterwaarts gaan en andere, voor het paard niet natuurlijke verrichtingen, zoals dat 'buigen'. Bij dressuur vaak tijdens de Piaffe. Dat 'buigen' op het laatst vond ik trouwens nogal grof gevraagd (vlak voor ze het hoofdstel-met-bit indeed bij de uitgang). Gewoon even met haar voet tegen het te buigen been schoppen...

Moet ik het ooit, en dan echt met niets, nog maar eens na zien te doen hoor... Na ja, wie weet?!

Esther schreef op maandag 28 januari 2008, 15:59:


Da's wat ik bedoel: in mijn geval was het "op het verkeerde moment op de verkeerde plaats", m.a.w. het was niet iets wat ik had 'uitgelokt'.

Ik durf niet te beamen dat vrouwen die blijven minder risico lopen... Geweld kan tenslotte helemaal verkeerd af lopen. Ook in omgekeerde zin trouwens: de vrouw verdraagt het niet meer en dood de man die haar mishandeld. En niet elke geweldadige man zal zijn vrouw achterna blijven jagen als ze vertrekt. Kijk maar naar de eerste man van mijn oudste zus...
Wij hebben vlak in de buurt een 'blijf van mijn lijf' huis. Daar is het enkele jaren geleden helaas mis gegaan. Er zat een allochtone vrouw met haar kinderen ondergedoken. Helaas wist haar (ex)man haar te vinden en heeft haar toen ze daar de deur uit liep dood geschoten. Echt klote zoiets.

Het zelf creëren van de slachtofferrol is niet letterlijk te nemen. Dit zal vaak onbewust gaan. Niemand is vrijwillig slachtoffer van psychisch of lichamelijk geweld. Of je moet masochistisch zijn...
Wel kan ik mij situaties voorstellen waarbij het slachtoffer door de bedreigingen niet weg DURFT.

In het geval van mijn vader was het denk ik de weg van de minste weerstand. jarenlang 'verdroeg' hij het geestelijke mishandelen waar mijn moeder zo goed in was omdat hij de stap om weg te gaan niet KON zetten. Er denk ik tegenop zag verder ALLEEN door het leven te moeten. Mijn moeder was ook de gene die de hand op de knip had en alles regelde. In dit geval kun je wel degelijk stellen dat mijn vader zichzelf onbewust in de slachtoffer rol heeft geplaatst. Ik en mijn 2 zussen hebben op gegeven moment geprobeerd hem bij onze moeder weg te laten gaan. Maar het is niet gelukt, met als gevolg dat onze moeder razend op ons was, wat ons op dat moment weinig kon schelen overigens. Is verder heel complex verhaal dus laat ik het verder rusten. Laat ik alleen nog zeggen dat de lucht tussen ma en ons de dochters uiteindelijk wel wat opgeklaart is... Maar wij, de dochters, hebben voor onze eigen geestelijke gezondheid wel wat meer afstand van onze ouders moeten nemen.

Ook een discussie punt trouwens: uitlokking!

Is nog een film over gemaakt met Jody Foster in de hoofdrol, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal in de USA.

Stel dat een meisje/vrouw nogal 'wulps' (lekker ouderwets woord ) gekleed naar een kroeg gaat, zich ook wel degelijk 'uitdagend' gedraagt naar de aanwezige jongens/mannen toe...
Het aanwezige mannelijk geslacht raakt wat oververhit en denkt dat de vrouw in kwestie wel in is voor een partij 'rollebollen'.

In het geval van de film waren er meerdere mannen die dit wel zagen zitten en het eindigde dan ook met een groepsverkrachting.

Ik persoonlijk vind dat het slachtoffer, want dat is ze wel degelijk, het zeker enigzins heeft uitgelokt. Maarrrrrr.... ook al staat iemand van het door jouw aantrekkelijk bevonden geslacht je op te naaien, wat geeft jouw het recht de bevrediging van de opgeroepen gevoelens af te DWINGEN, als de verleidende persoon terug krabbelt?! NEE is ook DAN altijd nog NEE! PUNT! Geen discussie mogelijk!!!

Je kunt als opgehitst persoon hooguit je verontwaardiging verbaal uiten. Op méér heb je simpelweg geen recht!
Als een meisje/vrouw er voor kiest wulps gekleed over straat te lopen, is dat geen vrijbrief voor hiervoor gevoelige personen om haar sexueel lastig te gaan vallen! Het is haar goed recht erbij te lopen zo ze wil!!! Zelfs als ze het wel degelijk doet om de aandacht te trekken...

