Moon deed vooral vervelend tegen ons, nodigde de andere paarden via bokken en wegrennen uit om mee te doen, hij steigerder en hapte ook. Als je je durfde te bukken in de weide had je bijna een veulen in je nek, als je ging rennen rende hij achter je aan en steigerde, als je naar hem toe rende rende hij bokkend weg. Verder nam hij zowat alles in zijn mond, de eerste weken kon je niet veilig zonder lange mouwen in zijn buurt komen of hij hapte in je vel.
Wij zijn, na het winnen van zijn vertrouwen, wat strenger geworden, hij mocht komen maar dan alleen rustig en in stap. Toen is Piablo op zijn uitdagingen in beginnen gaan en beginnen meespelen.
Naar ons toe is hij op dit moment respectvol voor onze persoonlijke ruimte en een echte knuffelkont, zonder te happen ed, wel zie je zijn lipje nog in de lucht heen en weer gaan als je hem deugddoend kroelt, maar ruw terugkroelen zit er niet meer in.
Het spelen, of de nood er toe, is wel wisselend, soms speelt hij dagen bijna niet (behalve als Dixie happen meetelt), soms zie je hem en Piablo samen crossen en rennen, allebei staartjes hoog en showen en briesen maar. Conny doet soms ook mee, Dixie staat het een beetje aan te kijken en eet liever verder.
Wat ook altijd leuk is, zijn vreemde voorwerpen in de weide. Hij is van niks bang, een zweep pikt hij en zwaait er mee rond, een touw wrodt geproefd, bekauwd en uitgespuwd, strotouwtjes vakkundig losgemaakt tussen twee schrikdraden door zodat het hooi er uit valt en hij er bij kan, een verdwaalde voetbal wordt onderzocht, lege zakken, een grote skippybal, een poetsbak leegleeggehaald en de inhoud overal de lucht in geslingerd, echt spelen en onderzoeken, doet me echt aan een onderzoekende peuter denken .