jose schreef op maandag 18 december 2006, 0:21:


Juist maar dat kan je bvb ook als je het paard rond je binnenbeen moet buigen (zoals zo dikwijls wordt aangeleerd) daardoor ontstaat de verwarring dikwijls.

jose schreef op maandag 18 december 2006, 0:16:


Sorry, met "Engels rijden" bedoel ik niet de engelsen, maar dressuurruiters. Is misschien een verkeerde term om het verschil tussen E en western aan te geven.
Pien

jose schreef :

Oké, daarover zijn we het alvast eens.
Dan nu verder naar het volgende berichtje.

jose schreef :

Ja, als je die parallel in acht neemt zie je ook dat je kunt gaan verzitten naar links en rechts, zolang je maar geen onnodige draaiingen aan je bovenlichaam gaat geven. Waarschijnlijk komt het daardoor dat onze (jouw, mijn) paarden toch netjes wijken, of dat nou linker- of rechterdruk is.

Veel discussie over gehad op mijn CR opleiding, maar er toch weer uitgekomen omdat je de parallel weet te handhaven.

jose schreef op maandag 18 december 2006, 0:26:


Effe vanuit het standpunt van een klassiek geschoolde ruiter , denk gewoon effe met me mee aub:

Jij wilt naar rechts, duwt met je lb het paard naar rechts

Neen , ik duw niet (veel) ik draai mijn bekken/ schouders in de plooirichting en verplaats mijn binnenbeen iets naar achteren daardoor de weg vrij makend voor het paard om de wending in te zetten, valt het paard te snel naar binnen "over de schouder dus " dan gebruik ik wel tegendruk van mhet achtergestelde binnenbeen om hem te corrigeren doordat ik diagonaal beend ruk gef hierbij gaar hij automtisch meer inplooien maar daarom niet dieper inwenden (hoop dat ik het goed uitleg). Het paard maakt een mooie banaan in de wending zonder teugeldruk van binnenuit of restrictie op buitenteugel , stapt mooi over vanuit buitenbeen naar binnenbeen en geeft (bij zadelmakkers) weinig tot geen verzet op de teugeldruk moest die nodig zijn . Maar de essentie van deze discussie zou moeten zijn WAAROM bij wendingen het principe wijken voor druk ineens "omgekeerd" gaan gebruiken ? Omdat je paard anders in de weinding niet vanuit de romp gaat plooien maar over de schouder naar binnenvalt als een zeil(slecht gereden western/.dresuur) boot . En begrijp me niet verkeerd (gebeurd hier regelmatig )

eddy DRUPPEL schreef op maandag 18 december 2006, 0:30:


Met oneerlijk discussieren bedoel ik niet relevante zaken schrijven en demagogie bedrijven.
Nu schrijf je bv


Dit is zeker niet wat je schreef in eerdere berichten.
Je draait als een drol in een pispot man.
Ik eindig hiermee deze discussie.

jose schreef :

Ik gebruik daarbij de teugel wel om stelling te creëren, bijvoorbeeld bij Holly, die met haar hoofd naar rechts de bocht naar links inloopt en daarbij 'haar schouder laat vallen', zoals wij zeggen (heet dat bij jou 'over de schouder weglopen' ofzo?)
Dan is er dus wel die linkerteugel (wij mogen die optillen) want ik wil stelling naar links, ik zit op mijn linkerzitbeentje (nou ja, niet óp ---> auwa) en houd mijn linkerbeen erbij.
Vergeet niet dat wij verder zonder aanleuning rijden en jij met.


Ik doe niks tot weinig met die buitenteugel, merk ik.
Wordt de bocht te groot dan verandert mijn handpositie niet, maar mijn beenpositie wel, dan ga ik aan de andere kant druk geven.


Nee, hij kromt niet.

eddy DRUPPEL schreef :

Ja vind ik dus ook!

Spirit schreef op zondag 17 december 2006, 23:08:


mechanical laminitis is een doodnormale, geaccepteerde term.
road founder is een synoniem.

Nils Vellinga schreef op zondag 17 december 2006, 20:44:


Ja, Nils, hoefbevangenheid is niets anders dan ontsteking van de laminae, en dat kan van binnen uit komen (fructaan enzo), maar net zo goed door overbelasting, hetzij door te hard op harde grond stampen met een hoef die daar niet gezond genoeg voor is, hetzij door ontlasten van het andere been.

Dat dat niet in de boekjes van nederlandse bekappers voorkomt, kan ik niets aan doen. Het is een feit.

Spirithorses schreef op maandag 18 december 2006, 0:33:


Hier in Amsterdam, op zo'n beetje alle stallen die ik heb gekend (grote pensionstallen, maneges, hengstenstallen, dressuurstallen) moet het paard met 3 klaar zijn voor zijn ruiter. In elk geval moet er enkele keren op gereden zijn. Met drie jaar gaat zo'n paardje dan de manegelessen in, eerst 'nog maar' een uurtje per dag, vanaf 4 jaar 2 uur of drie uur per dag. Omdat hij het beste kan leren door verschillende ruiters op zijn rug te hebben en gewoon in de lessen mee te lopen. Dus ze zullen ongetwijfeld met 2,5 beginnen met zadelmak maken en aan gewicht leren wennen. Maar de meeste mensen op zo'n manege weten echt niet beter. Mijn vriendin kreeg haar paardje ook met 3 en is er ook meteen mee gaan rijden, toen ze hoorde dat dat zo slecht was schrok ze zich wezeloos. Dat was immers wat we allemaal hadden geleerd.

