Patricia ter Haar schreef op maandag 20 augustus 2007, 18:09:

Je hebt gelijk, longeren vind ik ook de basis voor de africhting. En de band, het vertrouwen, het richting geven aan temperament etc. Maar longeren is in mijn optiek heel wat anders dan aan een touw rondjes laten rennen. Ik heb er een totaal eigen invulling aan gegeven (meestal draadloos) die veel meer op spel lijkt dan op werk en zo zullen er meer mensen zijn, dus op voorhand veroordelen is niet fair.
Maar dan nog vind ik 3 jaar erg jong voor dit soort belasting, want die is op de cirkel enorm, vergis je niet. Ik denk persoonlijk dat de natuurlijke scheefheid van je paard versterkt wordt door het longeren en ik zou er om die reden (tijdelijk) mee stoppen. Immers, het paard blijkt zich al scheef te ontwikkelen.
Dat ze voldaan oogt, geeft aan hoe leuk ze interactie vindt. Dat kun je ook tegemoet komen dmv spelen, wandelen, skippyballen, vrij over balkjes laten draven etc.
Jij pakt het probleem aan de andere kant aan: in de hoeven. Ook verstandig, je moet immers alles uitsluiten.

Een paard maakt een kortere pas met het been dat aan de korte, dus holle kant zit. Om de korte kant op te rekken zul je moeten zorgen dat dat been een grotere pas maakt doordat het aan de buitenkant, de bolle kant zit. Zo kan die korte, holle kant rekken. Dit kan dmv werk aan de hand. Maar nogmaals... een 3-jarige is nog zo week qua beendergestel, kijk alsjeblieft uit...!

Christel Provaas schreef op maandag 20 augustus 2007, 18:45:


Geweldig. Eindelijk een advies waar ik iets mee kan.
Ik ga dit uitproberen en laat het longeren aan een vaste lijn even achterwegen. Bedankt!

Christel Provaas schreef op maandag 20 augustus 2007, 18:45:


Patricia denkt dat het misschien wel vanuit haar schouder komt .
Dat zou best kunnen , maar er mankeerd wat aan de hoeven , en dat moet m.i. eerst opgelost worden.
Maar goed , verder dan wandelen met een paard gaat mijn kennis nog niet...

Gr Esther

Christel Provaas schreef op maandag 20 augustus 2007, 13:23:

Grapje van Christel
Je vraagt naar het verschil in rijden-sturen?
Naar mijn bescheiden mening en ervaring: weinig!
het is afhankelijk van welke optoming het paard het prettigst vind.
Wij hebben de Merotische optoming geprobeerd en die vond Olly niet prettig, daarna het halster van Emiel Voest en dat gaat goed en duidelijk(touwhalster), ook een Crossover is duidelijk gebleken.
We zijn nu aan het experimenteren met een gewoon Stalhalster dat op maat gemaakt word rond de neus en op de juiste plaats met extra ringen om de teugels aan te bevestigen, dus eigenlijk een sidepull en ook die voldoet.
Het verschil ligt dus bij jou paard.

Nils en Olly

Aafke schreef op maandag 20 augustus 2007, 17:45:


Ik krijg de tweedekanspaarden zo op mijn bord geschoven, ook tweedekanskatten en honden en vogels. Ik neem me altijd voor om er niet meer in te trappen. Na de dood van Ör heb ik het volgehouden. Ik neem geen dieren meer op omdat ik er failliet aan ga. Tijdelijke opvang doe ik soms nog als dier weer op is geknapt gaat ie weer terug. Ik heb er nooit een cent aan verdient en zou dat ook nooit willen. Het risico van onzuiverheid en belangenverstrengeling vind ik dan te groot, voor mij is dat de reden om het niet meer te doen. Eenden doe ik soms wel als ze op een penthouse een nest eenden hebben uitgebroed, alhoewel eenden zeer goed naar beneden kunnen 'vallen' houden ze daar niets aan over, maar in een straat met verkeer en geen water om te zwemmen zullen ze het er niet lang redden. Hier gaan ze de natuur in en wat het redt, dat redt het. De rest wordt opgevreten door de ratten.
Mijn keuze voor tijdelijke opvang voor paarden is er op gericht dat het paard terug kan naar de verantwoordelijke eigenaar. Zeg maar dat wij een tijdelijk pleeggezin zijn. Ör heeft er te diep ingehakt om nog ooit de verantwoording van een ander helemaal over te nemen, een eigenaar is gewoon verplicht naar zijn dier om er voor te zorgen of er zelf een goede plek voor te vinden. Als het moment er is dat ik zelf niet meer mijn paarden kan geven waar ze recht op hebben is het ook mijn verantwoording om een goede oplossing te zoeken. Ik doe het op mijn manier, met takjes zonder blaadjes om mee te spelen, met een prachtig natuurgebied vol met takjes met blaadjes, geen schuilstal maar wel bomen water en ruimte. Voor Nederlandse begrippen een wereldwei.

