Michiel schreef op donderdag 17 januari 2008, 14:46:


Hmmm, lijkt me nog niet zo'n slecht idee.
Een soort preventieve one-rein-stop. Maar gaat dan de one-rein-stop nog wel voldoende effect hebben wanneer je deze écht nodig hebt? Of zit er voor jou toch nog een verschil tussen het hoofd zijwaarts halen bij ongevraagd aanspringen in galop en de ORS als je paard er écht van door gaat.
En, misschien ook hoofd zijwaarts bij het ongewenst aandraven?

Herman

Sieta schreef op donderdag 17 januari 2008, 17:27:


Vergeet ook niet om de oogkleppen aan het hoofdstel te doen. Dan ziet ie ten minste niet waarvan hij zou kunnen schrikken.
En als het beestje dan tóch nog verder wil racen, rakker dan maar effe stevig door met de zweep: eerst met de lange dressuurzweep de achterhand eronder, en daarna de voorhand prikkelen met zo'n kinky SM-springzweepje. En om het paardje helemààl te laten opgaan in zijn cross-lusten, ritsel je maar eens lekker met die getande cowboy-wieltjes-sporen langs de flank. Héééééérlijk is dat !
Wedden dat je de volgende keer .... "Vul het verhaaltje verder zélf in en kleur de plaatjes."

Herman

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 18 januari 2008, 11:49:


Of deze:
http://nl.youtube.com/watch?v=H-oiRdCr6TE

Ha ha, dag zweepje ...

Wie durft nu nog beweren dat het onmogelijk zou zijn om een ZZ-dressuurproef te lopen zonder bit, zweep en sporen?

Overtuig uzelf
http://nl.netlog.com/go/explore/videos/videoid=111579

Herman

Jolijn schreef op vrijdag 18 januari 2008, 16:04:


Gewoon SUPER !!!

Kynshiri schreef op vrijdag 18 januari 2008, 22:08:


En nog minder in zijn stokje. Waarom tikt hij het paard terwijl hij weggaat, om dan als een debiel terug naar het paard toe te lopen? Hij heeft er zeker nog nooit van gehoord dat paarden vlucht/prooidieren zijn, die eerst zullen reageren en pas daarna kijken wat er precies aan de hand was.
En meestal zijn het dan deze lui die van de toren blazen hoe je zulke rotbeesten moet aanpakken ...

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 18 januari 2008, 22:16:


Da moet toch geen probleem zijn. Als nu iedereen een lookteentje in z'n gat steekt, stinken we allemaal even straf uit onze bek, en heeft niemand daar nog last van.
Trouwens, look is ook goed om dazen en muggen weg te houden, ook bij paarden.

PaardEnSchool schreef op vrijdag 18 januari 2008, 18:30:


Diegene die vandaag zomerexceem kan genezen - met blijvend gunstig resultaat (dus zonder hervallen in de volgende jaren), is morgen schatrijk.
Ik kan alvast helpen commercialiseren (mits een aantrekkelijke commissie voor ondergetekende).
Dus ga ervoor, zou ik zeggen ...

Herman

clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 18 januari 2008, 18:37:


No cure no pay als het niet lukt.
Maar double pay-back als het zou lukken maar met herval in de volgende jaren.
En pay back + alle DA-kosten in geval paardlief niet alleen hervalt, maar er ook nog eens nevenverschijnselen of kwalijke aandoeningen aan overhoudt.
Ik wil maar duidelijk maken ... zéér gevaarlijke stelling die je aanneemt, Vincenza.

Maar inderdaad, HOE heb jij het aangepakt?
Je hier velen kunnen helpen door jou kennis en inzichten te delen.

Herman

Esther schreef op vrijdag 18 januari 2008, 22:58:


Om van de knotsknieën, kikkerbillen en kwabberkuiten nog te zwijgen.
Want die heb je nodig om op je paard te stijgen.
Lodderoog, hangoor of pruimenlip,
Daarmee verdien je enkel wat begrip.
Zweren, pukkelkont en etterbuilen.
Och, 't is soms droevig om te huilen.
Metaal, aarde, water of hout.
De één wil peper, de andere zout

Over & out.

Herman

Wil schreef op vrijdag 18 januari 2008, 23:39:


Als jij "gesponsord" logement hebt ...
Portugal, here I come !!!

Herman

PaardEnSchool schreef op zaterdag 19 januari 2008, 23:51:


Klopt. Ik heb een contract met mijn werkgever. Ik lever een prestatie en daar wordt ik voor betaald.
Voldoet mijn geleverde prestatie niet,wordt ik gewoon ontslagen.
Het principe "no cure, no pay" vertaalt zich dan wel weer in de werkloosheidsuitkering.

Herman,

"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."

Esther schreef op zondag 20 januari 2008, 23:46:


Kijk, ik spreek hier enkel voor mezelf.
Als ik beslis om een paard te kopen, is dat een beslissing voor het (paarden)leven.

