Ik heb hier deze morgen ook een hele moeilijke beslising moeten nemen. Mijn schouder heeft het opnieuw begeven, mag 4 tot 8 weken helemaal niks doen en daarna voorzichtig wat kine. Kan de schuilstal niet uitmesten, geen hooibalen dragen, geen water aanvoeren en blubber tot daar nog aan toe, maar met hun voeten in de blubber-urine-mest is me toch te bar.
Stal en paddock aan huis nog steeds niet klaar (zou 2 weken droog moeten zijn), dochter met school en toetsen die ook niet alles alleen kan,...
Enkele huizen verder woont een oude LRV-commandant, met stallen vrij en wat pensionpaarden. Ik heb volgende regeling kunnen treffen: hij verhuist een aantal paarden zodat die van ons in naburige boxen staan en de deuren open kunnen blijven (hij wil dat wel eens proberen en zien hoe dat gaat), dat voor 's nachts, en overdag mag ik ze in de rijbaan/paddock zetten. Geen krachtvoer, vier keer per dag hooi, stro op de bodem ipv houtkrullen. Hij doet het uitmesten en hoi geven zodat mijn schouder kan rusten.
Helemaal niet ideaal, maar tot de boel hier klaar is en mijn schouder trug bruikbaar moet het maar zo.
Ik troost mezelf maar dat ze nog beweging en social kontakt en ruwvoer hebben, maar 't is natuurlijk niet zoals ik het echt wil. Nooit gedacht dat ze nog eens terug echt op stal zouden staan...
Positief punt is dat ik misschien kan laten zien dat paarden houden/rijden ook anders kan, bit- en ijzerloos op buitenrit, misschien kan ik voor de andere 3 paarden die daar staan toch een beetje verschil maken...