Piet schreef op dinsdag 27 november 2007, 20:39:


Jammer Piet en Angela maar houdt goede moed. Stapje voor stapje afgaande op wat jullie voelen/ervaren.
Wie weet verrast hij jullie binnenkort wel..

Succes!!

Vraagje over bronwater namens mijn man.

Hij vroeg of de paarden dit ook mochten drinken, we hebben namelijk een zelfgeslagen bron bij huis (voor beregening van planten)
Nu zit daar veel meer ijzer in en het is koud. Geen idee of dit goed is of niet.

Wie weet hier meer over?

Alvast bedankt.

Eva Saegerman schreef op maandag 3 december 2007, 12:33:


Dat is ook waar ik aan dacht. Puls dat de ervaring mij heeft geleerd dat een kind niet altijd hetzelfde tijdsbesef heeft als een ouder persoon. Vaak zijn het kleine kinderen die uit bed blijven komen. Een snoepje zal dan een reden zijn om weer uit bed te komen, mag ik het 'nu'.

De ervaring heeft mij geleerd met kinderen, heel simpel terugleggen, kusje geven, welterusten zeggen, deur dicht en zo min mogelijk aandacht geven werkt. Wel consequent blijven hierin overigens.

Piet schreef op maandag 3 december 2007, 13:06:


Weet je, ik begrijp er zo langzamerhand niets meer van. Verwarring door wat ik allemaal lees.

Merk dat de vergelijking kind-paard opvoeden voor mijn gevoel totaal niet opgaat.
Ik zou willen dat ik m'n kinderen zonder correctie, zonder straf ( = consequentie van bijv. aanhoudelijk verkeerd pubergedrag bijv. 1 a 2 avonden huisarrest bij herhaaldelijk te laat thuiskomen midden in de nacht (terwijl ze *weet waarom* we haar niet midden in de nacht bij pad willen hebben)

Ik weet het gewoonweg even niet meer en heb het gevoel dat ik niets maar dan ook niets kan met de vergelijking kind-paard.
Het klopt op de één of andere manier totaal niet.

Michiel schreef op maandag 3 december 2007, 14:58:


Lol, ja hoor.. allemaal met z'n allen tesamen om 7 uur in bed. Geweldig...
Of gaan de kids gelijk met de ouders rond een uur of 10... of 12....

En ja, ik ken een gezin die dit fantastische idee hebben uitgevoerd.. en oh wat kwamen ze in de problemen toen het kind éénmaal naar school moest en ineens om ongeveer 7 uur naar bed.

Nee, sorry.. krijg werkelijk de rillingen van dit soort ideëen.

Spirithorses schreef op maandag 3 december 2007, 15:16:


Alle drie de meiden hebben het eerste jaar bij ons op de slaapkamer gestaan in hun eigen bedje. Dichtbij, knus, kon ze zo pakken om ze te voeden. Overdag stonden ze altijd beneden in de keuken of kamer. Overdag mee naar het land, we hadden toen nog droogbloemen. Heerlijk, genoten van die tijd.
Dat is alleen ietsje anders dan één groot familie bed.

Michiel schreef op maandag 3 december 2007, 15:16:




't Is intussen weer helderder geworden door een aantal reacties hier, waarvoor bedankt.


Ah, een lesje opvoeding.

Mijn relatie met haar is goed. Alleen wil ik graag dat ze haar afspraken nakomt.. ze mag uitgaan, ze mag naar de disco, ze mag midden in de nacht laat thuiskomen mits niet alleen een lang eind bij pad is, mits we weten waar ze is (of te bereiken is)
Die eis geef ik nog niet op (ze is 16) Niet omdat ik haar niet vertrouw.. maar omdat ik de wereld om me heen niet vertrouw. Ik zou het mezelf niet vergeven daar laks in te zijn en op één of ander moment met als risico te kunnen ervaren hoe het is wanneer je kind onderweg verkracht of vermoord wordt. En dat weet ze, ze weet het hoe en waarom en pik het niet wanneer ze die regel (eis) aan haar laars lapt.

Overigens gaat dit lekker off-topic zo...

charlot van r schreef op maandag 3 december 2007, 15:36:


Klopt, opvoeden is moeilijk. Eerlijk gezegt ben ik blij met onze kids en hoe ze zijn. Ik probeer te luisteren en verlang dat ook van hen, heb met alle drie een fijne band. Met elk kind weer anders. Ze mogen relatief veel, heel veel... wat we met enige regelmaat bevestigd zien door wat ze zelf tegen ons zeggen.
Niet dat wij ze perfecte opvoeders zijn, beslist niet! Nooit geweten/verwacht dat opvoeden zo moeilijk zou zijn.

Eva Saegerman schreef op maandag 3 december 2007, 16:53:


Lol... in slaap vallen was er niet bij. Ze moesten geplukt worden, stuk voor stuk.. duizenden bloemen..

Eva Saegerman schreef op maandag 3 december 2007, 16:48:


De jouwe.. (vast en zeker na een paar doorwaakte nachten )


Heerlijk samen onder de douche, 't is te prive (anders plaatste ik ze hier) maar heb daar nog prachtige foto's van.

Piet schreef op maandag 3 december 2007, 16:02:

Wens je heel veel sterkte Esther in deze rotperiode. Weet hoe moeilijk dat kan zijn. Mijn vader benam zichzelf ook het leven, deze maand precies 13 jaar geleden.

En idd dan lijken deze discussie zo leeg, zo zinloos... aan de andere kant leren we er allen van, denk ik. Hoop dan ook ten diepste dat Piet en Eva 'elkaar weer kunnen vinden'.

Esther schreef op maandag 3 december 2007, 20:44:


Oh, dat is vreselijk. Zo akelig. Ik weet de reden niet, weet niet wat er is gebeurt.. maar kan het zo zijn dat degenen die jou dit verwijten dit doen uit onvermogen/onmacht, uit eigen schuldgevoel (ik heb me tijdenlang schuldig gevoeld na de dood van mijn vader) Waarom, o waarom moet er toch altijd een 'zondebok' zijn. Om "jezelf" vrij te praten misschien???
Zo is mijn moeder 'uitgekotst' door een gedeelte van de familie van mijn vaders kant. Het was haar schuld. Mijn vader was alcoholist, overspel, echtscheiding was deel van hun huwelijk.

Esther jij bent niet schuldig/verantwoordelijk voor de dood van jou zus, de enige die dat is is zijzelf. Zij nam deze beslissing, in wat voor omstandigheden dan ook.

Probeer, als je dat kunt op je eigen manier toch afscheid van haar te nemen. Schrijft haar bijv. een brief, lees die hardop.. verbrand het daarna o.i.d. Maar laat je op geen enkele wijze de mogelijkheid om afscheid van haar te nemen ontnemen.

Eva Saegerman schreef op dinsdag 4 december 2007, 10:09:




He gelukkig... -slaakt een diepe zucht van opluchting- ... jullie zijn beide prachtmensen die elkaar niet in de haren zouden moeten zitten.