Sandra van Bommel schreef :


Maar je merkt het toch als je paard echt pijn heeft? Dan kun je toch ook alleen op díe momenten pijnstilling geven?
Niet elk paard met bijvoorbeeld artrose heeft per definitie pijn. Wij hebben er hier een paar die dat hebben (oudere paarden) en die hebben daar echt niet elke dag last van. Bij momenten. Een ervan rijd je er zelfs 'doorheen' door haar correct te laten bewegen.

De voorpoten van onze 9 jarige witte herder beginnen helemaal dik, knokig en scheef te staan door artrose maar zij heeft er geen last van want dan zouden we dat wel merken. Ze kan er nog goed mee uit de Landrover springen (erin komt ze niet meer). Ik peins er niet over om deze dieren allemaal op pijnstilling te zetten. Ik doe dat zelf ook niet als ik ergens pijn heb, jij wel? Tenzij het natuurlijk onverdraaglijk of acuut zou zijn. Het zijn wij mensen die er vanalles aan willen doen want het 'hoort niet' dat je gekoesterde dier pijn moet hebben. Terwijl je zelf bijvoorbeeld scheef en krom loopt maar dat maakt dan niet uit. Dieren passen zich meestal prima aan, 'ondergaan' en zijn in het nu.

Meer gestressed dat zie ik echt niet aan hen. Ze gaan nog net zo graag mee op wandelritten en hebben een godvergetens supermooi leven. Lekker fretuh en schijtuh zonder er ook maar íéts voor te hoeven doen. Hooi wordt aangevoerd, de weide gaat open, mest wordt geruimd, vrienden en familieleden om hen heen, wat willen ze nog meer? Ja nou, Puck doet wel eens een beetje druk als BD weg is, dan doet ze maar druk, heeft ze gelijk d'r beweging. Ik kan daar allemaal niet zo mee zitten maar houd haar natuurlijk wel in de gaten of het niet té erg wordt.

En op een dag ja, dan houdt het op als de levenskwaliteit in het geding komt. Dát is voor ons altijd al een graadmeter geweest. En dan is de beslissing nemen wat Jack en mij betreft ook helemaal niet meer moeilijk. Ik weet heel zeker dat ik geen chronische pijnstilling zou gaan geven, dan zouden we toch al heel erg richting einde gaan. Dit jaar twee van onze eigen paarden laten inslapen (Stef en Bombita) en de pony van mijn vriendin. Zo'n beslissing nemen is nooit gemakkelijk maar de opluchting daarna des te groter. Levenskwaliteit!

Tineke van den Akker schreef :

Wat is er mis met een regendeken als je paard ondanks 24/7 hooi staat te rillen?

Lenneke keijzer schreef op donderdag 6 december 2012, 18:48:

Ja, zeker weten. Voor als ze zich zelf niet meer warm kunnen houden. Van alles wat, maar niet voor elk paard een setje van alles. We hebben 2 regendekens, 2 fleece dekens en 1 hele dikke gevoerde. Onze schimmel had bijvoorbeeld een keer een hevige darmontsteking. Hij kon zowat niks eten, zeker niet genoeg om zich warm te houden... dus moet je een deken opleggen. (Het was in de winter toen).

Ja, Je weet maar nooit. Alleen voor billy had ik er geen, dus die moest ik halsoverkop kopen toen hij in het najaar heel erg ziek werd. Ik gebruik ze verder nooit, maar het is prettig als ze klaar liggen indien nodig.(zijn trouwens gewoon oude dekens)

Allemaal opnieuw bedankt voor jullie gedachten. Het is fijn om verschillende meningen en ervaringen te horen. Helpt mij met het nemen van de beslissing.

Pien, je zegt wel iets waars. Ik ben voor mij zelf bijna paranoide met geneesmiddelen. Ik moet al echt stikken van de pijn, wil ik een paracetamolletje nemen. Als meer nodig is, denk ik dat ik dood ga,.
Stom is dat dan he... dat je bij dieren denk dat je dat beter wel kunt doen.

Ik heb het bij onze hond een tijdje gedaan. maar toen ik niets in huis had en hij niets kreeg, merkte ik geen verschil (was rheumocam) Ben er ook meteen mee gestopt. Zet natuurlijk ook aan het denken.

Misschien wil ik het heel krampachtig allemaal te goed doen. Hoewel... momenteel hälga uit de wei halen, doe ik toch evengoed niet zo graag. Sil gaat echt over de rooie en met sneeuw en ijs is dat echt link. Ze kan dus door de scherpe woekeringen in het gewricht daadwerkelijk zomaar een pees doorsnijden.
Bovendien staat hälga er niet meer om te springen en is rijden geen optie,ook niet in stap. Ze struikelt teveel en valt dan op haar knieen.(in de wei, als ze gewoon op haar gemak kan rondkuieren, heeft ze dat niet. Je ziet dat ze dan gewoon veel voorzichtiger loopt)

Hoe dan ook... ze hebben een redelijk luizenleven ja, dat wel. Moet kunnen.

Heb een paar gedachten waar ik jullie mening dan ook wel over wil horen...

Is tijdelijke pijnstilling om te kijken of dat verschil voor hen uitmaakt een goed plan of zinloos?
Is het een beter idee om gewoon niets te geven, alleen wellicht paracetamol op het moment dat het nodig is?

