ann grymonpon schreef op donderdag 8 november 2007, 14:04:


Nee het fanfare-orkestpaard heeft geen last van overgewicht. Ze is volkomen normaal, goede kiezen etc. Met is ook goed, maar soms heeft ze wel wat dunnere mest als ze gras heeft gegeten.

Nick Altena schreef op donderdag 8 november 2007, 14:05:


Ja ik ga mijn best doen om er een te lenen.

Piet schreef op donderdag 8 november 2007, 17:06:


Ik ga er vanuit dt het wel lukt zonder sedalin etc. Ik vind het ook wel eng om zoiets te gebruiken. Ik ken het trouwens ook niet, geen idee dus wat voor invloed dat kan hebben. Is dat alleen een soort tranquilizer of is het meer een soort narcose? Kortom worden ze er suf van? Het gaat me vast wel lukken hoor zonder dat soort dingen. Eerst maar zien aan een scheerapparaat te komen.

Es

jose schreef op vrijdag 9 november 2007, 13:50:


Dank je Jose, ik had er al een naar gevoel over. Het gaat me wel lukken zonder verdoving, inmiddels is er een scheerapparaat met heel weinig geluid. We kunnen op ons gemak haar er aan laten wennen. Eventueel stukje bij beetje doen.

Es

Nathalie Lagasse schreef op vrijdag 9 november 2007, 15:10:


Ook ik was nogal verbaasd van sommige reacties, juist goed wetenschappelijk onderzoek geeft duidelijkheid, zeker voor er wordt geplubliceerd wordt er goed gekeken door andere wetenschappers of er ergens iets lek geschoten kan worden, vaak wordt voorgaand onderzoek ook gebruikt om nog verder op te 'borduren' en zo nog meer kennis te verkrijgen.

Es

jose schreef op vrijdag 9 november 2007, 15:59:


Ik had eens wat gegoogeld op internet, ik was verbaasd van de prijzen die er worden gevraagd voor laten scheren, een verdorie er wordt me toch vaak verdoofd!! Heel vaak staat erbij inclusief verdoving.
We hebben zelf nu zo'n ding dus kunnen gewoon op ons gemak beginnen. Er kan altijd meer af, maar er kan niet meer bij. Er is ook een schuilstal dus ze kan ook lekker schuilen als ze wil. Deken omdoen is ook al geen probleem meer, dat kende ze ook niet. Als de storm een beetje over is gaan we het gewoon proberen en ik denk dat het allemaal wel gaat lukken. Beetje speedclickeren erbij.

Geertje schreef op vrijdag 9 november 2007, 19:30:


Ok ik begrijp je motivatie als je het over de 'zachtere' sector heb. ( ik bedoel daar mee niet te bevatten dingen zoals psychiatrie) In de psychatrie is er natuurlijk ook medicatie die getest is op werkzaamheid. Daar heb ik verder geen verstand van en ook niet van die ziektebeelden. zoals schizofrenie of manische depressie. Mensen met deze ziektebeelden zijn echter wel geholpen met werkzame middelen.
Ik heb een lichamelijke afwijking, mijn ogen dus. Oogartsen hebben dit voor mij achter gehouden omdat het progressief is en uiteindelijk is de kans op volkomen blindheid groot. Zij hadden niet de bagage voor een slecht nieuwsgesprek. Toen de diagnose uitendelijk aan mij werd verteld bleek het al bekend te zijn toen ik 13 jaar was!!! Ik was 28 toen ik het eens te horen kreeg. Toen ik steeds minder zag leek het op een fobie, ik durfde niet meer alleen het verkeer in. Ik kreeg steeds vaker te horen 'o wou je me niet zien.' Steeds bijna ongelukken of echt vallen.of tegen iemand of een voorwerp aanlopen.. Ik werd doorgestuurd voor behandeling van pleinvrees. Pas toen ik wist wat er aan de hand was en de diagnose gesteld was kon ik gerichte hulp krijgen, stoklooples, dagelijkse vaardigheden met het gas en koken etc. Mijn trukendoos zat helemaal vol om me te redden in een zienden maatschappij. Placeboos zijn denk ik onmacht van de vaardigheden van een arts en de onmacht om een patient te vertellen dat een arts het ook niet weet en dat misschien psychiatrische hulp of psychologische hulp beter is. Als oogartsen mij wel hun bevindingen hadden durven vertellen had het mij veel ellende gescheeld. Ze durfden gewoon niet te zeggen dat er geen remedie is voor mijn oogziekte. Inmiddels neem ik het ze niet meer kwalijk, maar dat heeft me wel tijd gekost. Ik kon namelijk niet vergelijken met een ander wat 'normaal' zicht is. Ik kreeg altijd te horen blinde kip en heb zelf nooit de link gelegd dat ik echt een blinde kip was. Nu maak ik er grappen om, omdat ik wéét wat ik heb en mijn beperkingen ken. Pleinvrees was het niet, maar dank zij al die psychologen weet ik ook dat ook zij geen oogarts zijn

Es

Isabel van der Made schreef op vrijdag 9 november 2007, 20:20:


Voor mij nog een aanvulling, ook niet als kritiek bedoeld. ( 40 jaar terug begon ik ook met inrijden van drie-jarige paarden hoor )
Zal eerst het linkje geven oud genoeg, dat gaat over de botten.
http://users.telenet.be/peter.ryckeboer/artikels/welzijn/oudgenoeg.html
Mijn ervaring is ook dat je moet kijken naar het koppie van het paard, wij hebben er eentje waar we echt laat mee zijn begonnen, die was ruim zes, eerder had ze dat echt niet kunnen verwerken. Nu zijn we begonnen met eentje van vierenhhalf, inmiddels is ze met wintervakantie en pakken het volgend voorjaar weer op. Ook zij mag het ven allemaal verwerken.

Es

Christel Provaas schreef op vrijdag 9 november 2007, 22:32:


Het kan helpen om ook gaten te prikken met een ijzeren staaf. Regelmatig doen. Sleufjes ( greppeltjes) doen het ook wel.
Vandaag vloog Brett uit de bocht met spelen, ze schoof bijna onder het schrikdraad door de sloot in. Het was geeneens echt nat, maar wel glad. Gelukkig stond ze ook zo weer en racete verder, toch heb ik het er niet zo op als een paard zo onderuit gaat.

Es

Maria Delavega schreef op vrijdag 9 november 2007, 22:35:


hahaha nee geen koppig karakter, zelfstandig beslissingen nemen Meewerkend zijn IJslanders zeker, maar er is geen één ponnie een kinderponnie. Of het moet een superkind zijn

Es