Maria Delavega schreef op dinsdag 21 juni 2011, 12:58:
Ook dit is dressuur, je hoeft het niet eens zo ver te zoeken....

Dit heet bij mij gewoon paardrijden en is de basis. Dat doet een springruiter, military, jachtruiter en met uitzondering van het kantelen van de bekken zelfs een menner. Met klassieke dressuur heeft het volgens mij weinig te doen.

muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 13:15:


Het was maar een simpel voorbeeld die ik gaf, naar mijn bescheiden mening gebruik je dit ook bij klassieke dressuur, al dan niet gepaard met de halve ophouding van de hand. Basis of niet, de basis is altijd het belangrijkste, zonder kom je nergens, ook niet in de klassieke dressuur.

muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 12:26:

Heb je het tegen mij?
Ik voel mij aangesproken omdat ik mij bezig houd met (klassieke) dressuur en ook buitenritten maak.
Zoals ik al schreef: je traint het paard klassiek dressuurmatig volgens een logische opbouw van oefeningen die zijn balans onder de man verbetert en hem leert de achterbenen meer in te zetten dan hij van nature zou doen, met een doel, namelijk dat je er in het terrein profijt van hebt. Tevens help je het paard beter in vorm te blijven, aangenomen dat je zo lang mogelijk samen ritten wil blijven maken. Die dressuur bestaat uit een logische opbouw van oefeningen die het paard soepeler, leniger, wendbaarder, sterker maken, eigenschappen die erg goed van pas komen bij zwaarder buitenwerk.
Dat betekent niet in dat hij piafferend door de bergen gaat. (volgens mij heb ik dat ook al eens geschreven). Maar de training die hij thuis heeft gehad, stelt hem in staat met een krachtiger lijf en een betere balans het terrein te lijf te gaan. Daardoor houdt hij het langer vol, zal minder struikelen; het vertrouwen en de band groeit.
De dressuur stopt erin wat je in het terrein fijn kunt gebruiken.

Is dat nou heel moeilijk?

Maria Delavega schreef op dinsdag 21 juni 2011, 13:13:


bij uitstek


nu vraag ik U: zou U in een postzegel uw tijd willen slijten?

paarden moeten toch immers zo gehuisvest dat ze voldoende beweging en sociale contacten kunnen hebben ook als de ruiter geen tijd heeft zich met zijn paard te bemoeien?

Ik vind het best dat mensen paardrijden maar het moet wel een lolletje blijven voor beide partijen.

Maria Delavega schreef op dinsdag 21 juni 2011, 12:58:


Hoe krijgen jullie het toch voor mekaar? Is me in 35 jaar nog niet overkomen... eerlijk waar niet.

Maria Delavega schreef op dinsdag 21 juni 2011, 13:13:


Wat mij betreft wel.
Ik heb Bartabas gekend toen hij nog echt bevlogen was met zijn circus hippique, was ook cadre noir. Ik bewonderde die man, de enige die achteruit kon galopperen. Dat is over. Goed voorbeeld van de ontwikkeling in mezelf.


Ja tuurlijk... vandaar dat de paarden van (ik zal geen namen noemen) sommige topsporters met 2 man bedwongen moeten worden omdat de ster er anders niet op komt
Nog rottiger is dat het kaf van die verknipte "wedstrijdpaarden" als "recreapaard" toch nog verkocht wordt. Zelfde geldt de afgedankte koersknollen. Daar heeft niemand iets aan.

e m kraak schreef op maandag 20 juni 2011, 23:56:


En toen werd het stil.........
Ziet iedereen nu de logica achter de onzin die het "dressuurmatige zwaartepunt-verleggen" is?

Christel Provaas schreef op dinsdag 21 juni 2011, 13:24:


Ja, blijkbaar wel. Ik snap dat je je paard sterker wil maken dmv klassieke dressuur
en soepeler en wendbaarder. Ben ik ook helemaal mee eens maar hoe rij jij (en andere mede dressuurruiters) dan in het terrein. Wat voor een hoofdhouding, verzameling etc.
De zogenoemde lichtheid, balans en zelfhouding b.v.

Stel ik nu zulke rare vragen?

e m kraak schreef op dinsdag 21 juni 2011, 13:27:


Mij ook niet, ben er ondertussen 37 ...ik ben erg geschrokken, maar de persoon die mee was zei me dat ze dit ook al gehad heeft. Ik heb navraag gedaan en blijkbaar ben ik niet de enige die dit tegen gekomen is. Lijkt zelfs of veel paarden dit doen, maar ik had het nog nooit meegemaakt.
Ik ben er beginnen op letten en zie dat ze in de weide vaak struikelt op haar rechtervoet. Is dit lompigheid, of eerder doordat ze iets zwaarder is...of verkeerde hoefstand?
Ik let er nu enorm op dat tijdens de wandeling, het paard niet slentert. Heb het ondertussen niet meer voor gehad, maar de schrik zit er natuurlijk wel in ...

Met Zorro gaat het goed gelukkig, maar als hij lang heeft gelegen (en dat doet hij graag) blijft hij stijf met zijn rechtervoorbeen. Hij rekt en strekt zichzelf wel en na een rondje lopen zie je er ook niets meer van. Dus ik laat het maar zo. Als het erger wordt kan ik er altijd naar laten kijken.