En dan nog een moeilijke.... Als een van de dames uit de wei gaat, gaat de ander over de rooie. Ze zijn enorm hecht, die twee. Ze hebben beide serieuze problemen, die niet goed komen.
Nu heb ik in het begin gezegd dat als eentje zo slecht wordt dat ze dood moet, ze wellicht beter beiden dood kunnen zijn, omdat ze elkaar niet kunnen missen en weinig vooruitzicht hebben. Het leek mij wreed om eentje gestressd achter te laten voor de beperkte tijd die nog rest (hälga is bv het eerste paard na toon waar sil echt mee overweg kan en hälga schiet enorm in de stress als Silja de wei uit gaat)'
Het klinkt eigenlijk logisch, maar... dan denk ik... stel, sil gaat morgen onderuit en staat op drie benen, We kunnen dan niets meer voor haar doen. Is het dan werkelijk beter om ze allebei te laten gaan?

Sandra...... stop met piekeren.
Geniet van datgene wat ze nog kunnen.

Ik weet het, het is ontzettend moeilijk, je haalt je van alles in het hoofd, je wilt het goed doen.

Zoals jij met je paarden begaan bent, zul je de goede beslissing nemen als het zover is.
Misschien is de goede beslissing dat je beide moet laten gaan, misschien ook niet.
Dat zie je dan pas.

Monique

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 7 december 2012, 8:04:



deze vraag hoef je niet te stellen want er is geen antwoord op. Het is zoals het is. Geef je pijnstillers en zie je dat Sil zich prettiger voelt, dan is dat OK en wat er in de toekomst gebeurt gebeurt gewoon.


Op 2 benen hinken, dit probleem doet zich voor door het functioneren van je eigen hersenen. Er is een klein stukje hersen dat dit fenomeen veroorzaakt. Je kan wel leren dit wat meer tot zwijgen te brengen. Een simpele aanwijzing: neem een besluit en denk er niet meer aan. Je kan je besluit herzien wanneer je wilt maar tussen 2 besluiten hoef je er niet over na te denken.

Het verhaal over Sil illustreert aardig in welke val wij kunnen trappen. Gebeurt er iets wat wij akelig of vervelend vinden dan zeggen we vaak: oh, had ik maar dit of dat gedaan dan was dit misschien niet gebeurd. De realiteit zegt echter dat het wel is gebeurd, accepteer de realiteit, verwerk de gebeurtenissen zoals ze zijn en ga verder met het leven.

Op het moment dat je (of iemand anders) sterft is het niet belangrijk of het komt door het WEL of NIET innemen van medicijnen.

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 7 december 2012, 10:39:


bijvoorbeeld


ook hier: stop met piekeren, niemand kan de toekomst nu vast regelen. Mijn ervaring is dat bij hechte vriendschap tussen paarden in geval van sterven degene die overblijft gewoon doorgaat en weer andere vriendschappen aan gaat. Mijn geluk is dat ik altijd wel een aardige kudde heb.

Het leek mij wreed om eentje

e m kraak schreef op donderdag 6 december 2012, 21:26:


juist (intussen zijn we het weer aardig eens)


Je kan er hoogstens het beste van maken. Je kan met pijn leren leven. Niet omdat het leuk is maar omdat je het leven niet wil laten bederven door je bezig te houden met ontkennen of vermijden van de realiteit (oh had ik maar geen pijn) . Heb ik pijn dan heb ik pijn, ik heb toch ook nog de mogelijkheid plezier te hebben (al dan niet geholpen door een pijnstiller). Vooralsnog is wat mij betreft euthanasie nog niet nodig.

alle olympische kampioenen hebben getraind of gaan trainen met anky's clubje, zolang de medailles in die hoek vallen zal dat niet stoppen. Ik las een recent interview met A waarin zij in een reaktie op beschuldiging van wrede trainingmethodes zegt: ik doe het hartstikke goed, ik win de prijzen, Bonfire is bijna 30 en Salinero 18, beide zijn kerngezond. Deze argumenten gaan er bij niet kritisch publiek makkelijk in

ik zal ook weer gaan experimenteren, maar dan moet het eerst minder koud zijn. - 20 is te koud aan mijn vingertjes.

Rath is bij lange na niet de enige die op deze manier traint. Ik begrijp niet zo goed waarom de Peta hem als enige eruit pikt om aan de schandpaal te nagelen. Er zijn er zoveel meer die exact hetzelfde trainen. Het riekt -helaas- naar effectbejag, hoe fout ik de trainingsmethode ook vind.

mijn pony staat 24/7 buiten in de weide, het is erg nat en nu komt daar nog sneeuw bij.
Ze krijgt kuilgras bijgevoer. Er is een container waar ze kunnen schuilen maar die is verre van ideaal en deze wordt ook gemeden door de pony's.
Nu vraag ik me af of ik er wel goed aan doe om haar buiten te laten. Het wordt vannacht erg koud en ze staat op een open vlakte.
Wanneer is het tijd om haar naar binnen te halen?ik vind het moeilijk want een box is voor mij eigenlijk geen goed alternatief maar ik wil haar wel gezond houden.

Wat mankeert er precies aan de container?

Monique Meijer schreef op donderdag 6 december 2012, 15:03:


zinkzalf of sudocréme is milder als tandpasta en helpt ook super.
succes groetjes Rini