Gisteren een vrij intensieve rechtricht sessie dus vanmorgen een buitenrit gepland. Vriendin belde af, dus ik gewoon alleen met Piablo op stap. Was wel eventjes geleden dat we echt ver van huis gingen alleen.

Wat hebben we geleerd/opnieuw ontdekt?
-alleen van huis ligt het tempo lager dan met 2
-wat niet eng is achter een ander paard, aan de hand of zelfs voor een ander paard (heb je toch nog iemand achter je staan) is wel weer ENG alleen
-echt heeeeeele enge dingen (sluis aan het vollopen met lawaaiboot er in en enkel een smal pad er langs) toch nog liever aan de hand
-steil bergop is veel makkelijker dan steil bergaf
-als je steil bergaf gaat, doe je best je onderbenen mee naar achter , met excuses aan Piablo voor het per ongeluk aantikken van zijn voorbeen met mijn voet
-druk bij iets nieuws is contraproductief en eindigt in achteruit of omhoog gaan
-set-up-and-wait met de bridge er bovenop werkt dan weer wel goed, als je maar geduld hebt
-aan de hand gaat hij nog altijd bijna letterlijk overal
-grote plasen moet je vooral voorwaarst rijden, hij wil spelen en spetteren en misschien wel even door de benen gaan
-te veel kleine stressdingen na elkaar en zonder ander paard er bij gaat plots de "aanknop" aan
-als je paard aan de kletter is heb je op een smal paadje tussen bomen niks aan de one-rein stop (ofwel hebben we die te lang niet meer geoefend)
-eens goed aan de kletter heb je verbazend veel tijd om opties te overwegen en over na te denken
-boomtakken waar op de heenweg moeilijk over gedaan werd, zijn na overwegen niet het proberen waard om net dan toch te proberen stoppen (als hij springt ben je niet mee), de optie verlichte zit met handen op de manenkam voor het geval hij toch stopt bleek de juiste (jiepie, mijn arabierjte kan echt mega jumpen)
-lage boomtakken waarvoor je op nog altijd dat zelfde paadje moet bukken zijn ook niet echt behulpzaam
-ook aan de kletter blijft Piablo stuurbaar, zij het op onelegante wijze: teugels in een hand en dan maar hoofd link-rechts, net genoeg om bij splitsingen links of rechts te kiezen
-als je de bosjes in wil rijden om te stoppen, moet je goede, brede en dichte bosjes nemen, zoniet ga je er gewoon doorheen (en misschien ook zonder dikke bomen waar je knie of zo tegen kan komen)
-langs het kanaal is geen plaats genoeg voor voltes, risico in het kanaal te duiken was me te groot (zoo stuurbaar was hij nu ok weer niet)
-zigzaggen in linkergalop dreigt je paard te doen struikelen gezien de zompige bodem dit is eng
-wielertoeristen haal je in te arabier, jammer genoeg was er geen tijd om de gezichten te bekijken
-hoofd opzij trekken kan ik niet
-"pompend remmen" werkt niet
-dan maar een klein straatje in ipv verder langs kanaal richting grote baan
-shit, als er nu maar geen auto komt
-shit, waarom staat er nergens een haag
-shit, dit wil ik niet
-tiens, eigenlijk voelt dit wel lekker
-stom kieken, 't is niet de moment om een snelheidskick te krijgen
-tweede kleine straatje in
-shit, als er nu maar geen auto komt (ow, die hadden we al)
-hu?!? Piablo: "maar nu ren ik weg van huis, help???"
-eens gestopt mag je niet opnieuw been er aan doen want dan is hij terug vertrokken
-aan de hand gaat de "uit knop" terug aan
-het is moeilijk om nadien nog kleine stukjes gecontroleerd te draven, maar we hebben het toch gedaan
-weet iemand waar we zijn? En, belangrijker, hoe we terug geraken?
-Piablo switcht heel snel tussen aan- en uit, van lange teugel, hoofd laag in stap naar galop en hoofd hoog binnen de seconde
-als je heeeeeel snel bent en direct kan reageren tijdens het eerste aangaloperen kan je hem meestal terugnemen
-op straat naar huis (nog zo'n 600 meter), als er dan een paard in de weide komt afgedenderd, dan ga je opnieuw aan de kletter
-een straat met bol staand asfalt glijd je op uit in galop, ideale moment om je paard ietsje terug te nemen, helaas niet altijd voldoende
-shit, ik hoop dat die bus nog even aan de halte blijft staan
-direct eerste straat in, Piablo: wat, weg van huis, ok, ik stap wel
-ondanks het feit dat het tempo wat hoger lag dan gepland, duurde de rit veel langer
-Piablo was maar een beetje bezweet en had nog zin om met de anderen te klooien, zijn conditietraining levert dus vruchten op
-ben heel blij dat ik niet in aan de verleiding om "X" te roepen heb toegegeven, meestal staat hij dan stil (weet dus niet of het ook hier gewerkt zou hebben) maar stel je voor wat ik dan had bekrachtigd bij mijn slimmerikje... heb er wel serieus over nagedacht...

