Els Kleverlaan schreef op vrijdag 1 juni 2012, 12:56:



Kan het me niet meer precies herinneren, maar er is onderzoek gedaan met volgens mij Aboriginals, die kunnen dat nog steeds. Met vliegtuig mijlenver uit hun dorp gehaald, en ze konden zo de weg terugvinden, keken oa naar stenen, aan welke kant mos groeit, om zich te orienteren. Voor bronvermelding zou ik diep in geheugen en boeken moeten graven

Paddy heeft een grappig gedrag. Over het pad tussen dag en nachtweide lag een omgevallen boom, hij kon hier netaan onderdoor, leidde ik hem aan touw dan volgde hij zonder morren, maar liet ik hem los dan ging hij toch liever een stuk om de boom heen en kwam dan verderop weer terug het pad op. Nu is het alweer een jaar geleden dat we de boom af hebben gezaagd, maar nog steeds loopt Paddy om

Jet van Gulik schreef op maandag 4 juni 2012, 18:53:


Waarom eigenlijk Jet?

Vergaelen Tanja schreef op vrijdag 1 juni 2012, 20:41:


hier idem dito, mijn paard liep 5j geleden gevoelig op steentjes en vandaag nog altijd.
toch vorig jaar meer dan duizend km (jawel !) blootsvoets voor de koets gelopen, plus al mijn ritten onder zadel.
dit jaar lukt dit niet, de hoeven waren in het natte voorjaar niet hard genoeg voor de straat. noodgedwongen heb ik pas 4 hoefschoenen gekocht. het ziet er niet uit, maar het is dit of niet rijden.

Christel Provaas schreef op maandag 4 juni 2012, 19:53:


Meerdere redenen, uiteraard. Hebben jullie even de tijd ?

In 2004 kochten we de wei voor ons huis. Mogelijk omdat buurboer ons dat gunde en we twee mini-mensen-mannen hadden (lekker ruimte extra voor ze, misschien poonietje?), we het roestige 100-jarige zeilschip van de hand hadden gedaan en ik uit een gezin kom waar vader en zusje hinniken en briesen...

Ik ging lessen op naburige manege en brak in les acht, dierendag 2004 - in volle galop eraf in de bocht - mijn linker bovenarm zo netjes dat na 2 operaties 't ding nu 40 graden scheef naar buiten, aan m'n lichaam zit, met een plaat op het bot en naar mijn mening 7 imbus-schroeffies. Als ik 's nachts 'op links' heb gelegen heb ik altijd 's morgens 7 regelmatige blauwe mini-rondjes aan de binnenkant arm. Arm is wel sterk, 20 kilo balen geen probleem, maar met Siggy naar links gaan, moet ik haar, hoewel bitloos, toch af en toe met de rechterhand aan de linkerteugel aangeven. pff... Voor Sig ben ik 'als een baksteen' gevallen' tijdens de revalidatie in 2005. Gekocht, natuurlijk, hoewel streskip met overbeet.

Cool kwam als 1,5 jarige als maatje voor Sig , is te vroeg, bijna 4 jaar, maar binnen een maand en zonder druk, ingereden. Heb haar thuis denk ik 6 x een kwartiertje, bitloos onder het zadel gehad.Toen we thuis de bak/paddock van 16 bij 32 meter af hadden en er een schuilstal aan bouwden, gleed ons kaleutertje in spreidstand met de achterbenen uit, van schrik bij bekijken schuilstal, en bleek ze rechts achter haar korte bilspier te hebben doorgescheurd (!). Pijnstilling, 'raar' knikje rechts achter net boven de koot bij stoppen en aan galopperen. DA zei toen 'einde verhaal', atactisch 'plaatje', maar omdat ons bloedmooie meisje na 2 maanden geen pijn meer aangaf, kon ik het niet. Dat einde verhaal.

Binnen een half jaar na haar ongeluk steigerde ze voor 't eerst tegen Siggy vanwege hooi-voorrang en toen wisten we dat het een goede beslissing was geweest haar te laten genezen.

En toen werd 2,5 jaar terug mijn lief ziek, de mannekes worden kerels - ik ben een super chauffeur - , mijn vader van inmiddels 82 vraagt aandacht waar hij recht op heeft, ik werk me een slag in de rondte (tekstbureau aan huis) om gezin, Old English Mastiffs en bonte knollen aan het (vr)eten te houden en zijn de paardenmeisjes inmiddels 'op zomerkamp' bij diezelfde buurboer. Ze struinen en hap-stappen op een stuk land achter zijn oude melkvee stallen, met kniehoog onkruid, een stromende sloot om te drinken, beton plaat, klauterwerk over gevallen takken en nog zeker 3 weken vreten! Thuiswei en wei achter onze paddock/bak worden weer vol groen, dus de meiden komen niks tekort voorlopig. We poetsen en grondwerken samen en Cooltje blijft met haar korte manen en gedrag echt een kleuter. Ondanks haar 7 jaar.

