Conrad van Pruijssen schreef op dinsdag 6 mei 2008, 20:15:



Hum, lang geleden, ons dagboek.
Intussen heb ik met Lolita ook eens met wortelschijfjes geprobeerd, ook weer met de targetbal en clicker, geen vergiftigde cues te bespeuren (behalve mijn eigen aanwezigheid). Worteleuro-tjes maakten geen verschil in haar gedrag. Opdracht: naast mij meestappen en intussen de gepresenteerde target (balletje) aanraken. De eerste keren matig enthousiast om iets te verdienen (zeker zolang ze haar voeten niet hoeft te bewegen), na een wortelschijfje of tien-vijftien gebeurde weer net hetzelfde: ze bleef gewoon staan, zich onderwijl de lippen aflikkend, vond het niet meer nodig nog naar mij te komen om nog echte wortel te verdienen, nu ze immers die heerlijke nasmaak nog had. Uiteraard lustte ze wel nog wortel. Als ik bij haar bleef staan en de wortels gewoon voerde at ze ze met smaak op, ze was alleen niet gemotiveerd meer om er nog veel inspanning voor te doen. Gewoon het balletje blijven targetten op korte afstand, zonder een voet te moeten verzetten of haar hals te ver uitsteken, dat wou ze wel blijven doen. Voor degenen die nog dachten dat het met verveling te maken had. Dat wist ik zelf al lang, dat het dat niet was, ik let vanuit Parelli genoeg op de progressiviteit en zag het ook aan haar dat ze niet om nog meer vooruitgang vroeg. Trouwens volgens het Horsenality profiel van Parelli is ze vooral Right brain Introvert (met ook veel Left brain introvert kenmerken) en heeft ze dus vooral nood aan nadenktijd, rust, voorspelbaarheid... en ben ik voor haar juist te snel soms. Ik wil meer vooruitgang dan zij.

Lang verhaal kort: ik ben helemaal pro-clickeren, en pas het toe in de mate van het mogelijke, maar met Lolita heb ik het probleem dat voer geen goede, lang bruikbare motivator is. Aaien vind ze ook niks (tenzij als uiting van liefde/vriendschap/geruststelling van mij, dat weer wel denk/hoop ik). Dus een beetje een praktisch probleem bij het clickeren. In een ideale wereld zou ik dan misschien niks meer van haar vragen? Of enkel tien seconden (en vijf beloningen) trainen per dag?

Zover ben ik nog niet... Ik ga nog veel te graag uit rijden, gisteren weer heerlijk, met handpaard Huppel, samen hele stukken gegaloppeerd, zo flink meewerken (alletwee!) Lolita is meer en meer mijn gouden paard, mijn superpaard, daar wil ik niet mee stoppen.

Nu krijgt ze binnenkort zes weken vakantie, want ik ga in Colorado een ander (lease-) paard lastigvallen: ik ga Parellicursus volgen aan de bron!! Ik neem m'n OC-kennis mee, en ben benieuwd in hoeverre het daar nu al veranderd is, of ik me er nog in kan vinden, in het huidige model van Parelli (dat ook steeds evolueert). M'n voertasje en m'n clicker neem ik mee...

Tanja schreef op vrijdag 27 juni 2008, 17:38:


Hoi,

Je kan de gaiters (het neopreen gedeelte met de klitteband) van de schoen afhalen, gewoon aan weerskanten de drie schroeven losmaken, gaiter er af, en schroeven hermonteren. Veel kans dat de schoen ook zo nog goed aan blijft. Ik gebruik ze op die manier en het gaat goed. Met gaiters denk ik dat ze echt nooit onverwacht uitgaan, en zonder af en toe wel eens, dat is een kwestie van uitzoeken, en ik heb kleine veiligheidsbandjes (keeper straps) om de schoen dan niet in de sloot kwijt te zijn.