Direct plan voor de toekomst:
voorlopig alleen galop van huis weg, stap op de terugweg
misschien even niet alleen buiten?
hellingen naar beneden even aan de hand (was de aanleiding om te vertrekken denk ik)

Nog tips?
Piablo droeg een side-pull met extra brede en gevoerde neusriem
Wat doen jullie in dergelijke situaties?

Ans Jondral schreef op donderdag 17 januari 2008, 14:07:


Ach ja, eigenlijk vind ik het ook best grappig!!! (laat mijn kinderen het vooral niet horen, niemand vertellen of ik mag niet meer alleen buiten van hen ).
Gisteren schrok hij alsof vaneen geluidje wat Greta maakte, ik ook lachen en Anna en Laura kwaad op Greta en nota bene op mij omdat ik er mee lachte...

Het is goed afgelopen, en dit was de eerste keer (op heel in het begin na het zadelmakmaken met mijn dochter er op na), maar mijn herstellende rechterschouder is nu weeral niks meer (kan amper mijn arm optillen, iets geforceerd met proberen remmen) en ik wil dit toch wel een beetje voorkomen.
Maar verder is het absoluut een superlief knuffelschatje en een echt heel erg braaf paard.
Zal te stressy voor hem geweest zijn, soms vergeet ik dat hij een jonge arabier is, zo flink en braaf is hij (meestal )

't Is gek, ik ben natuurlijk al veel vaker met hem alleen buiten geweest, alleen na de verhuis nog nooit zo lang. En een "veilig" rondje ging vorige week nog prima.

Hoofd opzij trekken (met kracht dan) kan ik op dit moment niet.

Dit was geen schrik, hij is voor aan arabier ook vrij lui en cool, zal gewoonlijk ook eerder ter plekke schrikken, of een paar sprongen maken, maar ik heb hem eigenlijk altijd binnen de 10 seconden terug.
Nu ik er verder over nadenk, was het eerder stress, een opeenvolging van kleine spanningen waarbij de laatste helling af (met losse stenen) de druppel was die de emmer deed overlopen. En eens in galop vertrokken gewoon de adrenaline . En het plezier in het rennen dnek ik.
Gekke is alleen dat ik de kleine voorafgaande signalen echt gemist heb, en i heb toch echt wel het gevoel mijnheertje al wat te kennen ondertussen, het is echt een aan-uit paardje soms.

Meegaan heb ik ook geprobeerd, vooral het eerste stuk op het smalle bospaadje met de takken. Gewoon losse teugel en alleen met gewicht wat sturen om de ergste takken te vermijden. Maar je kan niet blijven meegaan, er zijn helaas ook wegen en andere weggebruikers.

Ik zou wel een soot westernstop willen intrainen... Vorige week op Dixie nog getest, Conny en Piablo galopeerder voorop, ik kwam er achteraan op niet-zo-snelle Dixie, voor zijn doen in echt snelle galop, toen ik "woa" zei ging hij gewoon op zijn kont zitten, ook al galopeerde de rest gewoon verder.
Lijkt me fysisch ook beter dan de one-rein stop.
Hmm... eens goed over denken en dan een Plan maken om het hem aan te leren.
Of toch de one-rein er opnieuw in conditioneren?

Daisy schreef op donderdag 17 januari 2008, 16:10:


Ik vermoed dat er meer vocht in zit en dus daardoor minder afvalstoffen en minder ontlasting. Drinken ze minder of plassen ze meer?

Ja, Pien, ik herken je verhaal heeeeel goed . Wie dacht dat mijn luie, slappe Piabloke nog eens zoals BD zou worden . En de grens is inderdaad heel dun...