Nou weet ik niet hoe de statistieken zijn op het gebied van vrouw-verkracht-man. Het lijkt mij ook moeilijk om een man (die dus echt niet wil) te verkrachten. Zal dat mannelijk lid toch echt eerst stijf moeten worden! Bij ons vrouwen zit die 'ingang' er nou éénmaal en ook al is de vrouw niet 'bereidt' dan kun je jezelf altijd nog met geweld naar binnen dringen. Dat er dan het één en ander kapot gaat, jammer dan... Zo'n slap geval naar binnen prakken wordt toch een stuk moeilijker. (Sorry voor de woordkeuze maar het geeft het 'probleem' wel goed weer denk ik.)

Stel dat ik een voor mij sexueel zeeeer aantrekkelijke man tegen zou komen, waarbij de bouw van zijn lichaam en bepaalde onderdelen zeer smakelijk in beeld zijn... Ook al sta ik op kookpunt; als deze man mij sexueel niet 'moet' heb ik gewoon geen recht om het dan maar te nemen!!!! Maar ja, nogmaals die statisieken, ik denk gewoon dat een vrouw alleen al door het ontbreken van kracht niet makkelijk een man kan dwingen tot sex.

Overigens: het mishandelen van mannen door een vrouw schijnt vaker voor te komen dan wij denken/verwachten! Dat is wél bewezen. Mannen schamen zich hier echter veel meer voor, want tsja, WELKE MAN laat zich nou door zijn 'wijf' in elkaar trimmen?!!! Dus geven ze er liever geen ruchtbaarheid aan.

En dan heb je nog GEESTELIJKE mishandeling... Daar was mijn moeder goed in, vooral naar mijn vader toe.

Pfoe, heel verhaal... Maar snappen jullie wat ik bedoel?

Anita Cats schreef op maandag 28 januari 2008, 16:23:

...KNIP...
...KNIP...

Helaas heb je ook hier uitzonderingen op. Neem de moeder die haar kind voor leugenaar uitmaakt, als het kind aangeeft dat papa of 'oom huppeldepup' vieze dingen met hem/haar doet! Het schijnt dat zo'n moeder vaak zo gek op de viezerik is dat ze het niet WIL geloven. Want gelooft ze het dan moet ze de man waar ze zo gek op is de deur uit trappen en zelfs aan geven.

Ook oma's kunnen in zo'n geval goed in ontkennen zijn naar hun man toe als het om hun kleindochter gaat...

Of de moeder die haar vriend haar kinderen laat mishandelen zelfs helaas tot de dood erop volgt. 'Sta erbij en kijk ernaar' is niet ondenkbaar. (Meisje van Nulde).

Maar jeej, laten we maar ophouden... Vind het alweer genoeg ellende.

Ik denk dat ernstige manipulatie en/of té afhankelijk zijn een grote rol in al deze onverkwikkelijke kwesties spelen. Naast toeval...

Nick Altena schreef op maandag 28 januari 2008, 18:13:

Egoïsme? Blindzijn voor...? Onwetendheid?

Denkertje: een paard lijkt ervoor te zijn 'gemaakt' om ons mensen in de rondte te dragen... Maar IS een paard daar ook echt voor? Hebben wij niet gewoon (mis)(ge)bruik gemaakt van het feit dat een paard dit over het algemeen kan en nog toelaat ook? En dan lijken paarden nog inmens vergevensgezind ook! Tijdens de ontwikkeling die het paard van mensen voedsel naar hulpmiddel voor mensen heeft moeten doormaken zijn er door mensen legio fouten gemaakt en middelen gebruikt om het paard te laten doen wat we ervan verlangen, waarvan als je ze nu terugziet in musea je de haren te berge rijzen! Wat zullen paarden door de eeuwen heen moeten hebben verduren ten behoeve van de mens?!! Hoe vaak heeft de mens voor het paard zeer pijnlijke fouten gemaakt voor die mens door had dat je ijzers moet vastnagelen door de witte lijn i.p.v...........

Ik denk dat ELK hoger wezen het in zich heeft te manipuleren. Bij dieren heeft dit echter alleen te maken met overleven. Bij de mens kan het overleven zijn maar is het ook vaak uit puur eigenbelang zonder dat het met overleven van doen heeft. Dat komt omdat wij 'intelligent' zijn en keuzes kunnen maken.

