Christel Provaas schreef op woensdag 14 februari 2007, 13:52:


Jou nog even heel snel antwoord geven.
Ik bekapte zoals ik dat bij F&I geleerd had. En dat was niet goed. Ik keek altijd langs de hoeven of het gelijk was. Maar er is hier een tijdje terug een natuurlijk bekapper geweest en die bekapte de voorhoeven scheef. Hij zette ook steeds de voeten even neer om te controleren. Toen ik vroeg waarom hij dat deed vertelde hij dat Bright een enigzins Franse stand had en de hoeven aan die stand aangepast moesten worden. En dat klopt ook wel met de manier van afslijten. Altijd als ik de hoeven had bekapt en ik ging daarna rijden dan waren de hoeven daarna aan de binnenkant weer veel meer afgesleten.
En de stralen waren altijd erg diep. Ik was altijd heel bang voor hoefzweren en ik krabde altijd na elke rit heel zorgvuldig de hoeven uit. Ik moet nu zowat op mijn handen gaan zitten om het niet te doen maar ik blijf ervan af. En de stralen zijn veel ondieper.
Maar het viel me vandaag gewoon op dat ze zo ontzettend gemakkelijk over de weg draafde. Ik stuurde haar op een gegeven moment de berm in omdat mij dat prettiger voor haar leek, en vroeger wilde ze dat ook altijd maar ze liet zich de berm niet insturen. Op het beton wilde ze. En lekker draven. Ik wist echt niet wat ik meemaakte. Drie jaar lang hefft ze echt super gevoelig gelopen. Jammer genoeg kan ik niet naar het bos met haar. Daar is een pad met gebroken puin waar ik haar vroeger niet overheen kreeg, ik ben heel benieuwd hoe ze dat nu ervaart.

Piet schreef op woensdag 14 februari 2007, 13:59:


Ik ben er ook ontzettend blij mee. Vooral omdat ik mijzelf ook steeds zo vreselijk schuldig voelde omdat ik de hoeven niet meer bijhield.
En nu ga ik echt naar ze toe.

In bestemming geloof ik niet, ik kan me geen entiteit voorstellen die zulks bedacht heeft en waarom dan in hemelsnaam... "Toeval bestaat niet" is bv een gedachte waar ik niets mee kan.

Ik geloof wel in het levensbelang van het leerproces, het ontwikkelen van de eigen geest/ziel door een periode (een minuut tot een leven lang) parallel te lopen met een andere ziel, of dat nu die van een mens of een dier is. Leren, dwz ontwikkelen lijkt me een van de belangrijkste dingen in dit leven, en dan met name van elkaar. Of de ander nu een mens, een paard, een hond of een vis is. Afhankelijk van hoe open, dus hoe leergierig je je opstelt, steek je iets op van dit tijdelijk samenzijn en groei je. Zielsverwantschap valt daar m.i. ook onder: bij zielsverwantschap is het parallel lopen haast naadloos.
Goed, nu weer aan het werk...!

marjolijn schreef op woensdag 14 februari 2007, 13:58:


Ooo ik ken dat boek niet, enig idee waar het verkrijgbaar is? Die schoentjes zijn trouwens om het parket te beschermen
Haha dat wordt leuk met Bret in de Blokker en schoentjes.

Groetjes Es

Peet schreef op dinsdag 13 februari 2007, 21:18:


Zielsverwantschap heb ik met alles en iedereen, het punt is dat dit ook wel eens onbewust blijft. Zielsverwantschap duurd zolang als het duurd. Bij de groenteboer is dat 3 minuutjes, met Jur nu 13 maanden waarvan ik af kan trekken de 99 procent dat ik niet met hem bezig ben of aan hem denk. Zielsverwantschap kan enkel in het huidige moment ervaren worden. En op zijn best is er geen verschil tussen, verbonden voelen met het één of het àndere. De rest is een zelf verzonnen verhaal, wat natuurlijk wel een prachtig verhaal kan zijn.

Groetjes, Michiel

Esther schreef op woensdag 14 februari 2007, 14:16:


Of slalommen tussen de schrappen van de xenos ,en het opgestapelde glaswerk!!

Volgens mij is lol alleen al zoon grote stimulans om een paard erg veel te leren , alleen moet je het op een een of andere manier in goede banen kunnen leiden...

De mooiste proef bij de geleidehondjes vond ik altijd de proef met het apporteren van de met water gevulde balonnetjes , en dan netjes op schoot leggen van de baas he!
Als de hondjes iets te enthousiast waren , tja...
Het was echt een kunst om droog te blijven , maar ook om de hond enthousiast te houden!!!

Gr Esther

Wil schreef op woensdag 14 februari 2007, 12:47:


Ik vind dat Ezalienne gelijk heeft Je hebt niet altijd de juiste mogelijkheden Een eigen boerderij met land is voor de meeste een utopie
Ik heb ook lang moeten zoeken voor een goede plek en juist door de informatie van PN realiseer je je dan zo goed wat je jouw paard niet kunt bieden en dat is ook heel frustrerend.
Vaak is als je afhankelijk bent van een plek bij anderen het toch steeds consessies doen, dingen afwegen en er het beste van maken.

groetjes van Annet

Piet schreef op woensdag 14 februari 2007, 13:47:


tja piet, dit doorsopt omkneden van bovengrond
doet wel meer scha dan goed,
bulten en blutsen heb ik hier zo al,
die vormen inderdaad andere groeiplekken
maar een ganse winter in dezelfde prut, no way !