Succes,
Nathalie

Wil schreef op zondag 29 juni 2008, 0:49:


De touch van Allah, Mohammed, de ridders... iemand heeft er in elk geval met zijn tengels aan gezeten! Het is een beschadiging, een 'deuk' in de spieren die nooit hersteld is en daarom als een put zichtbaar blijft. Het komt meestal aan de voorkant van het paard voor omdat ie daarmee het eerste tegen dingen aanstoot zoals hekken, bezemstelen, spijkers, tanden, stangen, paaltjes en mensen met dingen in hun handen.
Het omgekeerde kan ook: Buck kreeg ooit een trap tegen zijn bil van een narrig tuigpaard. Dat is een uitstulping (ipv een put) geworden die nooit meer is weggegaan.
De Touch van de Tuiger zullen we maar zeggen.

jan seykens schreef op vrijdag 27 juni 2008, 21:20:



Voorzeker een heel nieuwe methode! Ik zie het bijna voor mij! Niet gefilmd zeker?

jan seykens schreef op zondag 29 juni 2008, 2:23:


Ja. Luraschi stamt nog uit de tijd dat er geen dvd's waren. De man timmert al ontieglijk lang aan de weg. Ik schat hem ook iets ouder dan the Leatherman from Russia.
Wat bekendheid betreft, is Luraschi in elk geval in Westeuropa veel langer bekend. Maar misschien was Nev toen in het oostblok allang een celeb maar weten wij dat weer niet.

Christel Provaas schreef op zondag 29 juni 2008, 9:26:


http://www.luraschi.com
Ik lees daar dat zijn 'filmography' in 1970 aanving. Hij is dus al een aardig tijdje bezig.

Wil schreef op zondag 29 juni 2008, 0:48:


hey wil,
mss wel, heb geen idee hoe dit dit is maar t grootste probleem is dat het niet het hele been bedekt, enkel onderaan en dat is niet voldoende. het is ook vooral tegen vliegen terwijl ik ervan overtuigd ben dat het oorspronkelijk probleem niet de vliegen zijn. aan mijn klein ezeltje zie ik serieuze beterschap. heeft geen open wonden meer op zijn beentjes, haar begint terug te groeien. bij moeke gaat het ook beter maar ik zie dat ze schuurt op haar bil en rug nu. nog niet open maar haar bijna weg. t probleem komt dus van iets anders. ga haar nu behandelen, preventief dan met een insecticide in de hoop dat wat haar ook hindert, hiermee gedood wordt voor er ook open wonden opkomen. de klei werkt echt goed voor genezing. maar ik kan haar niet volledig met klei insmeren als preventie. de haren zijn te lang en t zou een onmogelijke taak worden.
belinda

muriel schreef op zaterdag 28 juni 2008, 19:59:


je hebt enerzijds wat mensen er emotioneel aan verbinden
en anderzijds wat er genetisch achterligt
met goed of kwaad in weerborstels ben ik in ieder geval niet bezig
dat houden we maar voor de chakralen hier......

Esther schreef op zondag 29 juni 2008, 7:42:

Buut wordt zover ik weet ook gewoon als pijnstiller voorgeschreven, dus niet alleen vanwege de ontstekingsremmende eigenschappen.

Cindy Helms schreef op zondag 29 juni 2008, 8:02:


Als mijn hond van dat spul ook maagzweren e.d.kan krijgen zou ik het hem ook niet gemakkelijk geven.
Dus niet: voor honden wordt het voorgeschreven, dan doen we het voor paarden ook maar.
Dus wel: Akelige bijwerkingen voor hond en paard, dan aan zowel hond als paard niet geven.

Moniek

Koen Theys schreef op zaterdag 28 juni 2008, 23:39:


als je't mij vraagt dan hoogstens omgekeerd
(ik moet die Nezzie-troep niet
vinnem een schijnheilige schelvis,
de tsjetjenen-killer....)