Zelf heb ik het idee dat jij Nick, de bovenstaande opmerking van Eddy anders interpreteert dan ik doe. Ik lees erin: de paarden die bij Eddy binnen komen zijn zo aggressief gemanipuleerd, door VORIGE EIGENAREN, dat ze afgestompt zijn, oftewel zich af hebben gesloten voor alles wat een mens van ze vraagt. Daarom geeft een 'goede' behandeling in eerste instantie nog grotere problemen. Het betreffende paard ziet ineens in dat het NIET bang hoeft te zijn voor die tweebener, en dan komt het eigen 'ik' weer omhoog en naar buiten. De frustratie... Dan zal er eerst rust moeten komen, vertrouwen. Want dat laatste zal geheel ontbreken.

Ik steek de hand geheel in eigen boezem: het idee van samen met mijn paard de wereld in trekken, het liefst op haar rug, gebruik makend van de kracht en snelheid die zij wel bezit maar ik niet... Proberen een éénheid te vormen... PRACHTIG! Maarrrr... KAN ik wel altijd een éénheid met Pep vormen?! Ze zal niet altijd zin hebben om mij op haar rug rond te moeten dragen. Dûh... Ze zal niet eens altijd zin hebben om wanneer het mij blieft van die wei af te komen! En dan denk IK nog niet eens: ja hoor eens, ik zorg goed voor jouw dus mag je wel eens iets terug doen! (Ja zeker! Er zijn legio mensen die zo denken!!!) Alsof ons paard een keuze heeft!

Misschien net zoiets als leeuwen 'temmen'. Dat TEMMEN hoort écht tussen aanhalingstekentjes!!! Die leeuwen doen hun ding in die arena niet omdat ze dat diervriendelijk/soortvriendelijk geleerd is: die doen het omdat de stok die stroomstoten geeft dreigt... Of de punt van het touw aan het einde van die zweep. Zet die 'leeuwentemmer' zonder die pijnlijke hulpmiddelen tussen die leeuwen, reken maar dat zodra die leeuwen door krijgen dat dat vervelende ventje zijn hulpjes niet meer in handen heeft dat kereltje heel snel benen mag maken!

Maar oei, waar komen we nu weer uit...?

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 28 januari 2008, 18:36:

Dit is HEEL HEEL erg wat jij hebt mee gemaakt!!! En ik voel mij niet gekwetst over wat jij van een éénmalige verkrachting vind. Echt niet. Want er zijn ergere dingen dan wat ik heb mee gemaakt. Ik zie en hoor ze dagelijks.

Dat meidje dat ze enkele weken na mijn verkrachting in een vijver naast een kerk in Zaandam dood gevonden hebben bijvoorbeeld. De dominee vond haar... Zij had niet het geluk wat ik heb gehad. Of Marianne Vaatstra, met haar doorgesneden keel, waarvan jaren later nog steeds niet bekend is wie het heeft gedaan. Of die oudere vrouw die dagelijks een vaste wandeling door het bos maakte en uiteindelijk vastgebonden aan een boom, verkracht en vermoord gevonden is... Of dat meisje dat normaal altijd met een groepje door het bos van school naar huis fietste, maar die dag nog even nableef om iets te doen en later verkracht en vermoord gevonden is...

Zo kan ik nog wel even doorgaan! Elk van deze zaken grijpt mij aan. Doet mij elke keer weer denken aan hoe het voor mij was, maar dat ik nog LEEF.
Overigens heb ik niet alleen een verkrachting mee gemaakt. Mijn halve leven van kind af aan loop ik al tegen mannetjes aan die niet met hun handen van mij af kunnen blijven. En altijd zijn het vreemden terwijl de meeste aanrandingen/verkrachtingen door bekenden plaats vinden.

Ik heb nergens gezegd dat JIJ jezelf in een slachtoffer rol hebt geplaatst. Er zijn meerdere redenen waardoor ik denk dat dit soort dingen kunnen gebeuren. Maar het is wetenschappelijk aangetoond dát er wel degelijk mensen zijn die dit als het ware aan trekken. En soms zelfs keer na keer. Dat is een feit waar we niet omheen kunnen...

Maar ik stop er nu over, want dit is erg zware, erg moeilijke materie. Wens je in ieder geval kracht en geluk voor de toekomst. En dat maar mag blijken dat je ex zijn griezelige voornemens niet zal kunnen waarmaken.

Peter Donck schreef op maandag 28 januari 2008, 20:40:

Je weet het weer mooi te verwoorden Peter...

Nick Altena schreef op maandag 28 januari 2008, 20:44:


Okee misschien zijn leeuwen geen goed voorbeeld... Alhoewel ze slechte behandeling wel heel rigoreus kunnen afstraffen.

