Britt Claeys schreef op dinsdag 22 januari 2008, 20:04:


Echt fijn als je zo steun krijgt!! Bij mij ook hoor, ik was ook de eerste in de familie met "echte" paardenkriebels. Sinds een tijdje is mama hem beginnen eten te geven smorgens, en toen wou ze hem ook al in de wei laten! :) Is ook wel nodig soms, woon bij papa en soms is het niet mogelijk om voor school te gaan. Eigenlijk gaat iedereen thuis elke dag naar Boy, ze vinden hem lief en hij kent ook iedereen goed. Wij zijn thuis met 7, dus aandacht krijgt hij genoeg, alleen ik rijd op hem en poets hem enzo. Hij weet ook wel dat ik zijn "echte" baasje ben. Op ieder familielid reageert hij ook anders: bij mij is het knuffelen en spelen, bij mijn broer gaat hij meestal uitdagen om te spelen, bijvoorbeeld, als ik hem in de wei laat knuffelt hij met zijn snoet en doet hij alles wat ik vraag, maar met de nodige sprongetjes en cirkeltjes om me heen, als mijn broer het doet, dan werkt hij expres tegen, omdat hij weet dat Thomas dan achter hem aan gaat lopen. En als dat eens aan de gang is draait hij zich vliegensvlug om, sjeest op Thom af en steigert wat. En zo door tot hij er genoeg van heeft. In het begin was Thom erg geschrokken, maar nu is het een routine geworden. Bij mijn kleine broertje is Boy ongezien geduldig en voorzichtig. Blijft mooi wachten en sjeest er niet vandoor. Bij mama is hij niet te lichamelijk, zij heeft een beetje bang van hem. Bij mijn zus, heel raar, zij is zwanger. Als zij naar hem toe gaat dan legt hij zijn neus op haar buik en blijft gewoon zo staan. Hij weet het volgens mij. En bij de baby, hihi, snoefen en kriebelen met zijn lippen, maar zachtjes. Bij bompa rustig, maar zo waardig, alle, niet te beschrijven. Fel eigenlijk, hoe hij zo de mensen aanvoelt.

En helemaal waar wat je zegt: motivatie! Waar een wil is is een weg. En waar geduldige en coole ouders zijn, is er geld (Toch als je minderjarig bent)

Sorry voor de hele litanie, maar moest het even kwijt.
Greetz

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 23 januari 2008, 17:57:
Als je "per paard"

Hangt dat ook niet een beetje af van het paardje zelf en hoe nodig het is? Ik heb bijvoorbeeld enkele jaren terug een beestje mee naar huis genomen. Een kleine C-pony. Hij was erg verwaarloosd, ik zal het hier niet beschrijven, echt erg. Mijn hengst wou hem niet in de wei dus heeft hij ook eventjes op het gazon gestaan. Dat is nu niet bepaald klein, maar toch. Daarenboven werd het beestje door de dierenarts op 32 jaar geschat, en had hij een krom beentje. Hij had er geen pijn aan, maar huppelde wel raar. Dit paardje heb ik nooit zien gek doen in zijn weitje. Toen hij wat beter was heb ik hem bij papa gezet. Ook dit weitje was niet erg groot. Het was ehm... ben niet goed hierin... Awel, laten we zeggen... 4 à 5 keer de rijpaddock van Pien. Ik heb hem nooit ongelukkig gezien, helemaal niet, hij was zelfs erg tevreden. Kreeg veel aandacht van de kindjes in de straat, zeker 2x per dag kwamen er kindjes. Ook heef hij nooit het gras erin opgekregen (kreeg wel hooi bij).
Wil alleen maar zeggen, voor zo'n paardje hoef je toch niet zoveel plaats? En ook al was het weinig, voor hem was het heel belangrijk dat hij weggehaald werd bij de vorige eigenaars..
Nu ja, er zijn verschillende redenen van verschillende eigenaren om paarden kleiner te zetten, niet?
Dat kan iedereen toch voor zichzelf uitmaken, zolang je maar in het oog houdt dat het paard niet ongelukkig wordt, want dat zie je toch aan een beestje..