Daisy schreef op donderdag 17 januari 2008, 16:10:


Ik vermoed dat er meer vocht in zit en dus daardoor minder afvalstoffen en minder ontlasting. Drinken ze minder of plassen ze meer?

Ja, Pien, ik herken je verhaal heeeeel goed . Wie dacht dat mijn luie, slappe Piabloke nog eens zoals BD zou worden . En de grens is inderdaad heel dun...

Cool ben ik niet, ik ben eigenlijk een hele voorzichtige en vroeger zelfs vrij angstige ruiter. Maar ik had geen moment het gevoel er af te gaan, hij voelde vertrouwd, Piablo zat als een huis, op hol slaan was het ergste doemscenario dat ik me kon voorstellen en eigenlijk viel dit toch wel mee, het was minder eng dan ik dacht. Klinkt dit gek?
En het voelde ook wel cool, zo eens voluit gaan, dat heb ik eigenlijk altijd al eens gewild (maar dan ergens waar het geen kwaad kon), en ja, het geeft een enorme kick, ondanks het gevaar. Beetje zoals hard rijden met een auto waarvan de remmen stuk zijn. En gezien zijn verleden is het fijn te weten dat hij dit kan, dat hij sterk genoeg geworden is en zijn conditie ook goed is.
Als langere trailerritten terug goed gaan, neem ik hem mee naar een kennis in "de vlaanders", haar vader traint harddravers voor de sulky en ze heeft me ooit aangeboden om de grote oefendrafbaan eens te gebruiken.
Ik dacht dat een jaagpad lang genoeg was... van het sas van Genk naar dat van Diepenbeek, dan komt er een kruispunt en ben ik maar een zijstraat ingedoken.

Schouder voor heb ik geprobeerd, hadden we net de dag daarvoor geoefend. Hem uit balans op de moeilijke schouder gooien. Lukte niet. ook op de makkelijke kant lukte het niet, en op dat moment waren we nog niet zo lang aan het rennen en durfde ik hem nog niet proberen om te trekken zou toch niet gelukt zijn denk ik)

Ik begin vandaag met de one-rein stop, gecombineerd met clickertraining uiteraard.

En nu weet ik welk signaal ik gemist heb... voor die laatste helling bleef hij vrij lang staan en keek over zijn schouder langs het jaagpad (is een bospaadje wat er langs loopt voor een stuk, dus leuker) richting huis, bleef vrij lang kijken voor hij aan de helling begon. Toen had ik moeten afstappen en het aan de hand doen. Maar ik zei iets in de trant van; doe maar jongen, dit is de weg naar huis. Heeft hij iets te letterlijk genomen .

Net een trainingsessie achter de rug.
Heb besloten 2 dingen aan te leren, de "woa" en de one-rein stop.

1) Woa doe ik vanuit grondwerk op lichaamstaal, dat kan hij al, ik koppel daar nu dmv clickertraining het woordje woa aan. Na een paar keer kon hij aan de hand met een los lang touw vanuit stap en draf op enkel woa (terwijl ik er dus op lette na het aanvankelijk wel gedaan te hebben nu geen cue met lichaamstaal te geven maar zelf gewoon door te lopen) naar stop met zelfs een pasje achteruit. Los ging eerst ook goed, maar toen dacht hij ineens: bekijk het maar en rende weg, uitgooiend en al. Paar keer van hand laten veranderen en stop gezet, dan opnieuw, vanuit stap ging het goed, vanuit draf een keertje ook en toen zijn we gestopt. Bij dit werk heeft hij dus de keus om al of niet te gehoorzamen, en doet hij het (of niet) omdat hij het graag wil.

2) One-rein stop. De cue wordt dus met mijn hand langs het touw naar voor, 2 keer en de derde neem ik zijn hoofd mee naar opzij. Wat opnieuw opvalt, eens hij het principe snapte ging hij bijna zijn eigen schouder aanraken, maar hij heeft nog momenten dat hij er geen zin in heeft. En hier maak ik voor een keertje onderscheid: aangezien ik op de grond naast hem sta, en echt in mijn kracht sta, ben ik wel sterk genoeg om dat hoofd toch te nemen. Plooit hij dan mee (valt de druk weg) en blijft hij daar even, dan wordt hij uiteraard beloond.
Maar ik denk dat de sterkte van de one-rein stop er voor een stuk in zit, cru gezegd, dat het paard moet weten dat het geen keus heeft. Die hals plooit. En het is fijn, wnat hij wordt er voor beloond, EN het heeft geen zin om het niet te doen, want dat lukt toch niet. Nooit. Geen inspraak, gewoon doen, en automatisch.
Hij vond dit duidelijk niet fijn, hij is gewoon dat er meer tweerichtingverkeer is (en eerlijk gezegd vind ik het ook moeilijk, het voelt voor mij echt als dwingen aan). Maar voor deze toch niet onbelangrijke oefening maak ik maar eens een uitzondering.