Bij Papillon, mijn eerste paard, was het liefde op het eerste zicht. Ik zou nooit een schimmel kopen, maar toen hij met zijn snuit over die staldeur kwam piepen, veroverde hij meteen mijn hart. Één maand op proef, maar na 2 weken had ik hem toch al gekocht. Zijn dood, nu bijna 6 maanden geleden, valt me nog steeds héél zwaar.

Inmiddels heb ik Veldre gekocht. Géén liefde op't eerste zicht. Maar ik zocht een paard dat niet kapot gereden was in de "traditionele" paardensport. Veldre werd ( op 2 maanden na) uitsluitend recreatief gereden, stond 24/7 op de wei, had géén ijzers, géén stress, ... Wat wou ik nog méér. Ik heb haar ook een maand op proef gehad, maar evenzeer al na 2 weken gekocht. De klick zoals ik met Papillon had, is er nog steeds niet. Maar verkopen, no way !
Het gaat goed tussen mij, Jolien (mijn dochter) en Veldre, maar het gaat niet makkelijk. Vraag maar aan Eddy. We hebben al een hele mooie evolutie in de 4 maanden dat Veldre bij ons is. En toch is het een verdomd moeilijke tante, met een héél sterk (maar toch wel zuiver) karakter.
Meermaals heb ik in de voorbije maanden gedacht: "Tejue, eigenlijk wil ik gewoon een lekker makkelijk paard, waar ik zó kan opstappen en probleemloos het bos kan intrekken voor enkele uurtjes lekker ontspannen bosrit-rijplezier". Helaas, Veldre is niet zo. Vraag maar opnieuw aan Eddy. Vandaag is Veldre een paard dat niet zomaar even door te gék veel mensen uit de wei kan worden gehaald, om ze dan effe rustig te borstelen en op te zadelen om vervolgens vlotjes op te stappen en zomaar effe mee ontspannen te kunnen gaan rijden. (De durvers mogen gerust eens komen proberen ...)

Veldre werd te koop aangeboden omdat de eigenares (een meisje van 23 jaar) fysiek niet meer in staat is om ooit nog paard te kunnen rijden. Zij zocht een goede thuis voor Veldre, bij iemand die de tijd wou nemen om een band aan te gaan met Veldre, om daarna langzaam het rijden terug op te nemen, liefst in een sfeer van NH.
Veldre was al 3 jaar niet meer bereden geweest (wegens ziekte van de eigenares).
Gisteren is zij (het vorig baasje) van Veldre - op onze uitnodiging - nog eens langs geweest. Zij vertrekt met haar ouders definitief naar Frankrijk, en wou nog héél graag even "haar" paardje gedag zeggen voor haar vertrek.
Het weerzien was emotioneel. Maar Veldre gedroeg zich met een rothumeur, zoals het meisje nog nooit gezien had (Veldre was ten slotte toch ruim 7 jaar bij haar geweest).

Ik wil maar zeggen, Iemand verkoopt haar paard na er eerst lang over te hebben nagedacht. Ik koop een paard voor het leven.
Koper én verkoper zijn de beslissende factor in het leven en de toekomst van een paard.
Het dier in kwestie heeft 0,0 inspraak/invloed in de gemaakte beslissingen en keuzes.
Of deze keuzes goed of fout zijn hangt eenzijdig af van de mens, NOOIT van het paard.

Het is dus NIET zoals in een huwelijk of een relatie, waarbij elke partij individueel keuze en /of beslissingen kan maken of nemen.

Een paard (en per definitie élk gedomesticeerd dier) is ALTIJD lijdend voorwerp.

Zéér moeilijk om in alle integriteit - als mens - keuzes te maken. Ik durf hier bij gevolg - in alle nederigheid - niet oordelen, noch veroordelen.
Maar dit is mijn verhaal.

Moniek schreef op maandag 21 januari 2008, 12:11:


Bij Veldre is het effectief zo gegaan.
Evelien, (het vorig baasje) heeft haar studies opgegeven, in de hoop dat ze dan ten minste toch nog een beetje energie zou hebben om zélf met haar paard verder te kunnen. Helaas, het heeft niet mogen zijn.

En ik heb haar bij aankoop de belofte gemaakt dat ik alles zal doen wat in mijn mogelijkheden ligt om datgene aan Veldre te geven wat voor Evelien onmogelijk was geworden.
We hebben nog wekelijks contact. En ondanks alle verdriet en emoties, is Evelien gelukkig omdat ze zélf kan blijven ervaren hoe het met 'haar' paardje vergaat.

Herman,
"enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."

Britt Claeys schreef op maandag 21 januari 2008, 13:48:


En je hebt ook nog de beetje oneerbiedig klinkende, maar ó zo schattige Moemie en Poepie.

Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."