Piet schreef op vrijdag 28 december 2007, 16:33:


Piet bedankt om dit hier neer te zetten, echt goed geschreven van die mensen! Ik hoop maar dat er ook reactie op komt, hou je ons op de hoogte?

Ik heb zo genoten van mijn paardenmeisjes dat ik het moet delen:

Vandaag voor de tweede keer met Lolita gaan rijden met Huppel als handpaard. Niks meer eerst in de piste, gewoon opzadelen, schoenen aan, Huppel erbij, opstappen en weg! Ik heb Lolita min of meer laten kiezen welke weg we namen en we hebben een redelijk tochtje gemaakt, ik schat bijna een uurtje, natuurlijk inclusief graaspauzes (die overtuigen mijn paarden dan weer van het nut van zulke uitjes: 'grass finding expeditions' zegt Parelli). Ik heb naar vriend O. geluisterd en er proberen op te letten dat Huppel achter mijn knie bleef. Ik zeg niet dat het altijd gelukt is, maar ik heb er wel op gelet. Nu had ik een stok mee, en dat was wel handiger. Zo had ik voor Lolita geen teugels nodig (ze had haar halster wel aan hoor, wees gerust, de teugels lagen op haar hals binnen handbereik) en kon ik ook beter Huppel uitleggen wat ik bedoelde. Niet dat ze altijd luisterde, ik heb vaker gewoon mijn touw van kant veranderd en mij aan haar aangepast dan dat ik haar vroeg weer aan de andere kant te komen. Gelukkig had ik met Lolita opvoorhand de friendly game met touw onder de staart gedaan, ze keek nergens van op. Parellipaarden zijn cool met touw overal rond hun lichaam! We hebben vooral gestapt, af en toe gedraafd, ging perfect, en toen Lolita op een goed paadje een heel stuk vlot kon doordraven ging Huppel galopperen, en ze deed dat heel rustig. Dat was iets wat ik opvoorhand niet wist, want als ik te voet met hun ga wandelen en Huppel galoppeert, wil dat automatisch zeggen dat ze mij voorbij loopt en dat mocht dan ook niet. Maar nu ging het zo goed dat ik dan zelf met Lolita ook een stukje gegaloppeerd heb! Zalig! En Huppel super braaf met haar neus achter mijn knie en alles! Heerlijk gevoel...

Toen we thuiskwamen zat er wat wit zweetschuim tussen haar billetjes.

Vandaag trouwens in de voorbereiding voor de rit weer eens gemerkt dat ik maar blij mag zijn dat Miss Huppel zich verwaardigt om meestal mij mij zin te geven als ik dingen wil doen. Want als Huppeldame iets niet wil, dan wil ze écht niet! Ik was namelijk Lola aan het borstelen vooraleer op te zadelen, en ik wou Huppel ook wat fatsoeneren vooraleer met zo'n modderig veulen op straat te komen. Maar de borstel: big nono! En als ik het na een paar keer opnieuw proberen nog maar niet scheen te begrijpen wierp Hupje tanden en hoeven in de strijd om het mij duidelijk te maken. (Niet ongerust zijn, ik leef nog, het was in de lucht en niet op mij). Toen ik dan twee seconden later weer vriendjes wou zijn en met mijn handen aaide mocht ik natuurlijk met mijn handen wél alle vuil wegvegen en krabben 'oh ja daar, nog' was het dan. Ik vind het wel leuk dat ze mij zo duidelijk zegt wat ze vindt. Lolita en Cesar doen dat veel minder, als ik oplet merk ik wel wat ze over iets denken, maar ze laten zich toch gewoon doen. Het belooft voor later alleszins.

Straks het vuurwerk trotseren... Cesar blijft wel rustig volgens mij, Lolita ga ik aan het halster nemen want zij is er erg bang van, en ik kan haar wel helpen door haar anker te zijn merkte ik vorig jaar. Ik ben benieuwd (en bevreesd) wat Huppel zal doen...

Gelukkig nieuwjaar iedereen!

Nathalie

Peet schreef op zondag 30 december 2007, 11:36:


Goeie vraag! Het is een beetje prutsen, en minder ideaal dan echte strookbegrazing waarbij je weer herbegint met het stuk wat al het langst geleden opgegeten en weer afgeschermd is.
Ik heb twee lange zijden aan mijn middenstuk, dus ik doe elke zijde afzonderlijk (langzaam de omheining naar de middenlijn verschuiven), en wanneer ik aan het midden ben dan gaat de omheining weer naar de oorspronkelijke buitenlijn terug, het gras op deze helft kan recupereren, en ik begin aan de andere helft aan de overkant. Duidelijk?

Wat ook kan is de omheining niet opschuiven maar het lange gras in het middenstuk maaien met de zeis en dat op de track leggen. Heeft mijn man er af en toe tussendoor gedaan als hobby.

Groetjes,
Nathalie

trea hoex schreef op zondag 30 december 2007, 11:56:


Thanks!
U vraagt, wij fotograferen: winterfoto's zitten erbij!

Monique Meijer schreef op zondag 30 december 2007, 15:07:


Monique, dat is moooiii! Indy boft met jou.
Wat ik me nu afvroeg, is het nu officieel nog wel echt ataxie? Want ik dacht dat alles is beginnen verbeteren na het openbarsten van een soort abces op haar schoft? De mysterieuze 'fistulous withers' ziekte?
Even googelen leerde mij dit:

Inflammation of the bursa in this region (the withers) is called fistulous withers by veterinary surgeons: zegt wikipedia

En uitgebreide uitleg hier: http://www.ais.msstate.edu/AEE/Tutorial/pdfs/burnett.pdf

Tja, geen idee of je hier iets mee kan eigenlijk, of het wel op Indy van toepassing is. Ik wenste vooral dat Indy geen ataxie had! Daarom zoek ik andere (hopelijk minder erge) verklaringen.

Nog veel goede jaren gewenst met haar alleszins!
Nathalie

Eva Saegerman schreef op zondag 30 december 2007, 10:53:


Hoi Eva,

Dit is wat ik een tijdje geleden ook al postte (en ik zie dat ik die met de voetbal nu ook nog eens plaatste terwijl hij al gevonden was door Piet).

Ik snap wel wat je er minder goed aan vindt, maar dit gaat toch al een heel eind de goeie richting uit voor mij, en het is alleszins mijlen verder gevorderd in de goede richting dan waar ik zelf (of jij zonder kritiek) al zit.

Heb je geen zin om een clinic van haar bij te wonen? 10-11-12 juni. Kan je alle vragen stellen die je wil, kan je haar warm maken voor bitloos (ijzerloos, stal-loos en boomloos is ze al geloof ik). En kan je voor mij supporteren, want als het goed loopt ben ik er dan mét Lolita en Huppel bij! Ik ben namelijk grote fan van Karen Rohlf sinds ik haar eens een dagje in het echt meegemaakt heb, en heb al aan alle paardenvriendinnen aangeraden dat als ze dit jaar maar één clinic doen dan deze te doen!

Groetjes,
Nathalie