Wie zegt er nou dat je een paard dat verkloot is niet zonder dwang of pijn kunt herscholen?! IK lees het nergens, ook niet bij Eddy.
En Eddy een beetje kennende lijkt me dat voor zijn doen ook een heel vreemde oplossing om paarden weer 'goed' te krijgen...

Ikzelf schrijf dat je zo'n paard beter eerst rust kunt geven en dan langzaam aan weer vertrouwen gaan opbouwen. Als dat trouwens betekend dat je het hooi in de wei moet gooien over het hek heen omdat je je leven IN de wei niet zeker bent: so be it... Vertrouwen moet ergens beginnen.

Alleen een paard als Mazir die indertijd bij Pien stond en waar hoogstwaarschijnlijk erfelijkheid meespeeld in zijn verknipte gedrag, bij zo'n paard vraag ik mij af of het niet beter ingeslapen moet worden.
Maar da's wel een uiterst geval dan hoor!

Monique Meijer schreef op woensdag 30 januari 2008, 10:27:


JOEHOE!!! Laat het zo vooruit blijven gaan Monique!!!!

Spirithorses schreef op dinsdag 29 januari 2008, 21:23:

Vroeger op de 'Engelse' manege moesten we een cap op, maar toen waren we nog minderjarig. Toen ik Western ging rijden heb ik dat die jaren zonder cap gedaan.
Toen ik de stap rinchting een eigen paard zette was ik daar, als volwassene, 'verplicht' een cap te dragen. Sindsdien draag ik tijdens het rijden weer een cap.
Bodyprotector zit ik ook aan te denken...
Ik vind een cap niet hinderlijk omdat ik op de mototr verplicht ben een nog groter en zwaarder gevaarte op mijn hoofd te zetten.
Moet wel toegeven dat ik in Duitsland (waar je amper politie in de buurt van het dorp ziet) wel eens stiekum een rondje motor ZONDER helm rijdt.
Heerlijk die wind door je haar!
Maar da's dan wel door het dorp en de weggetjes eromheen, en dan rijd ik hooguit 40. (Al kan je dan ook hard terecht komen met je koker op een paaltje of steen hoor!)

Ik vind dat meerderjarigen het zelf moeten weten of ze een cap dragen of niet...
Conrad draagt ook een cap tijdens het grondwerk. En eigenlijk niet zo belachelijk als dat het lijkt want ik heb wel vaker een dreun voor mijn harses gehad van zo'n paardenhoofd... Gisteren toevallig nog toen ik het maatje van Peppermint naar binnen bracht. Hij liep 'spitsroede' tussen alle paarden op stal en moest een beet ontwijken maar schampte daardoor MIJN hoofd. Dacht dat mijn oor eraf lag, maar mijn oorbel hing er zelfs nog in dus viel mee... Op zo'n moment had een cap niet verkeerd geweest, maar dat is op de grond een risico dat ik neem, maar op het paard: cap op!

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 29 januari 2008, 16:39:

Inderdaad kan de wet je juist vaak niet beschermen... En ook ik zou wel eens 'eigen rechter' willen kunnen spelen. Maar mijn verstand zegt mij dat het niet goed is om te doen. Zoals al eerder aangegeven omdat het zich wel eens tegen jezelf zou kunnen keren.

Maar laten we inderdaad dit topic maar afsluiten. Hoop dat het met de topicstartster inderdaad nu beter gaat en zij rust krijgt want daar zijn we helemaal vanaf gedwaald...

Enne... Diegene die meelezen en zitten te smullen; i.p.v. genieten van de sensatie, leer er liever van! Denk nooit maar dan ook NOOIT; "Dát overkomt MIJ niet". Voor je het weet ben je zelf slachtoffer... Of erger....

Gisteren voor de 2e keer een tandarts voor Pep op stal. Een paar weken geleden was de vaste 'staltandarts' er al bij geweest, helaas kon ik er zelf niet bij zijn, en deze concludeerde dat Pep helemaal door het lint gaat en dus eigenlijk verdooft zou moeten worden...

Ik dus op zoek naar een TA die het liever zonder verdoving op wil lossen. En ja hoor, via internet gevonden!

Zogezegd kwam hij gisteren langs, een uur te laat dat wel, maar na hem bezig gezien te hebben is dat niet zo vreemd en absoluut acceptabel vanege de tijd die hij neemt omdat het nodig is.
Heel kalm begon hij eerst te proberen of hij aan Pep haar hoofd mocht komen. Op een bepaalde manier kan dat wel maar er is een benadering waar ze van door het lint gaat. Vooral als je dus van voren op haar neus en mond afkomt.