Piet schreef op woensdag 14 februari 2007, 13:47:

Tot voor een paar jaar hadden wij slechts 2000 m2 land. Daar liepen de paarden met nat weer niet op. Wel met vorst, daar ze dan de grond niet ingingen. Het was ieder jaar weer een strijd om het gras aan het groeien te krijgen.
Nu hebben we 1,2 ha land. De paarden mogen daar de hele winter op en er staat gras genoeg om ze de hele winter door te laten eten. Stukken die kaal (en vertrapt) zijn worden afgesloten. Het is wonderbaarlijk hoe snel die stukken zich herstellen. Het stuk wat in december dicht is gegaan ziet alweer helemaal groen.
Momenteel is het echter zo verschrikkelijk nat (en ja, Wil, ik heb ook het gevoel dat het onze natste winter ooit is en we wonen hier al twintig jaar) dat de paarden tot aan hun koten de bagger ingaan, vooral op het onverharde pad dat naar het land loopt. Gezien de staat van de stralen bij Willem en omdat ik bang ben dat ze hun gewrichten onwijs belasten als ze telkens hun vastgezogen benen uit de prut moeten trekken, gaan ze nu dus niet meer het land op.
Hoop dat het volgend jaar beter is. Dan is de bak af (die schiet met dit weer ook niet op) én hebben we een paardenheuvel én we willen naar alletwee een verhard pad maken.

Els.

Peter Donck schreef op woensdag 14 februari 2007, 13:17:


Hi Peter, maar wij hebben een luxe probleem. 2 hec. weiland en maar 2 paarden.
Totaal 3 weilanden van 1/4 hec., 1 klein rijbakformaat weitje, 1 rijbak, 1 roundpenn.
Nergens is het droog, alles staat volkomen blank. Ondanks gegraven afwateringsgeulen.
Geen houden meer aan.

Het is niet erg als 2 x 1/4 hec. zwart gelopen wordt, of, zoals nu, compleet modderbad.
1 stuk zal toch al zwart blijven, i.v.m. Chasers SeMe. Ik denk dat het beter is als hij voorlopig helemaal niet meer in gras komt. En dan heeft hij i.p.v. een rijbak, waar het 's zomers ook kokendheet wordt en zeer weinig uitzicht, wel een 1/4 hec. om te lopen + wind! Daar ben ik dus niet rouwig om.

Buiten dat... laat je de stukken land in het voorjaar rusten, is het in juni echt weer stralend groen hoor. De zode herstelt zich vrij snel.

Groet,
Wil.

Wil schreef op woensdag 14 februari 2007, 1:27:

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 14 februari 2007, 13:23:


Nou Eddy, wees maar blij dat je op zand zit. Dat watert tenminste nog af.
Hardere grond als keileem, zoals hier, kan ik niet bedenken.
Het is iedere winter bingo.... maar met wat improviseren hebben we het altijd nog kunnen redden. Nu dus niet meer en daarom nu 's nachts op stal.
Moet er niet aan denken dat ze willen gaan liggen en dat gaat gewoon niet...
Zit niet te wachten op longontstekingen of rottende voetjes...

Groetjes,

Wil.

Ik ben eruit! Dit jaar tasten we diep in de buidel en pakken onze rijbak aan. Momenteel ben ik bezig met de firma Ecora. Van het idee puin, waterdoorlatend doek met zand erop ben ik afgestapt, nadat ik Indy een aantal maal heb zien graven in de bak. Het diepste gat was bijna een half meter diep - er moet dan erg veel zand op het doek wil Indy daar niet aan toe komen. En als ze het doek vindt weet ik wel wat ze gaat doen.... (rats, scheur......)
Rastermatten worden het dus. Als een puzzel inelkaar gelegd vormen ze een "zwevende droge oppervlakte" zoals Ecora mij beloofd heeft. Omdat onze bak een natuurlijke helling heeft, is een onderbouw niet nodig volgens Ecora. Wel willen we op het natste punt een geul graven en puin erin met een drainagebuis. In de herfst hopelijk een blije (maar erg arme, snuf....) Monique met een DROGE bak. De zwemband kan geruild worden tegen de stofbril.

Nick Altena schreef op woensdag 14 februari 2007, 1:11:

chapeau!!! I rest my case ! bedankt allemaal gr. lotje

Piet schreef op woensdag 14 februari 2007, 13:47:


Nu Piet... bekijk ons 'weiland 1'.... wat iedere winter tot stuk/modder wordt gelopen.
Vorig jaar door Maike en Chaser samen... Esther dacht dat het nooit meer goed kon komen )
Wat je terug krijgt zijn z.g. tredplanten, zoals o.a. weegbree en veel meer onkruiden zoals perzikkruid, herderstasje. Maar het meest opvallende is de platte weegbree...

De onregelmatigheden worden straks eerst met de weidesleep, en later met de landrol weggewerkt. Laat je het dan rusten, staat er zó weer groen.

Wil.