Net een trainingsessie achter de rug.
Heb besloten 2 dingen aan te leren, de "woa" en de one-rein stop.

1) Woa doe ik vanuit grondwerk op lichaamstaal, dat kan hij al, ik koppel daar nu dmv clickertraining het woordje woa aan. Na een paar keer kon hij aan de hand met een los lang touw vanuit stap en draf op enkel woa (terwijl ik er dus op lette na het aanvankelijk wel gedaan te hebben nu geen cue met lichaamstaal te geven maar zelf gewoon door te lopen) naar stop met zelfs een pasje achteruit. Los ging eerst ook goed, maar toen dacht hij ineens: bekijk het maar en rende weg, uitgooiend en al. Paar keer van hand laten veranderen en stop gezet, dan opnieuw, vanuit stap ging het goed, vanuit draf een keertje ook en toen zijn we gestopt. Bij dit werk heeft hij dus de keus om al of niet te gehoorzamen, en doet hij het (of niet) omdat hij het graag wil.

2) One-rein stop. De cue wordt dus met mijn hand langs het touw naar voor, 2 keer en de derde neem ik zijn hoofd mee naar opzij. Wat opnieuw opvalt, eens hij het principe snapte ging hij bijna zijn eigen schouder aanraken, maar hij heeft nog momenten dat hij er geen zin in heeft. En hier maak ik voor een keertje onderscheid: aangezien ik op de grond naast hem sta, en echt in mijn kracht sta, ben ik wel sterk genoeg om dat hoofd toch te nemen. Plooit hij dan mee (valt de druk weg) en blijft hij daar even, dan wordt hij uiteraard beloond.
Maar ik denk dat de sterkte van de one-rein stop er voor een stuk in zit, cru gezegd, dat het paard moet weten dat het geen keus heeft. Die hals plooit. En het is fijn, wnat hij wordt er voor beloond, EN het heeft geen zin om het niet te doen, want dat lukt toch niet. Nooit. Geen inspraak, gewoon doen, en automatisch.
Hij vond dit duidelijk niet fijn, hij is gewoon dat er meer tweerichtingverkeer is (en eerlijk gezegd vind ik het ook moeilijk, het voelt voor mij echt als dwingen aan). Maar voor deze toch niet onbelangrijke oefening maak ik maar eens een uitzondering.