Peet schreef :
> Na 3 jaar worden ze "opgehaald", geïsoleerd van hun soortgenoten en
> binnen 3 weken tijd dient het paard zadel-, bit- en ruitermak te zijn en
> moet ie in de krul dravend en galopperend door de rijbak, natuurlijk met
> behulp van zweep (en vaak ook sporen, slof, elastiek). Er gaan nòg meer
> brokkies in, want het is immers een sportpaard, er gaan meteen ijzers
> onder en het scheerapparaat gaat erover. Met een béétje mazzel mag zo'n
> paard overdag nog een paar uurtjes in de wei, maar "alleen als het weer
> het toelaat". En anders een uurtje in de paddock of stapmolen of hij
> blijft "lekker in z'n stalletje" (met een fijne deken op natuurlijk, en
> speelgoed tegen de verveling).
>
> Ach zo kan ik nog wel even doorgaan...

Schei uit, breek me de bek niet open.
Het kan ook dichter bij huis, vorige week weer een paar keer flink gefrustreerd geworden bij het bekappen van paarden op maneges. En dan kan ik het toch weer niet laten daar wat rond te gaan wandelen (stom misschien, ik moet dat ook eigenlijk niet doen, ik weet het). Arme dieren, wat hebben ze toch misdaan dat ze in een gavangenis moeten leven en amper buiten komen, sommigen zelfs helemaal niet getuige bordjes op de staldeur 'paard mag
niet op de wei'. Opgetrokken buiken vanwege te weinig ruwvoer, excessief zweepgebruik, gesjor, geschreeuw, getrek en gemep, en ik heb op die plekken nog nooit zoveel kribbebijters, luchtzuigers, wevers gezien als op die manege. Overal tralies zodat ze niet met hun kop naar buiten kunnen hangen en een voorbijganger in de jas bijten, ammoniakgeur, drukplekken op rug en schoft, opgezadelde heel oude krakkemikkige pony's met holle ogen en ingezakte ruggen achteraf in een donker hoekje weggestopt in poppehuisstalletjes, enzovoorts. Niet om áán te zien. Ik zag bordjes met 'svp geen hooi geven', en 'niet aanraken, aaien of voeren - paard bijt'. Het ergst van al vind ik dat het zo volstrekt normaal gevonden wordt om zo je paard te huisvesten en te berijden.
Dan besef ik weet dat er nog héél wat werk aan de winkel is en ieder paard dat uit ene stal getrokken wordt is er weer één.Als ik de moed bij mekaar geschraapt heb ga ik er een stukkie over schrijven in mijn weblog want ook díé mensen lezen wel mee maar betrekken het nog onvoldoende opzichzelf en hun situatie omdat ze denken dat ze geen keuze hebben.
Zo, nu weer terug op m'n eiland.....
Groet, Pien