epona schreef op woensdag 10 januari 2007, 23:08:
>> Alleen bij regelmatig belonen op een toevalstreffer als wijken
>> met daaraan dan een que als een wijzende vinger is nmm. een
>> uitzondering hierop om het later op die vinger te vragen zonder
>> kennis te hebben gemaakt met een dwangprikkel.
> Ik denk dat ook belonen op een toevallige gebeurtenis werkt,
> uiteindelijk is clickeren dat,
> en dat gaat vaak veel sneller
> als de trainer in de gaten heeft. zeker met eten.
Voer is nmm. zowiezo de sterkste motivator om iets aan te leren.
Waarbij ik dus niet beweer dat het zonder voer niet kan.
> Wat het wijzen met de vinger betreft: op het moment dat je
> paard heeft gereageerd op de prikkel, kun je dan stellen dat
> hij daar pijn van heeft gehad of wijkt hij voor de irritatie,
> voordat het pijn gaat doen.
Het was iig. EEN keer niet prettig...anders zou hij niet opzij stappen toch ?
Angst en/of schrikken zit gewoon in het paard gebakken, dus dat hoeft denk ik niet eens veel pijn te zijn.
Ik vind bijv. schrikdraad ook niet echt pijn doen....maar schrik er wel van en trek dus weg van het voorwerp.
> Om toch even een vergelijk te trekken, trek jij van een druk
> opvoerende vinger in je zij terug omdat het zeer doet of om te
> voorkomen dat het zeer zou kunnen doen. En hoe weet je dat het
> zeer gaat doen, uit eerdere ervaring met prikkende vingers of
> omdat je hebt geleerd dat een bepaalde druk niet fijn meer is
> van bv een schuurbuurt tegen een weidepaal.
> That's the question.
das denk ik geen vraag meer....das nmm. een vaststaand feit.
Zonder kennis te hebben genomen van de pijn- of iritante- prikkel zal het paard niet wijken voor die vinger toch ?
Ik ook niet.
Ik denk ook dat velen niet eens in de gaten hebben hoe hard een klein opp. eigenlijk prikt ..
Even overdreven....
Stel ik duw met mijn hand met een kracht van 5 kilo tegen jou aan...
nu pak ik een punaise en met dezelfde 5 kilo ga ik drukken....wanneer stap je eerder opzij ?
> Wat ik wel meemaak is dat ik om dezelfde reaktie te krijgen
> steeds minder nodig ben om mijn wil kenbaar te maken, ik hoef
> steeds minder aan te wijzen.
Dan doe je iets goed
Want verschilt natuurlijk in hoe je de prikkel toepast. (hoe zacht die prikkel ook al is)
Vaak en continu zal doofheid voor die prikkel doen onstaan en dan zal je dus de prikkel aan moeten passen (lees harder maken) omdat het daar een gewenning voor opbouwt en niet meer reageerd.
Zoals het continu been blijven geven terwijl een paard toch echt al loopt....
nu ben ik wat minder getraind op
> het moment maar ik heb het zo ver gehad dat ik met enkele
> spierbewegingen duidelijk maakte wat ik wou. Echter had ik mijn
> sporen niet om deed mijn paard ook maar wat,
Omdat ? Misschien toch de spier-prikkel niet sterk genoeg was of het paard daar al doof voor is ?
Dat laatste zou kunnnen....maar ik ga van het goede uit....
Misschien is het signaal te zwak zodat het verdwijnt in de ruis van de rest van je bewegingen ? Niet duidelijk genoeg dus om als vragend signaal te onderschijden.
(echt stil zitten doen we natuurlijk nooit)
> Oja wat vooruitdenken betreft, ik denk niet dat ik dat bedoel,
> het is meer dat wanneer een paard weet wat jou grootse kracht
> is, of wat de grootste mate van pijn is die je kan geven,
> kortom hoeveel je nu eigenlijk in je mars hebt, hij ook weet of
> ie dat 'aan' kan cq kan hebben; vergelijk het maar met spelende
> veulens en vechtende hengsten/merries, het konstante testen
> daarin hoeveel de ander kan, wie is de sterkste, wie kan het
> winnen van de ander en ga ik tot het gaatje als paard.
> Zo gauw een paard dat getaxeerd heeft en beslist dat jij als
> mens eigenlijk niks te vertellen hebt, heb je een gevaarlijk
> paard gecreeërd, die heel veel nodig is aan training en
> oefening om weer voor mensen veilig te zijn, het moet leren dat
> er misschien toch mensen zijn waar hij het niet tegen op kan
> nemen, en dat hoeft hij alleen maar te denken.
Ik ben als mens niet sterk, en zeker voor geen enkel paard sterk genoeg , tenzij ik hulpmiddelen ga gebruiken, maar dat wil ik niet.
Lijkt me stukken beter dat je het zover niet eens komen laat.
Dit is nu eigenlijk ook precies waarom ik het er niet zo op heb als mensen zich gaan vergelijken met een paard en een leidersfunctie (vanuit het paard gezien) willen hebben.
Ik WIL helemaal geen concurent in dat paardenhoofd zijn .... juist om een machtspelletje te ontwijken.
Natuurlijk beslis je als nadenkend mens over het handelen , zeker in gevaarlijke situaties, maar niet door te dwingen....slechts door te vragen.(oke...buiten echt gevaarlijke situatie weer om natuurlijk)
Door niet als concurent maar als maatje wat hij/zij kan vertrouwen samen bezig te zijn is er voor het paard geen reden een machtstrijd met me aan te gaan...en kan je ook een hoop vragen waaraan het dan met plezier zal voldoen.
> Het moet een mens treffen die dat gevecht nooit meer aan gaat,
> dan is er immers geen winnaar nodig, en kom je heel langzaam
> weer in onderhandeling of goed gedrag ook een reden kan zijn om
> je best te doen als paard. Kortom dat vereist een intelligentie
> die de meeste paardeeigenaren ontberen.
Helaas wel ja.
Nick
Met geweld kan je een hoop bereiken, met geduld, liefde en belonen
veel meer !
Warboel