Cool ben ik niet, ik ben eigenlijk een hele voorzichtige en vroeger zelfs vrij angstige ruiter. Maar ik had geen moment het gevoel er af te gaan, hij voelde vertrouwd, Piablo zat als een huis, op hol slaan was het ergste doemscenario dat ik me kon voorstellen en eigenlijk viel dit toch wel mee, het was minder eng dan ik dacht. Klinkt dit gek?
En het voelde ook wel cool, zo eens voluit gaan, dat heb ik eigenlijk altijd al eens gewild (maar dan ergens waar het geen kwaad kon), en ja, het geeft een enorme kick, ondanks het gevaar. Beetje zoals hard rijden met een auto waarvan de remmen stuk zijn. En gezien zijn verleden is het fijn te weten dat hij dit kan, dat hij sterk genoeg geworden is en zijn conditie ook goed is.
Als langere trailerritten terug goed gaan, neem ik hem mee naar een kennis in "de vlaanders", haar vader traint harddravers voor de sulky en ze heeft me ooit aangeboden om de grote oefendrafbaan eens te gebruiken.
Ik dacht dat een jaagpad lang genoeg was... van het sas van Genk naar dat van Diepenbeek, dan komt er een kruispunt en ben ik maar een zijstraat ingedoken.

Schouder voor heb ik geprobeerd, hadden we net de dag daarvoor geoefend. Hem uit balans op de moeilijke schouder gooien. Lukte niet. ook op de makkelijke kant lukte het niet, en op dat moment waren we nog niet zo lang aan het rennen en durfde ik hem nog niet proberen om te trekken zou toch niet gelukt zijn denk ik)

Ik begin vandaag met de one-rein stop, gecombineerd met clickertraining uiteraard.

En nu weet ik welk signaal ik gemist heb... voor die laatste helling bleef hij vrij lang staan en keek over zijn schouder langs het jaagpad (is een bospaadje wat er langs loopt voor een stuk, dus leuker) richting huis, bleef vrij lang kijken voor hij aan de helling begon. Toen had ik moeten afstappen en het aan de hand doen. Maar ik zei iets in de trant van; doe maar jongen, dit is de weg naar huis. Heeft hij iets te letterlijk genomen .

Net een trainingsessie achter de rug.
Heb besloten 2 dingen aan te leren, de "woa" en de one-rein stop.

1) Woa doe ik vanuit grondwerk op lichaamstaal, dat kan hij al, ik koppel daar nu dmv clickertraining het woordje woa aan. Na een paar keer kon hij aan de hand met een los lang touw vanuit stap en draf op enkel woa (terwijl ik er dus op lette na het aanvankelijk wel gedaan te hebben nu geen cue met lichaamstaal te geven maar zelf gewoon door te lopen) naar stop met zelfs een pasje achteruit. Los ging eerst ook goed, maar toen dacht hij ineens: bekijk het maar en rende weg, uitgooiend en al. Paar keer van hand laten veranderen en stop gezet, dan opnieuw, vanuit stap ging het goed, vanuit draf een keertje ook en toen zijn we gestopt. Bij dit werk heeft hij dus de keus om al of niet te gehoorzamen, en doet hij het (of niet) omdat hij het graag wil.

2) One-rein stop. De cue wordt dus met mijn hand langs het touw naar voor, 2 keer en de derde neem ik zijn hoofd mee naar opzij. Wat opnieuw opvalt, eens hij het principe snapte ging hij bijna zijn eigen schouder aanraken, maar hij heeft nog momenten dat hij er geen zin in heeft. En hier maak ik voor een keertje onderscheid: aangezien ik op de grond naast hem sta, en echt in mijn kracht sta, ben ik wel sterk genoeg om dat hoofd toch te nemen. Plooit hij dan mee (valt de druk weg) en blijft hij daar even, dan wordt hij uiteraard beloond.
Maar ik denk dat de sterkte van de one-rein stop er voor een stuk in zit, cru gezegd, dat het paard moet weten dat het geen keus heeft. Die hals plooit. En het is fijn, wnat hij wordt er voor beloond, EN het heeft geen zin om het niet te doen, want dat lukt toch niet. Nooit. Geen inspraak, gewoon doen, en automatisch.
Hij vond dit duidelijk niet fijn, hij is gewoon dat er meer tweerichtingverkeer is (en eerlijk gezegd vind ik het ook moeilijk, het voelt voor mij echt als dwingen aan). Maar voor deze toch niet onbelangrijke oefening maak ik maar eens een uitzondering.