Nou hij kon haar redelijk goed aanraken en toen de stap maar gezet om zijn leren halster om te doen voor het vasthouden en daarna de 'mondsperder' zoals ik dat apparaat maar even noem.

Da's heel bijzonder bij Peppa trouwens: een halster omdoen of zelfs een bit in laat ze gewoon toe... Dat laatste komt er bij mij alleen nooit meer in en kan ook niet eens omdat ze wolfstandjes heeft die absoluut geen bit toelaten. En dáár denk ik dat er in haar verleden iets vrezelijk is fout gegaan. Maar helaas kan ze niet in mensentaal praten dus het zal een gok blijven wat ze heeft meegemaakt...

Nou sperder zat erin maar nog wel dicht, dus ze kon er kennis mee maken en wat op kauwen. Maar we zagen al dat ze gespannen was. Na haar even de tijd gegeven te hebben om dat ding in haar mond een beetje te accepteren, de sperder een paar 'tandjes' open...
Nog niet een erg groot probleem voor Pep, maar wel die blijvende spanning...
Toen de TA zo rustig mogelijk zijn hand in haar mond om te kunnen voelen; nou toen werd het stress!!! Met hoofd slaan, omhoog proberen te komen...
En toen begon haar het zweet uit te breken...

TA besloot door de behoorlijk opgelopen stress: snelle ademhaling, wijdopen neusgaten, zweten en beginnende apathie (gevaar op een collaps) om even pas op de plaats te maken. Sperder dicht gezet zodat ze weer wat kon kauwen en haar met rust gelaten. Ik bleef bij haar staan en aaide haar rustig over haar rug en schoft en sprak haar zachtjes bemoedigend toe... Ze liet haar hoofdje bijna apathisch hangen (vrezelijk om haar zo in de stress te zien), maar ik wist gelukkig rustig te blijven en probeerde dat op haar over te brengen.

Na haar zo'n 10 á 15 minuten rust gegund te hebben, ondertussen hadden wij het over, wat ook anders: paarden, weer rustig de sperder wat open gezet. Door wat kleine haakjes moest er toch wat geveild worden, dat was wel weer even stress, maar al doende gaf ze het toch af en liet het begaan. Misschien omdat ze al doende merkte dat het toch geen pijn deed. Boven en onder 'op het gevoel' volgens de TA wat geveild. Achterin kon hij niet komen, dat zou te veel zijn voor haar, dus KLAAR!

Sperder dicht en rustig afgenomen en ikzelf nam het leren halster af. Pepje helemaal de hemel in geprezen en geaaid natuurlijk, omdat ze het toch, ondanks de stress enigzins heeft toegelaten. (En godzijdank geen zenuwinstorting heeft gekregen!)

De TA vertelde dat hij best gestressde paarden tegen kwam maar dat Pep wel iets behoorlijk traumatisch moet hebben mee gemaakt. We hebben samen alleen maar kunnen gissen naar wát, want daar kom ik toch nooit achter helaas. Maar we hebben zo'n vermoeden dat het met inrijden/bit/wolfstandjes te maken heeft en dan met het negeren door de mens(en) die haar reed van haar PIJN. Misschien zagen ze dat wel als verzet en werd er hard tegen opgetreden... Na ja, blijft gokken....

Door zijn rustige optreden en geduld is me deze TA zeer goed bevallen. Hij mag over een half jaartje terugkomen om dan weer rustigaan te kijken of alles in die jonge mond goed blijft gaan!

Pep heb ik daarna lekker even op de wei gezet (ook al mag dat eigenlijk niet want dat loopt stuk hè) maar ik vond dat ze even een paardwaardige time-out verdiende. Na een uurtje heb ik haar bij haar 30 jarige maatje in de paddock gezet. Daar heeft ze lekker in het zand liggen rollen, goed tegen het opdrogende zweet....

Het is jammer dat een TA niet vaak nodig is in verband met vertrouwen kweken, maar ik zal via clickeren gaan proberen toegang tot haar mond te krijgen. Met geduld moet dat vertrouwen er toch eens komen lijkt me....

Maar mensen wat een ervaring... Pffffffft En konden dieren toch eens praten!

Daisy schreef op woensdag 30 januari 2008, 21:06:

Ik heb deze gevonden: http://www.hoefengebit.nl/index.htm