Het halster van Emiel Voest is met knoopjes op gerafineerde plekken.
Precies de plekken die gevoelig zijn, dus het paard zal daardoor eerder doen wat je vraagt.
Dus minder subtiel !

Groetjes Anita

Anita Cats schreef op maandag 20 augustus 2007, 21:23:


Wij zijn een side pull aan het ontwerpen waarbij de ruis zoveel mogelijk wordt gesuprimeerd met een varia aan breedte van neusriem zodat elk paard zijn maat kan krijgen . Touw en andere halsters zijn prîma om een wandelingetje mee te doen voor het secuurdere werk verschuift de boel véél te véél en geef je de verkeerde of te diffuse commando's

*schrikt wakker*

Hee wow wat waar PN feestje?
Zaterdag?
Dan ben ik toch in Brabant! Da's al in de buurt. Van hoe laat tot hoe laat? Kan iemand mij in Den Bosch oppikken? Anders kan ik ook kijken of ik zelf wat kan bedenken.

Wat is het programma? Doe maar per mail, anders wordt het hier idd saai.

marjan de Haas schreef op vrijdag 17 augustus 2007, 19:05:


Kijk, goede vrienden. Laat het eens en voor altijd duidelijk wezen. Een paard heeft zijn staart niet voor niks. Als ik met onze merrie langs het bos rij, komen de horzels er in groten getale op af. Met haar staart zwiept zij elke paardenvlieg op haar achterhand de ruimte in. De exemplaren op haar voorhand schudt zij af door met haar vacht te trillen. De vasthouders sla ik zoveel als mogelijk zelf plat. Ik hoop dat ik nooit op boodschap moet in de horzelhemel. Daar zinnen er al heel wat op wraak, vrees ik. Mijn vraag: ik meen te weten dat een paard de huid van de achterhand niet kan laten trillen. Is dat zo? Of heb ik dat verkeerd voor. Als mijn aanvoelen juist is, dan is dat een reden te meer om de paardenstaart te laten waar hij is.

Arno8 schreef op maandag 20 augustus 2007, 22:44:


kreun... ik moet de volgende dag heel vroeg op ivm kennismakingsrit endurance....

en Arrrrrrrrrno jij moet op tijd terug zijn, want JIJ hebt een E rijbewijs en ík niet

Oh ja... vergeten...
plak...



(heb meelij)

Op de site van de dierenbescherming kwam ik het volgende bericht tegen.
Het hoeft verder geen commentaar lijkt me.

Hoefsmid mishandelt paard tijdens bekappen
30-07-2007

Een 58-jarige hoefsmid uit de gemeente Olst-Wijhe heeft van de Landelijke Inspectiedienst Dierenbescherming (LID) proces-verbaal gekregen omdat hij een paard ernstig heeft mishandeld. Het jonge dier raakte tijdens het bekappen in paniek en kreeg van de man enkele schoppen in de buik waarna het dier bewusteloos raakte.

Om het paard te kunnen bekappen maakte de smid gebruik van een ‘kluistertouw’ dat bedoeld is om te voorkomen dat het dier naar achteren trapt. Het touw werd vastgemaakt aan een achterbeen van het paard, waarna het onder de buik door aan de hals werd geknoopt. Het dier stond dus op drie benen, waarna het met een zijde tegen een muur werd gedrukt.

Het één jaar oude paard raakte hiervan in paniek, waarop de smid het dier meerdere malen in de buik trapte. Omdat het paard niet rustiger werd, besloot de man met zijn hamer enkele malen op de ribben en het voorhoofd te slaan waarna het dier bewusteloos raakte en bloed begon op te geven. Later is door de eigenaar, die niet bij het voorval aanwezig was, een dierenarts ingeschakeld met de mededeling dat het paard was uitgegleden.

