Wil schreef op zaterdag 23 december 2006, 1:29:
> Nee Nick, zoals ik het begrepen heb staat ie niet met konstante
> druk.
> Het paard heeft juist geleerd om met de druk mee te gaan...
> dus hangen....
> Pffff.... vind het moeilijk om uit te leggen! Moet 't ook nog
> allemaal leren!
>
Wat ik nu ga schrijven, heeft helemaal niets te maken met achterbenen bekappen, maar ik vind het toch leuk om even te vermelden.
Ik heb Opal onlangs verhuisd. Tja, reuze gedoe, en nieuwe omgeving, maar het gaat goed.
Waar mijn verhaaltje aansluit bij het jouwe, Wil, is dat ik eigenlijk helemaal geen touw wil, ook geen halster, maar paard en mens lopen samen ergens heen. Nu is dat moeilijk in een nieuwe omgeving met een ander regime.
Dus in het begin, als ik Opal uit de wei haalde, deed ik haar wel zeker een halster aan, en hield het touw vast. (Zonder druk
)
Zolangzamerhand is de routine duidelijk, als ik 's middags kom, haal ik haar uit de wei, gaan we naar de stallen, krijgt ze een lekker hapje, hoeffies verzorgen, een knuffel, en weer terug naar de wei.
Stallen echter, zijn vrij gevaarlijk, want daar kan een paard in opgesloten worden, dus het hapje en de knuffel wogen in het begin niet op tegen die dreigende gebouwen.
Dus we begonnen met samen uit de wei te lopen, zonder halster. Dan halster aan als we uit de wei zijn. (Het is namelijk voor mij weer een behoorlijk angstaanjagend idee dat paard zonder mij de straat oprent.)
Dan eerste stuk zonder halster lopen. En van de week, helemaal tot in de stallen dinges meegelopen. Zonder halster. Gek genoeg bleef ze halverwege staan, wilde niet doorlopen tot waar ze altijd haar hapje krijgt. En waar haar etensbak al klaar stond. Ze draaide zich om, en liep zeer vastberaden terug naar de wei. Ik had natuurlijk meteen de slappe lach. En achter haar aan gerend, en met halster mee terug genomen. (zonder druk)
Waar gaat dit over? Waarom schrijf ik dit? Geen flauw idee.
Misschien dit: ik heb van Opal geleerd dat het helemaal geen zin heeft mijn wil op te dringen. Ik moet haar duidelijk maken wat de bedoeling is, en dat is een langzaam proces, omdat zij en ik niet de zelfde taal spreken.
Helaas is het nodig dat ze angsten overwint, en als ik haar daar niet toe aanmoedig, gaat het veel te langzaam voor een mensenbrein, dus doe ik haar wel dat halster aan, waardoor zij weet dat ik het serieus meen.
Het is allemaal een 'give and take'. Opal is de beste leermeester, want ze flipt totaal als je iets fout doet.
En vastbinden is uiteindelijk ook niet nodig. Als ik haar bekap, laat ik haar kiezen waar ze wil staan, en dan laat ze heel geduldig haar voetjes doen. Als ik haar vastbind op een plek die zij niets vindt, dan wordt het niets, en ben ik eindeloos bezig om haar te overtuigen mij een voet te geven. Vooral haar achterbenen.
Zo, toch terug on topic.
Isabel
Warboel
