Kynshiri schreef op donderdag 20 december 2007, 10:16:


Hier ook wisselend, tussen de 10 en de 40 liter per paard per dag.
Met dit koude weer drinken ze inderdaad vaker en meer, geen idee waarom.

Pien, ik heb wel wat toltles gehad een paar jaar geleden en ook een paar keer buitenrit ijslanders gereden (en rentelgang, whaaaw), als je wil kom ik wel eventjes rijden? Verschil tussen tolt en zwijnen voel ik wel. Of heb je een andere lichte ruiter die het kan beschikbaar?
Ik ken ook een zeet ervaren dame die dit vast wel wil doen, ze rijdt en fokt ijslanders, maar die weegt toch wel een 15 kg meer dan ik schat ik.

@topicstarter: ik laat ze met een hoefzweer gewoon verder buiten lopen, alleen 2 keer per dag een sodabadje tot het begint op te groeien. Van de da moest er een watje met betadine in de holte maar dat bleef er nooit in. Als het watje er spontaan uit valt, dan de modder ook dacht ik toen .
Je verhaal klint toch echt wel als een hoefzweer hoor, ik duim dat het dit is en goed geneest!

@Pien en Esther: de 5-ganger die ik gereden heb ging vanuit galop in telgang, ging inderdaad keisnel ook al voelde dat niet zo (tot ik naar de langszoevende bomen keek). De dame van wie ik les had, had niet graag dat ik vanuit tolt probeerde te telgangen omdat dan het risico op zwijnen dan groter was (klopt dit, Esther?).
Ik mail je wel even, Pien, om iets af te spreken.

Ik denk toch dat pijn hebben energie kost, of anders gezegd dat dieren (en mensen) met pijn afvallen. Toen Dixie hoefbevangen was is hij heel erg afgevallen, ondanks hooi en gras (kwam niet door gras) volop.
Ook op pijnkliniek zie je dit vaak.

Ik vind de halsbespiering van Hempflings paardje ook mooier dan dat van Utes, zeker de back-up die ze doet zie je het paard de foute halsspieren gebruiken en de rug wegdrukken. En da's iets wat ik jammer genoeg vaak zie bij Parelli paarden.
Neemt niet weg dat het heel mooi is wat ze doet en ik het in geen 100 jaar kan/durf nadoen .

Donderdag en vandaag een langere buitenrit gemaakt, veel gedraafd, zowel Piablo als Conny kiezen er voor om op het asfalt van het jaagpad te gaan boven de hobbelige bevroren grasberm dus dat mocht. Op een ander stuk waar meer mos staat dan gras wilden ze wel een galopje, maar doordat ze nu weinig buiten kunnen helaas waren ze, na zeker al een uur wandelen met lange stukken draf, werd het galop-bokjs en neiging tot crossen om dan plots op de rem te gaan voor een stuk ijs van een bevroren plas, echt speels en gek doend. Na bijna 2 uur een stuk half ontdooid gras. Zullen we nog een drafje? ok, even been er bijna aan en ze widlen alweer galoperen. Teruggenomen, stap hele losjes, lange teugel, rustig, been er aan en weer galop, na die ene galp bestond draf niet meer .
Een voetje op ijs weigeren ze pertinent, bevroren gras was voor Conny geen probleem, Piablo moest eers 5 minuten snuiven en druk doen om te zien of dat spul echt niks aan zijn voeten deed.
Ik laat ze gewoon zelf bepalen of ze de bodem aanvaardbaar vinden voor drag of galop, als je ze wat ruimte geeft kiezen ze zelf hun pad wel. Wil je galop en galoperen ze moeilijker of met tegenzin aan, dan is het draf, wil je draf en lopen ze met korte of onregelmatige pasjes, dan wordt het stap.
Wil je op gras en zij op asfalt, asfalt it shall be. Simpel.

(Alleen voor Dixie maak ik een uitzondering, na de hoefbevangenheid en hoefzweren heeft hij heel lang voorkeur voor gras boven hard gehad maar moest van mij op het harde (wel effen, zonder steentjes of bulten), ik denk dat het mede door de gedwongen beweging, het dagelijks stappen op harde grond, is dat hij goed hersteld is terwijl de dierenarts hem al opgegeven had.)

Ook van hier uit warme boedigende gedachten voor Yasmin. Dat ze de kracht vindt om op te staan en beter te worden. We duimen...

Meer dan "sterkte" weet ik niet te zeggen...