Irmgard Luycks schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 8:00:


Walgelijk. Maar eerlijk gezegd snap ik zo'n eigenaar ook niet, dat hij er niet bij blijft. En dat hij het blijkbaar nodig vindt om mee te liegen. Onfris allemaal.

Irmgard Luycks schreef op dinsdag 21 augustus 2007, 8:00:


Nooit een excuus voor natuurlijk, je geduld en je kalmte verliezen en slaan met alles wat je in handen hebt. De man is 58.... Hij is of zwaar overspannen of gaat zijn hele leven al zo met paarden om als niemand het ziet.
Als je een jong paard zo onzeker maakt door em tegen de muur gedrukt op drie benen te laten staan- uit balans dus-, terwijl hij in zijn hals door iets aangevallen wordt, dan nog pijn bezorgd door 'em eens flink aan te pakken' en de enige verdere oplossing die je kent is nog meer geweld gebruiken, dan spoor je niet. In Amerika sluiten ze zulke lui op.
Gelukkig dat niet iedereen zo bezig is.
Terwijl ik dit geschreven heb moet me van het hart dat voor het ontstaan van deze situatie ook de eigenaar verantwoordelijk is.
Je kunt het leren voeten geven niet afschuiven op een smid. Daar heeft die man geen tijd voor. Daar zou een professioneel bekapper ook geen tijd voor hebben, of hij moet zijn tijd betaald krijgen en het dier kunnen trainen. Dit paard is voor zijn leven getraumatiseerd. De volgende keer zal bekappen nog veel moeilijker gaan en dan wordt het hard werken om te voorkomen dat zo'n dier naar de slacht gaat wegens onhandelbaarheid, of wegens een "levensgevaarlijk" kreng van een knol te zijn.
Maar ja, het feit alleen al, dat je er niet bij bent als een vreemde bij jouw paard komt , terwijl je weet dat hij niet getraind is op voetje geven, tekent die eigenaar luid en duidelijk natuurlijk.


Piet

"NatuurlijkBekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf(s)"

Piet schreef op zaterdag 11 augustus 2007, 22:24:


Gisteravond hebben we de merrie weer getraind. Nu we het voeten geven redelijk, de achterbenen is natuurlijk voor haar nog het moeilijkst, onder controle hebben, hebben we een haakse slijper, nog zonder schijf, bij het spel betrokken, want als ze straks zover is dat je zonder gevaar aan de voeten kunt werken, moet je misschien wel 5 a 6 keer knippen met een tang om de juiste lengte te krijgen, wat een eeuwigheid gaat duren natuurlijk. Vandaar de slijper.
Uiteindelijk is ze naturlijk niet getraumatiseerd van het geluid van dat ding , maar van de schoppen en klappen , de dwang die ze bij het bekappen altijd ondervonden heeft.
Ze week wel wat voor het snoer en de herrie, maar daar was ze vrij eenvoudig doorheen te clikkeren, het trillen, de wind van de machine , vond ze moeilijker te verstouwen. Maar uiteindelijk lukte het om met de voorvoeten te doen alsof er werkelijk aan gewerkt werd. Ik kon de trillende machine op haar voeten leggen, schuurbewegingen maken en het duurde al een aardige tijd voordat ze haar voet terug wilde.
Bij haar achterbenen gaf ze nog minder vertrouwen, maar toch lukte het om op een centimeter in de buurt van die monsters te komen.
Als er geen draadbreuk in dat ding gezeten had, waardoor hij regelmatig uitviel waren we hier ook misschien nog wat verder gekomen.
Met de opmerking van de eigenaar dat ik beter met een machine kon proberen die niet draaide, was ik het niet eens.
Ze moet de machine gaan zien zoals hij is, een ding wat herrie houdt en dat leren negeren, zoals ze een vliegtuig negeert wat overvliegt. Of een tractor die langskomt.
Ik denk ook dat een stille, niet draaiende, een heel ander ding is dan een draaiend apparaat. Dus zou je dan 2 dingen moeten aanleren.
vandaar gewoon in een keer met herrie en al.
Maar het was weer leuk
Als ik er nou eens aan denk zal ik een foto van haar lieve achtervoetjes maken.

Piet

"NatuurlijkBekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf(s)"