Nathalie Lagasse schreef op zondag 29 juni 2008, 9:12:


Ik ben helemaal geen doorgewinterde clickeraar en van Parelli heb ik helemaal geen verstand, maar als ik bv lees dat Lolita met clickeren na 10, 15 wortelschijfjes geen drive meer heeft, vind ik dat heel normaal, ik ervaar dat ook zo bij mijn paarden. 15 keer belonen betekent 15 keer een opdracht, hoe klein ook, goed volbrengen. Da's een hele drukte in dat koppie!
Ik vraag iets ('schop' of 'touch' of 'vast') tot het een keer of 2, 3 goed gaat en breid dan de opdracht uit, of breng een verandering aan: andere plaats, ander voorwerp, aanraken in de lucht ipv op de grond etc. Bij elkaar is dat dan iets van 3 minuten werk.
Dan ga ik verder met het andere paard, terwijl de eerste gaat nadenken. Je ziet dat ook gebeuren.
Zou ik doorgaan -ik heb gemerkt dat het zo werkt- dan dooft de drive langzaam uit. Niet uit desinteresse, maar omdat de concentratiecurve maar heel kort is en omdat het geestelijk gewoon heel inspannend is.

Realist schreef op vrijdag 27 juni 2008, 20:29:


Ik denk dat ik nergens geschreven heb dat het fout is de zool als referentiepunt voor een bekapping te gebruiken.
Als je de diepte van de straalgroeven in je bekappen zou betrekken zou je wellicht preciezer kunnen bepalen wat recht is, ( a la bv het werk van KC La Pierre) wat dan echter geenszins wil zeggen dat je daarmee niet moet voorkomen dat je de voet dan in een onnatuurlijke stand duwt.
Natuurlijk is de voetas belangrijk, als je daarmee bedoelt de as die dat paard van nature laat zien- of het moet misschien een veulentje van een half jaar zijn-
Niet zoals hoefsmeden menen de voeten van een paard elke drie maanden weer, een leven lang, "recht" te moeten zetten.
Verder en dat is niet eens persoonlijk, reageer ik niet meer .
Sinds het Jut en Jul verhaal, wat je als je veel meeleest moet kennen, heb ik iets tegen het gebruik van schuilnamen.



Piet

hoof issues are man made; not genetic

Christel Provaas schreef op zondag 29 juni 2008, 9:47:


Dat is weer een goede mogelijke verklaring... maar ik zie heel sterk het verschil met mijn twee andere paarden: Huppel en Cesar. Zij krijgen er niet zo snel genoeg van. Zeker Huppel niet, zij wil wel blijven verderdoen tot m'n hele voertas leeg is denk ik (doe ik nooit). Ik zou bij haar zelfs eigenlijk een duidelijk 'nu is het gedaan' signaal moeten inbouwen, want ze wordt bijna boos als we stoppen. Werd, want zelfs zonder signaal weet ze het nu wel, dat als ik stop ik niet om te kopen ben.

Drie minuten werken is nog best wel wat. Ik kan soms maar twee keer belonen en dan valt ze al stil. Lichte druk is dan wel voldoende om ze weer wakker te krijgen, maar: druk! (Ik vraag aan Lolita ook niet altijd geestelijk inspannende dingen, gebruik de voerbeloning niet alleen voor het aanleren van nieuwe dingen)

Als jij met de twee paarden zo werkt, dan heb je dus geen probleem om de tweede bij jullie weg te houden? Dat voordeel heb ik bij Lolita dan ook weer, zij zal Huppel of Cesar niet bij mij wegjagen als ze eerst zelf al iets gekregen heeft tenminste.

Christel Provaas schreef op zondag 29 juni 2008, 9:47:


Ik denk dat het inderdaad veel te maken heeft , met trainingsplannen en leerplatforms.
Om een alleenstaand gedrag te bereiken is een positief resultaat van 80 % genoeg. Daarna moet je naar een volgend stapje.
Daarom werken mijn cursisten precies getimed, een minuut per sessie, in het begin zelfs een halve minuut, evalueren dan. Dat allemaal binnen een trainingsperiode van hooguit een kwartier tot twintig minuten.
Piet

hoof issues are man made; not genetic