Nick Altena schreef op zondag 2 december 2007, 0:08:

Dit is wijken van de achterhand naar je toe.
Een paard staat meestal het liefst met zijn schouder en hoofd in jouw richting. Sta je dan op een krukje, dan kan je niet opstijgen. Weer fastijgen, paard rechtzetten naast het krukje, weer opstijgen en ontdekken dat het paard weer met zijn schouder naar je toe staat? Zucht...

Je leert dit aan door de stick aan de overkant zachtjes op de billen te leggen. Een paard dat de game kent (en je zorgt natuurlijk eerst dat je paard de game kent door de porcupine te oefenen!) komt hij met zijn achterhand netjes naast het krukje staan. dan ga je de fase verlichten door je stick gewoon boven zijn billen te houden, dan vervang je de stick door je vinger.

Spirithorses schreef op zondag 2 december 2007, 0:42:


Ja ik snap.
Dan zal ik nu verklappen dat ik, als ik trots ben op mijn paard, het maakt niet uit wát hij bereikt heeft, als het maar een persoonlijke groei was.. een yess en een brokje geef.

Spirithorses schreef op zondag 2 december 2007, 0:55:


Troy is mijn beste PP paard. Hij heeft het ook nodig. 10 maanden heeft hij lekker mogen staan in de kudde om te wennen, we hebben wat gegymnasticeerd om hem lichamelijk wat lekkerder te krijgen en geclickerd om het enthousiaste in hem boven te halen.

Echter hoe meer hij begint te wennen, hoe meer hij zijn angsten durft te uiten. En dat zijn er heeeeeeel veel. Van het introverte laat hij nu langzaam zien dat het niet zo goed met hem gaat qua dapperheid.

Vandaar dat ik besloten heb met hem te gaan parelliën om het voor hem prettiger en voor mezelf veiliger te maken. Ik heb flink geinvesteerd in het Liberty en horsebehaviour pakket (waanzinnige prijzen gewoon, maar een schat aan psychology).

Diep in hem zit een paard met een ongelooflijke playdrive. Heel af en toe zie ik daar een stukje van, en daar wil ik véél meer van zien. Die playdrive maakt hem tot een allerbest parellipaard. Hij is heel licht, ongelooflijk willful en zeer attent.

Dus voorlopig gaan we aan zijn confidence werken.

De tinkerdames zijn zo'n beetje aan het eind van hun mogelijkheden qua parelli. Enya kan nu spaanse pas (dankzij clickeren) en jaaaaaaaaaaaaaa, we hebben een men-cursus gevolgd, Leo en ik.
We zijn ze nu aan het beleren met lange lijnen en hopen ze in het voorjaar te kunnen inspannen. Ik denk dat ze dit beiden héél erg goed ligt!

Trekken we misschien toch nog ooit met een pipo-wagen door het land

Pebbles-puk gaat goed! Als ik zo lees over jouw Spirit, lijkt Pebbles daar in geen velden of wegen op! Ze is een ontzettend expressief, extrovert, emotioneel paard. Alles wat ze voelt (en dat is véééél) komt er aan de buitenkant uit.
Nog géén idee wat we dáármee gaan doen in de toekomst. Clickeren doen we (voorzichtig) een beetje, maar is soms erg moeilijk met deze dame. Ze wil te graag... ken je dat? Jezus.. ik ben gewoon niet snel genoeg in het bedenken van nieuwe dingen. Ondertussen dat ik iets sta te bedenken staat zij haar hele repertoir uit de kast te trekken 8-/
We zien wel.. tijd zat

Trea

Lottek schreef op zondag 2 december 2007, 1:19:


Ik kan het filmpje niet zien, hij opent niet bij mij.
Maar misschien wel teveel sedalin gehad??

Lottek schreef op zondag 2 december 2007, 12:08:


Hij is overduidelijk verdoofd. Zo rond de 11 seconden zie je dat het paard met een 'op rust staand achterbeen' staat. Dit doet een paard in stress niet. Hij heeft een overdosis kalmerend spul gehad.

Frans Veldman schreef op zondag 2 december 2007, 12:20:



Ik denk zelf wel dat je grofweg kan stellen dat de paarden die het minst heftig reageren op zwepen, de parelli-paarden zijn

Ik denk ook maar zo dat als je je paard helemaal niet went aan dingen als druk, mensen met wortelstokken.. en je altijd maar zachtjes en lief, geweldloos en zonder commotie om je paard bezig bent, hij übersensitief wordt (gesensibiliseerd) wat voor ERG onaangename verassingen kan zorgen als je met zo'n paard de bossen ingaat.
(Dan denk ik aan vallende eikels, langszwiepende takken, vaststaan met de benen in braamstruiken..) Parellipaarden hebben geleerd om toe te geven aan deze druk.. maar wat met een paard die nooit met touwen en druk te maken heeft gehad? Lijkt me niet zo leuk. Ook niet voor het paard trouwens. Die leert nooit onderscheid te maken. Parellipaarden weten exact wanneer de stok iets betekend en wanneer het genegeerd kan worden.

