clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 18 januari 2008, 9:00:
> Tis altijd slapstick, dit soort verhalen....maar als je erop
> zit is het echt doodeng, vooral door de opstakels, moeders met
> kinderwagens en auto's enzo, zijweggetjes waar voor je dan een
> pakken, we stonden te toe en toen beet hij de kastanje open,
> met een blik van...alsjeblieft..
> Ontroerend gewoon.
> groetjes Clarissa
Dat maakt het ook zo levensgevaarlijk om in de buurt van verkeer of wegen eens lekker los te gaan. Het tegenwoordige verkeer is gewoon niet ingericht op paarden. Sinds ik een keer met Buck een kilometer 'opgedrukt' ben door een bus, ben ik zelf niet meer verkeersmak en beperk ik de straatritjes tot stappen en draven. Een rondje duin of strand, iig waar ruiterpaden zijn, daar mag geracet worden, maar niet ergens in de buurt van wegen, daarin maak ik onderscheid.
Afgelopen zondag hebben we bv weer heerlijk door de duinen van Schoorl gescheurd. Tis net ralleyrijden, zo snel als je accelereert en wendt en remt. Ik vind dat het allermooiste van paardrijden en heb toevallig twee paarden die dat ook vinden. Maar ik zou dat beslist niet in een gebied met verharde wegen willen proberen. Nee, daar blijft het gecontroleerd stappen en draven.
Warboel