Mariël

e m kraak schreef op dinsdag 21 juni 2011, 13:34:


Mijn zus is een pure tradi (ze gruwt verschrikkellijk van mijn interesse in de NH wereld en er zit een diepe kloof tussen haar en mijn wereld waar ik nooit over ga geraken) en reed voor haar veearts carrière in Gent dressuur/military op hoog niveau. Ik ben er altijd strontjaloers op geweest hoe immens fijntjes zij kan rijden en hoe paarden luisteren naar haar. Ze kan paarden die misschien wel 10 tot 15 keer zoveel wegen dan zij, doen dansen zonder dat je zichtbaar wat ziet. Ik kan dat niet en ben er altijd maar kleintjes van geweest, maar alles wat zij doet, lijkt perfect te gaan. Jaloezie is niet mooi, ik weet het...maar dan sta ik dan met m'n NH overtuigingen, beetje lullig voel ik me dan. Overtuig zo iemand dan maar eens dat bitten en wedstrijden slecht zijn, als het paard er zichtbaar zelf zoveel plezier in vindt. Het is het hart dat paarden doet dansen, niet de middelen.
Haar wijlen paardje Casper stond te springen om te mogen werken, letterlijk. Die was op z'n top als hij kon presteren (ga nu niet gans het verhaal doen, maar is maar een voorbeeld dat ik geef).

Dat er paarden zijn die misbruikt worden, dat ontken ik niet. Bartabas doet prachtige dingen, maar toen er bloed aan z'n sporen hing en de buik van het witte paard besmeurd was, kwam de walging in me boven en mijn adoratie was weg voor de vent.

Dat weerhoudt me er echter niet van om nog steeds alles met een open mind te bekijken en niet alles in vakjes te gaan duwen en proppen omdat ik denk dat het er in hoort...

Maria Delavega schreef op dinsdag 21 juni 2011, 13:46:


te lange tenen?

Maria Delavega schreef op dinsdag 21 juni 2011, 13:46:


Mijn vorige paard Indy struikelde regelmatig. Zij tilde haar rechter voorhoef niet goed op ivm haar schouder. Op ongelijk terrein was dat goed merkbaar. Deze hoef moest iets steiler staan en iets langer zijn dan linksvoor, dan ging het prima en struikelde ze niet.

Mijn huidige paard Lily is, vergeleken met mijn vorige paard, lomp zwaar en wat onhandig, maar struikelen doet ze niet, hoe ongelijk het terrein ook is.

Monique

Ik heb niet alles doorgelezen, maar ik wilde deze plaatjes nog toevoegen:





Ik weet niet meer uit welk onderzoek deze grafiekjes kwamen, maar duidelijk is te zien dat de pootjes hoger opgetild worden in verzamelde houding, maar dat de kracht waarmee de voorpootjes neerkomen ook toeneemt, tov 'op de voorhand lopen'

muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 11:53:


Het boek 'dressuur onder vuur' behandelt alle mogelijke dingen die fout kunnen gaan in de dresssuur. Ergens in een bijzin staat de oplossing; maar al deze zaken vervallen wanneer de ruiter zonder aangenomen teugels rijdt en de hals lang laat. En vervolgens gaat het boek weer verder over hoe je dan wél het beste kunt rijden met aangenomen teugels en een ingekort halsje. Wat je allemaal uit de kast moet halen om het paard dan tóch nog in balans te laten lopen

De voorhand is gemaakt om het gewicht op te laten rusten. De beste plaats waar een ruiter kan zitten is vlak achter de schoft en he daar zaten we al. Oosterse paardenvolkeren hebben zelfs zadels die op de schoft liggen. De voorhand kun je zien als de wielen van een kruiwagen. Die dragen het gewicht. De achterhand, jouw benen bij de kruiwagen, zorgen voor de voortstuwing en amper voor het dragen van het gewicht.

De achterhand van een paard is daar ook niet voor gemaakt, breng je er wel gewicht op dan is het juist schadelijk. De schokdempende mogelijkheden van de achterhand zijn niet zo geweldig. De achterhand zit ook vast aan de ruggengraat en je zou toch neit willen dat schokken daarin doorkomen. De voorhand echter zit 'los' van de ruggengraat en is slechts verbonden daarmee dmv pezen en spieren. Helemaal topdesign, volledig ontworpen om het gewicht te dragen en de klappen op te vangen.

De hals met daar aan het eind het contragewicht, het hoofd, kan prima het extra gewicht van de ruiter compenseren. Aangezien het contragewicht, het hoofd ver van het draaipunt zit (de voorhand) en de ruiter dicht bij het draaipunt.

kracht 1 x afstand 1 = kracht 2 x afstand 2

oftewel, het hoofd hoeft niet eens zoveel als de ruiter te wegen om het gewicht te compenseren. In de speeltuin vroeger kon jij als pukkie je vader toch op de wip in evenwicht houden, als hij maar dicht genoeg bij het draaipunt zat.

Minder is meer; ook met paardrijden; hoe meer je aan het hoofd gaat frunnikken hoe erger alles wordt en hoe meer het paard in zijn balans verstoord raakt.

Als natuurkunde docent erger ik me kapot aan al die goeroe's die met natuurkundige termen smijten om zo indruk te maken. Hun uitgangspunt is al totaal verkeerd; het paard als tafel model ipv het wipmodel met de voorhand als draaipunt.

Allemaal loos gekakel Gek genoeg kiest de mens liever voor een imponerend verhaal dan voor logica. Kijk maar naar al die moeilijkdoenerij van hoefsmeden over voetassen. Als je ze er op wijst dat die gewoon niet bestaat, staat dat zo ongeveer gelijk aan heiligschennis.

De nieuwe kleren van de keizer..............