Nils Vellinga schreef op zondag 2 december 2007, 21:02:


Hmmm ik kreeg sterke associaties met paarden die ik sedalin heb zien krijgen bij een bezoek van de tandarts. Exact hetzelfde patroon.. verslapte achterhandspieren.
Of het bij dit paard ook zo is .. tja als de eigenaar zegt van niet, dan zal het wel niet.
De andere kant van het verhaal is dan.. als je paard niet 100% stressbestendig is, laat je het dan zomaar meedoen aan zo'n evenement? Ik kan me heel goed voorstellen dat er op het laatste moment toch wat 'voorzorgsmaatregelen' zijn genomen.

Nathalie Lagasse schreef op zondag 2 december 2007, 21:44:


Hahaha, ik heb Parelli ontdekt via deze site, nu alweer een aantal jaartjes geleden. Ik heb de info gelezen, de filmpjes gekeken en meteen mijn (nieuwe) level 1 pakket besteld. Zooooo gaaf als dat was! Mijn tinkers zijn er zó door veranderd. In Enya is zowaar een levendige playdrive ontwaakt, en met Amy maak ik boswandelingen zonder touwtje. Ik hoef geen enkele paardenliefhebber te vertellen hoe dát voelt!

Ook heb ik me wel verdiept in andere dingen hoor. Irwin, Antoine deBoth en Marijke de jong, clickeren en klassieke dressuur.

Dit heeft allemaal toevoegende waarde. Ik gebruik van alles wel iets... zoals Egon zo prachtig zei.. het zijn allemaal partjes van een taart.. zo zie ik het ook. Ik pas toe wat ik denk nodig te hebben.

Ik moet echter wel bekennen, dat de diepgang die de nieuwe parelli-paketten bieden, evenals het liberty en horsebehaviour-pakket me zoveel informatie verschaft over wat er in een paardenhoofd kan omgaan, dat dit mijn absolute voorkeur heeft.

PARELLI ALL THE WAY dus!

Trea

Piet schreef op maandag 3 december 2007, 11:57:



Zolang jij Parelli, fases en negatief belonen blijft vergelijken met geweld is dit een volstrekt onzinnige discussie.
Heel vervelend.

Nick Altena schreef op maandag 3 december 2007, 23:43:

Hoewel ik clickeren een erg eenzijdige toepassing vind (dat heb ik ook vermeld) heb ik nergens gezegd dat het alleen maar snoepjes geven is. Dat maak jij ervan.

Ik gebruik het zelf ook soms, in de aanleerfase van iets nieuws. Dat maakt dat het paard meer moeite doet om te begrijpen dat ik iets van hem wil. Ik blijf het echter niet gebruiken bij de verdere uitbreiding van de oefening. Ik vind het gevaar van clickeren dat paarden sneller over hun grenzen heengaan, en je ze niet helemaal juist kan lezen daardoor, waardoor ik sneller denk dat ze wel ergens overheen zijn, terwijl dat in de diepte helemaal niet zo is. Als het enthousiasme voor het snoepje weg is, zie je vaak dat er tóch nog een restje angst of onzekerheid zit. Daar wil ik graag alle aandacht aan besteden op een andere manier. Mijn keus.

Het is dus gewoon niet helemaal mijn ding dat clickeren, zie het echt als een stukje van de taart, een oplossing in mijn rugzakje vol oplossingen. Als je dat nog niet duidelijk was na alles wat ik erover geschreven heb, dan lees je echt niet goed Nick.

charlot van r schreef op dinsdag 4 december 2007, 17:18:


Nadeel alleen zijn de kleine lettertjes..
bijvoorbeeld in die verzekering van interpolis. Daarin stond dat het paard minimaal 48uur na het openbaren van de eerste verschijnselen, moest zijn ingestuurd naar de kliniek.
Laat het bij ons paard nou nét iets langer geduurd hebben allemaal voor de DA erkende dat er niets anders meer opzat dan een operatie. Niks dekking, alles zelf betaald.

Alle verzekeringen hebben van die kleine lettertjes. Goed lezen en bedenken of het van toepassing zou kúnnen zijn op jouw situatie.

marjolijn schreef op dinsdag 4 december 2007, 21:29:


Nou jaaaaaa, dat is wel grappig zeg.
Die laatste zin van je, Marjolijn... DAT Yes!