Lief knapt op, langzaam, en de kids 'hoeven' in de zomervakantie niks, waardoor ik de stille hoop heb meiseke straks toch onder het zadel te krijgen. Of iig meer in de hand, want getuige mijn stukjes ervaring gericht aan Els en haar kleine 'monstertje' met halstergedoe en andere ellende, ben ik wezenloos verslingerd aan dit paintje (van lief, overigens) dat ± 1.50 meter zou worden en inmiddels weer gegroeid is, tot boven Siggy d'r schoft van 1.62.

Kortom, ik blijf beginner en gelukkig is Cool dat ook. 'T Komt wel, dat rijden, want ik leer nog dagelijks van mijn meiden en ze brengen ook vooral 'rust'!

Duidelijk?

Marianne Schuursma schreef op maandag 4 juni 2012, 16:36:


Pfff nou, vergeet t maar.
t Is nu helemAAL regendekenweer. Bah.
Koude wind en t blijft af en toe regenen.
Maar ja, daar hebben we die dingen nu eenmaal voor (gelukkig).

Ilma Meijer schreef op maandag 4 juni 2012, 16:18:


Wat omschrijf je dit creatief! Netjes hoor ) (eh, moet er niet aan dénken!)

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Anne Maria schreef op maandag 4 juni 2012, 19:04:


k Had t er laatst met een vriend over. Ik geloof ook zeker dat we vroeger zo'n vermogen hadden.
En eerlijk gezegd denk ik zelfs dat we het nog steeds zouden kunnen leren als we wilden...
Ik tenminste wel, ik verdwaal zelden

Vergaelen Tanja schreef op maandag 4 juni 2012, 18:42:


Geen twijfel of je het beste met je paard voor hebt en er goed voor zorgt. Het probleem is dat je paard niet goed loopt en wat je daaraan zou kunnen doen. 1 van de opties is: afstappen van het idee dat je langere ritten met hem moet kunnen maken dit jaar en je doelstelling verlegt naar wat wel mogelijk is. Je kan moeilijk verwachten dat iemand hier zegt: sla er maar ijzers onder en kijk maar waar het schip strand.

Suzanne Graauw schreef op zondag 3 juni 2012, 0:45:


Hoe is het nu Suzanne? Met Cuba? En met je tranen? Da's echt volkomen normaal en ook gezond, hoor. Wat ben jij sterk geweest méns!

Nils Vellinga schreef op maandag 4 juni 2012, 11:13:

What does'nt kill you,makes you stronger.

ijzer/zweep/spoor/bitloos,maar niet stuur-of hopeloos.

Nils Vellinga schreef op maandag 4 juni 2012, 14:46:


Ik heb gelijkaardige ervaringen.
Mijn eigen paard kon ik vanaf dag 1 in galop over de meest idiote ondergronden sturen. Ze gaf geen kik. Haar hoeven hebben misschien niet dé 'ideale' vorm maar ze zijn wel steenhard en erg functioneel. Ik moet er eigenlijk nooit rekening mee houden.

En dan zie ik bijvoorbeeld ook een 3 jarig paard, niet ingereden. Altijd extensief gehouden in kuddeverband, op de weide met een steenpuinpad waar hij regelmatig overheen moet. En verder helemaal gezond. Alleen de hoeven van dat paard vallen er zowat onderuit. Net alsof ze plat geduwd worden onder zijn gewicht met scheuren tot in de kroonrand. Zelfs op egale ondergrond loopt hij gevoelig.
Misschien toch ook wel enige genetische aanleg? Hij had vanaf veulen al slechte voeten wordt gezegd. En zijn moeder staat ook niet bepaald bekend om de schitterende kwaliteit van haar onderstel. Het zal maar net jou paard wezen...

Natuurlijk zie je grote verschillen in kwaliteit voet maar misschien in dit geval ondergeschoven voeten en lange tenen en dus achterstallig onderhoud?
Een verhard pad waar 'regelmatig' overgelopen wordt? In welke verhouding staat dat met de lekkere zachte wei?

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Fossielen laten zien dat de hersenen kleiner worden als een soort wordt gedomesticeerd.Het brein van paarden en honden kromp, waarschijnlijk omdat de mens voor ze ging zorgen.
Ook de hersenen van de mens zijn 10.000 jr. geleden gekrompen. Bij dieren krompen de voorhersenen. Bij mensen werden de middenhersenen (emotie, zintuigelijke) kleiner.
Honden en mensen leefden nauw samen, mensen maakte plannen en organiseerde, honden namen de zintuigelijke taken waar.

Piet schreef op dinsdag 5 juni 2012, 11:58:


Tja, geen idee. De andere jonge paarden hebben allemaal normale hoeven, dus dan mag je waarschijnlijk wel aannemen dat 'het voldoet' in normale omstandigheden?
Foute bekapping of hoefijzerschade etc... dan heb je misschien nog wel perspectief om er verbetering in te krijgen. Maar als je deze 3-jarige z'n voeten ziet, vraag ik mij serieus af of er ooit iets van te maken valt. En zo zullen er nog wel paarden zijn?
No feet no horse, kan je zo wel erg letterlijk nemen.

Mandyc schreef op dinsdag 5 juni 2012, 12:05:


Waardoor nam het stukje emotie af?