Isabel van der Made schreef op maandag 18 december 2006, 1:58:


Ja ik heb het ook wel eens over "mechanische hoefbevangenheid" Dat is echt mijn uitvinding niet.
Niet alleen komt het niet voor in de boekjes van Nederlandse bekappers, maar ook niet in die van anderen. Het is La Pierre die het heeft over een "schaal van bruikbaarheid", als ik dat hiermee een beetje begrijpelijk vertaal.
Er zit een lijn in de groei naar volwassenheid en belastbaarheid van een hoef.
Je kunt bv. een 1 jarige niet met hetzelfde belasten als een volwassen voet. Wat voor het hele paard geldt, geldt evenzeer voor zijn voeten dus.
Hij zegt dat de ontwikkeling van een voet stopt zodra er ijzers onder geslagen worden en de structuur binnenin langzaam achteruit gaat.Terwijl de onbeslagen voet zich verder blijft ontwikkelen, zodat hij op volwassen leeftijd alles en elke ondergrond aan kan.
Dit is een van de redenen dat een paard wat vanaf zijn derde, jonger soms nog, ijzers ondergeslagen krijgt, later problemen kan krijgen bij het weer normaal op blote voeten lopen.
We zijn dan geneigd om aan te nemen dat zo'n paard, zonder een behoorlijke training alles maar moet kunnen. We beseffen niet dat er onder een paard van bijvoorbeeld 12 jaar voeten staan die qua ontwikkeling en belastbaarheid gelijk zijn aan die van een twee/ driejarige, die er in de ijzerjaren kwalitatief dan alleen nog maar op achteruit zijn gegaan.
Het is niet vreemd dat zo'n paard bij overbelasting, allerlei narigheid, zoals "mechanische bevangenheid" kan ontwikkelen. Voorzichtig opbouwende training en voorkoming van pijn door het dragen van schoenen en het daarmee voorkomen van pijnlijke spieren en verkeerd lopen in de overgangsfase is van belang.
Een prachtig voorbeeld zijn de menpaarden van Karin (ment graag)
Vorig jaar september zijn na het einde van het wedstrijdseizoen en het volgen van de cursus, onder alle 9 tegelijk de ijzers vandaan gehaald. Tijdens de training werd elke dag een heel klein beetje meer gevraagd. Het resltaat was dat 6 van de 9 in het voorjaar elke proef aan konden, hoelang en over welk terrein ook. Terwijl de grootste paarden nog niet echt voluit liepen over steenslag.
Met schoenen is dit opgelost en ook die lopen nu zonder problemen geweldig lange wedstrijden over elke ondergrond, zonder dat de voeten nog overbelast worden.

Piet

Uitzending nogmaal zien:

http://www.horsecompany.nl/actueel

kijk en huiver

Pascal

Remco


Het is maar een schermnaam. Redelijk gangbaar fenomeen.


Jean-Pierre B. heeft slechts een dochter. Deze optie viel dus al op voorhand af.

eddy DRUPPEL schreef op zondag 17 december 2006, 23:05:


Mooi dan verder met de inhoudelijke kant.
Hou zou jij de leerscholing dan willen verbeteren,
van de aankomende zelf bekappers?

Ik heb Jur van de ijzers af laten halen in januari en tijdje daarvoor heb ik een vorig paard natuurlijk bekapt, nadat ik de cursus gedaan had. Dat vorige paard had niet op ijzers gestaan en kreeg in een half jaar tijd zelf bekapping hele mooie voeten.

Bij Jur zijn voorvoeten was het niet zo gemakkelijk. Overgroeide steunsels waren moeilijk te herkennen vond ik, het leek wel of
ze diep in de zool al overgroeid waren en op die manier uit de zool
kwamen opzetten telkens. Met flintertjes heb ik ze verwijderd telkens
en op advies van anderen (ook hier op het forum) moest het forser weg gehaald worden. Uiteindelijk gedaan en zo kwam ik bij zijn originele zool.
Vanaf dat moment kreeg hij pas echt mooie voeten.

Hij liep tot de herfst goed op de harde weg, draafde daar zelfs liever dan op het gras. Het droge harde zomerland heeft daar aan bijgedragen. Op kleine steentjes liep hij wel voorzichtig in stap. In de herfst is hij gevoeliger geworden, kiest liever de berm bij draven. De oorzaak daarvan ligt op meerdere punten, waarvan ik niet weet welk punt het meest. Hij is bekapt door een prof NB die de hoefwanden lager zette dan ik gewend was, inderdaad een millimeter verschil ongeveer. De zool ging daardoor vanaf die tijd meer meedragen. En de steunsels werden geheel weg gehaald, ook die liet ik voorheen iets meer in de afronding zichtbaar. Het andere punt is de zachte natte herfstgrond. Wat wel de hoef meer holling heeft gegeven, maar de hoef minder uitharde voor het lopen op harde ondergrond. Het laatste punt is zijn vast zittende achterhand waar we aan zijn gaan werken en opgelost hebben nu. Dit losmaak proces van de spieren kan zijn hoeven ook gevoeliger maken, er gebeurd nog al wat in zo'n paardelijf, hij is slanker geworden, puur door lenigheid en daardoor een betere stofwisseling en minder vreetbehoefte denk ik dan. conditioneel is hij achteruit gegaan omdat we maanden niet gereden hebben en ondanks naast de fiets soms.

Nu staan Jur sinds een week op stenen, en zijn zolen zijn al niet meer zo hol, en dragen meer mee nu. Hoe het met zijn gevoeligheid staan nu weet ik nog niet, ik verwacht een goede verbetering de komende tijd. Omdat op alle punten die ik beschreef er verandering is. Ik twijfel nog wel of ik zo kort moet blijven bekappen als de prof aangeraden heeft. Misschien ken ik mijn eigen paard wel beter dan een ervaren iemand in een eerste afspraak kan zien?

Groetjes, Michiel