Gisteren geschrokken met Cesarke!
Ik was buiten bij de paarden heel de voormiddag en ik had met Cesar een beetje geclickerd (heeft hij dan teveel geschrokt op de jackpot?), even daarna was ik met de meisjes aan het smoezen en staat Cesar aan de hooiruif als hij begint te hoesten. Eventjes verslikt dacht ik. Maar hij bleef om de minuut hoesten, dan ook piepen (klonk als een ezel), en toen ik speeksel uit zijn neus zag lopen wist ik het: slokdarmverstopping. Het was toen 11u30. Rustig blijven, even wachten dacht ik, slokdarm proberen te masseren. Mijn dierenarts gebeld, antwoordapparaat, boodschap ingesproken. Mijn 'Veterinary Notes for Horse Owners' opengeslagen en gevonden dat het vanzelf kan overgaan, soms met spierverslappers, soms enkel met sonderen en uitspoelen. Na een uur toch maar een dierenarts hier in de buurt gebeld. Die is om 14u komen Buscopan geven (gladdespierverslapper). Hij voelde een harde opzetting in de slokdarm en dacht dat het misschien een vreemd voorwerp was, een maiskolf of iets dergelijks, ook omdat we geen voedselresten met het speeksel zagen meekomen (maar misschien was dat omdat ik er meteen bij was). Na anderhalf uur moest het beter zijn, of anders... 15u30 en het was niks veranderd. Gelukkig had Cesarke geen ademnood of zo, hij ademde redelijk rustig en stond in de stal (we hadden hem maar apart gezet), hij probeerde af en toe te slikken, omdat dat niet lukte moest hij dan hoesten waarbij er telkens speeksel met wat hooivezels naar buiten kwam, met een paar streepjes bloed nu ook. DA weer gebeld, ook mijn eigen DA had intussen teruggebeld en besluit was om dan maar meteen naar de kliniek te gaan. Hup op de trailer (hebben we vroeger veel geoefend, en hij heeft er ook nooit een probleem mee gehad itt. Lolita) en een klein uur rijden naar Merelbeke. Mijn man reed achter en hield Cesar in het oog, maar ik voelde wel aan de trailer dat hij gewoon rustig was. Eens aangekomen bleek de trailer vol bloedsporen te hangen, de neusuitvloei was nu vies roodbruin geworden... Cesar deed alsof er niets aan de hand was, wachtte tot ik met hem de trailer afliep en hinnikte dan eens in het rond. Hij is daar zes? jaar geleden 14 dagen opgenomen geweest dus hij herkende het denk ik. Dan een troep studenten en de dierenarts erbij, spuit met nog eens Buscopan en ook verdoving, Cesarke ging staande slapen en toen konden ze een gastroscopie doen. In de slokdarm was geen bloed te zien, enkel voedselresten, dus dat bloed kwam gewoon van een minineusbloedinkje, door al dat hoesten en proesten. Oef. Daarentegen waren voedselresten te zien in de luchtpijp, bij auscultatie was ook al vocht op de longen te horen, niet zo goed.
Dan uitgespoeld, dat ging nog niet meteen vlot, langzaam beetje bij beetje heel veel spoelen en iets opschuiven in de slokdarm. Er kwam weinig voer terug. Uiteindelijk kon de dierenarts door zelf lucht in de sonde te blazen meer en meer opschuiven, tot eindelijk! in de maag. Dan nog een controle gastroscopie, slokdarm vrij, geen letsels, brok voer (wat was het nu? onherkenbaar eigenlijk, maar geen vreemd voorwerp) mooi in de maag. Neusslijmvlies bleek serieus gezwollen, een kant zat gewoon dicht. Ik ben wel blij dat het uitspoelen in de kliniek is gebeurd met die controle nadien, ik zou er niet gerust op geweest zijn dat er geen letsels waren vanbinnen anders, zoals hij eruitzag.
Hij moet voorlopig in de kliniek blijven... Die eerste nacht voor bewaking van z'n ademhaling met die verstopte neus, hij kreeg ijspacks in z'n halster, en een korte sonde in het verstopte neusgat om een luchtweg open te houden. Hij was intussen al weer redelijk wakker en wandelde vlot naar zijn kale stal, wou al een pluk hooi meegrissen onderweg.
Vanmorgen ben ik met parellivriendin A. gaan kijken en zag hij er wat depri uit vond ik, hij ademde ook wat te snel... Zorgen! Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt (hij wordt nu bewaakt op aspiratiepneumonie en krijgt antibiotica en ventipulmin) en dat hij rap mee terug naar huis mag. Ik had al zin om Lolita en Huppel mee te brengen tot bij hem als gezelschap. Nu, de gang staat vol paarden natuurlijk daar. De geweekte grasbrok die ik meehad mocht hij eten, en we zijn ook wat gaan grazen buiten. Afwachten... moeilijk hoor. Ik ben enorm ongerust, maar daar heeft hij niet veel aan spijtig genoeg.
Nathalie
Warboel
