Ik heb zo genoten van mijn paardenmeisjes dat ik het moet delen:
Vandaag voor de tweede keer met Lolita gaan rijden met Huppel als handpaard. Niks meer eerst in de piste, gewoon opzadelen, schoenen aan, Huppel erbij, opstappen en weg! Ik heb Lolita min of meer laten kiezen welke weg we namen en we hebben een redelijk tochtje gemaakt, ik schat bijna een uurtje, natuurlijk inclusief graaspauzes (die overtuigen mijn paarden dan weer van het nut van zulke uitjes: 'grass finding expeditions' zegt
Parelli). Ik heb naar vriend O. geluisterd en er proberen op te letten dat Huppel achter mijn knie bleef. Ik zeg niet dat het altijd gelukt is, maar ik heb er wel op gelet.
Nu had ik een stok mee, en dat was wel handiger. Zo had ik voor Lolita geen teugels nodig (ze had haar halster wel aan hoor, wees gerust, de teugels lagen op haar hals binnen handbereik) en kon ik ook beter Huppel uitleggen wat ik bedoelde. Niet dat ze altijd luisterde, ik heb vaker gewoon mijn touw van kant veranderd en mij aan haar aangepast dan dat ik haar vroeg weer aan de andere kant te komen. Gelukkig had ik met Lolita opvoorhand de friendly game met touw onder de staart gedaan, ze keek nergens van op.
Parellipaarden zijn cool met touw overal rond hun lichaam! We hebben vooral gestapt, af en toe gedraafd, ging perfect, en toen Lolita op een goed paadje een heel stuk vlot kon doordraven ging Huppel galopperen, en ze deed dat heel rustig. Dat was iets wat ik opvoorhand niet wist, want als ik te voet met hun ga wandelen en Huppel galoppeert, wil dat automatisch zeggen dat ze mij voorbij loopt en dat mocht dan ook niet. Maar nu ging het zo goed dat ik dan zelf met Lolita ook een stukje gegaloppeerd heb! Zalig! En Huppel super braaf met haar neus achter mijn knie en alles! Heerlijk gevoel...
Toen we thuiskwamen zat er wat wit zweetschuim tussen haar billetjes.
Vandaag trouwens in de voorbereiding voor de rit weer eens gemerkt dat ik maar blij mag zijn dat Miss Huppel zich verwaardigt om meestal mij mij zin te geven als ik dingen wil doen.
Want als Huppeldame iets niet wil, dan wil ze écht niet! Ik was namelijk Lola aan het borstelen vooraleer op te zadelen, en ik wou Huppel ook wat fatsoeneren vooraleer met zo'n modderig veulen op straat te komen. Maar de borstel: big nono! En als ik het na een paar keer opnieuw proberen nog maar niet scheen te begrijpen wierp Hupje tanden en hoeven in de strijd om het mij duidelijk te maken. (Niet ongerust zijn, ik leef nog, het was in de lucht en niet op mij). Toen ik dan twee seconden later weer vriendjes wou zijn en met mijn handen aaide mocht ik natuurlijk met mijn handen wél alle vuil wegvegen en krabben 'oh ja daar, nog' was het dan. Ik vind het wel leuk dat ze mij zo duidelijk zegt wat ze vindt. Lolita en Cesar doen dat veel minder, als ik oplet merk ik wel wat ze over iets denken, maar ze laten zich toch gewoon doen. Het belooft voor later alleszins.
Straks het vuurwerk trotseren... Cesar blijft wel rustig volgens mij, Lolita ga ik aan het halster nemen want zij is er erg bang van, en ik kan haar wel helpen door haar anker te zijn merkte ik vorig jaar. Ik ben benieuwd (en bevreesd) wat Huppel zal doen...
Gelukkig nieuwjaar iedereen!
Nathalie
Warboel
