Nick Altena schreef op maandag 28 januari 2008, 18:13:
>
> En dan gaan we nu de plaats van het slachtoffer eens in laten
> nemen door het paard.....

> dwang(pijn) behandeld zijn....en daardoor dus de problemen
> ontstaan....
>
> Nick
Egoïsme? Blindzijn voor...? Onwetendheid?
Denkertje: een paard lijkt ervoor te zijn 'gemaakt' om ons mensen in de rondte te dragen... Maar IS een paard daar ook echt voor? Hebben wij niet gewoon (mis)(ge)bruik gemaakt van het feit dat een paard dit over het algemeen kan en nog toelaat ook? En dan lijken paarden nog inmens vergevensgezind ook! Tijdens de ontwikkeling die het paard van mensen voedsel naar hulpmiddel voor mensen heeft moeten doormaken zijn er door mensen legio fouten gemaakt en middelen gebruikt om het paard te laten doen wat we ervan verlangen, waarvan als je ze nu terugziet in musea je de haren te berge rijzen! Wat zullen paarden door de eeuwen heen moeten hebben verduren ten behoeve van de mens?!! Hoe vaak heeft de mens voor het paard zeer pijnlijke fouten gemaakt voor die mens door had dat je ijzers moet vastnagelen door de witte lijn i.p.v...........
Ik denk dat ELK hoger wezen het in zich heeft te manipuleren. Bij dieren heeft dit echter alleen te maken met overleven. Bij de mens kan het overleven zijn maar is het ook vaak uit puur eigenbelang zonder dat het met overleven van doen heeft. Dat komt omdat wij 'intelligent' zijn en keuzes kunnen maken.
Zelf heb ik het idee dat jij Nick, de bovenstaande opmerking van Eddy anders interpreteert dan ik doe. Ik lees erin: de paarden die bij Eddy binnen komen zijn zo aggressief gemanipuleerd, door VORIGE EIGENAREN, dat ze afgestompt zijn, oftewel zich af hebben gesloten voor alles wat een mens van ze vraagt. Daarom geeft een 'goede' behandeling in eerste instantie nog grotere problemen. Het betreffende paard ziet ineens in dat het NIET bang hoeft te zijn voor die tweebener, en dan komt het eigen 'ik' weer omhoog en naar buiten. De frustratie... Dan zal er eerst rust moeten komen, vertrouwen. Want dat laatste zal geheel ontbreken.
Ik steek de hand geheel in eigen boezem: het idee van samen met mijn paard de wereld in trekken, het liefst op haar rug, gebruik makend van de kracht en snelheid die zij wel bezit maar ik niet... Proberen een éénheid te vormen... PRACHTIG! Maarrrr... KAN ik wel altijd een éénheid met Pep vormen?! Ze zal niet altijd zin hebben om mij op haar rug rond te moeten dragen. Dûh... Ze zal niet eens altijd zin hebben om wanneer het mij blieft van die wei af te komen! En dan denk IK nog niet eens: ja hoor eens, ik zorg goed voor jouw dus mag je wel eens iets terug doen! (Ja zeker! Er zijn legio mensen die zo denken!!!) Alsof ons paard een keuze heeft!
Misschien net zoiets als leeuwen 'temmen'. Dat TEMMEN hoort écht tussen aanhalingstekentjes!!! Die leeuwen doen hun ding in die arena niet omdat ze dat diervriendelijk/soortvriendelijk geleerd is: die doen het omdat de stok die stroomstoten geeft dreigt... Of de punt van het touw aan het einde van die zweep. Zet die 'leeuwentemmer' zonder die pijnlijke hulpmiddelen tussen die leeuwen, reken maar dat zodra die leeuwen door krijgen dat dat vervelende ventje zijn hulpjes niet meer in handen heeft dat kereltje heel snel benen mag maken!
Maar oei, waar komen we nu weer uit...?
