Christel Provaas schreef op maandag 4 oktober 2010, 9:54:


Ik geef hooguit een vluchtige aai over haar hals of minikriebel in haar manen, zeker niets uitbundig.
Vroeger deed ik dat wel, prees haar uitbundig maar ik vond dat ze telkens voor dezelfde dingen evenveel angst bleef houden, ik had het gevoel dat ik ze beloonde voor iets dat eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn. Ik respecteer haar angsten en onzekerheden maar ga er heel gewoon mee om, ga er niet in mee, ook niet in de beloning. Ik overhaast haar ook niet, het duurt zolang het duurt, maar als ze er dan langs of over gaat, krijgt ze hooguit een kleine aai of een goed zo. Heb gewoon het gevoel als ik 'goed zo' begin te roepen en uitbundig ga belonen , ze de boodschap krijgt, goh, het wàs blijkbaar inderdaad erg eng, mijn baasje vond dat ook want anders zou ze zo niet reageren.
Heb het gevoel dat ze zo veel 'cooler' is geworden toch.
Ik denk wel dat het per paard enorm kan verschillen hoe je ermee omgaat. Kan ook niet anders, ze zijn ook allemaal weer anders.

Jacqueline v d Berg schreef op maandag 4 oktober 2010, 10:19:

Het wás ook eng! In het paard zijn beleving in ieder geval wel!
Ik heb het niet over uitbundig belonen, maar over 'mee zijn'.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Wij rijden voortaan doorheen gans Belgie en Nederland met onze "paardentaxi" (www.paardentaxi.be) voor vervoer van paarden en mens wat is dat een moeilijke job!

Niet het vervoer op zich natuurlijk maar waar we terechtkomen, hoe trailerladen gebeurt, hoe ik mij moet inhouden om niet te gaan trainen, etc

Gisteren een mooi staaltje van hoe het niet moet.

Aangekomen op het afgesproken uur op een manege en meteen moest mijn partner de trailer zus of zo zetten om het paard er "makkelijk op te krijgen". Ondertussen waren ze het paard nog wat aan het opjagen om de energie van de laatste twee dagen op stal er uit te krijgen. Ik dacht al " lap daar gaan we weer".
Enfin, paardje komt richting trailer en ik zag meteen dat dit een niet trailermak paardje was. In het contract staat duidelijk vermeld dat wij alleen paarden vervoeren die trailermak zijn, dat wil zeggen zonder geweld en vrijwillig binnen half uur de trailer opgaan. OK, na half uur weigeren van paard om maar in de buurt te komen van trailer en steeds op de begeleider te springen (eigenaar staat natuurlijk langs de kant te kijken hoe de tienermeisjes proberen te laden) vragen ze mij te helpen. Ik die al met ogen dicht in de auto zit te wachten stem toe.
Meteen is paardje rustig! Ik geef hem tenminste bewegingsvrijheid aan zijn hoofd ipv kort te nemen aan het halstertouw. Paardje relaxt. Ik begin te clickere, paardje is ontspannen en let niet op de trailer. Ik kan alle kanten met hem op, we lopen de parking rond en ik moet 0gram druk op leidtouw zetten om hem halt te vragen en achteruit te vragen. Op puur lichaamstaam beweegt paard mee, helemaal ontspannen en op mij gefocuust. Paardjes die passeren, auto's, kinderen, enz, ze blijft gefocuust. Stilletjes aan gaan we meer richting trailer werken maar nooit ana de trailer. Tot op het moment dat paardje lief gewoon mee stapt naar de trailer en ontspannen aan de klep blijft staan. Ik laat haar gewoon vrij, geen druk op leidtouw en ik hou haar bezig. Geef haar opdrachten uit te voeren die ze in alle ontspannenheid uitvoert. Een prachtig paard dat op zoek was naar een leider en eindelijk een vond. Geen steigeren, geen schrapen, geen verzet, geen oren plat, geen omver lopen, niet naar de begeleider springen, enz, een totaal angstvrij paard aan de klep. De minste druk of vraag die ik stelde: meteen paniek. Ok, stapje terug. Na enkele pogingen hou ik het voor bekeken en geef het paard terug. Dit gaat niet lukken, we keren terug naar huis. Eigenaar betaalt natuurlijk onze reiskosten van 120 euro (was een heel eind weg) en wil perse nog eens zelf proberen.

Man man man! Met 30 personen er rond en herrie maken, opjagen richting trailer, paard steigert en in volle paniek, "valt iedereen aan", kijkt niet op een auto meer of minder schade, etc. Ik stap naar de menigte toe, sluit de klep en zeg dat het over is.

Eigenaar keert zich op dat moment tegen ons met grootste verwijt dat we maar moeten wachten tot paard er op staat, desnoods namiddag lang, dat wij niet kunnen beslissen te stoppen, en dat zij niet betalen want paard is niet vervoerd geraakt.

Gelukkig hebben we een duidelijk contract waarin staat dat wij het recht hebben het vervoer stil te leggen als wij vinden dat dat nodig is, er moet betaalt worden, etc. Klant belt advokaat, leest contract langs tel door en moet toegeven: wij krijgen onze vergoeding (we geven ze nog korting, dom dat we zijn!) en vertrekken, na 2u trailerladen.

Pff moeilijk hoor! Dat is de derde keer dat we zoiets meemaken. Dat paard helemaal niet trailermak is terwijl eigenaar vind van wel en allerlei truken uit de doos halen: bit er in, longetouwen, zweep, martingaal, etc. En dan moet ik op dat moment er aan denken dat ik niet aan het trainen ben, ik doe vervoer! Maar toch hou ik me nooit in, ik toon wel graag hoe het wel moet en zij doen er mee wat ze willen

Ik durf alles te posten hoor Maar ik wil er hier op dit forum geen discussie meer over. Ik heb een prachtige, ontroerende, heftige ervaring gehad. Mensen die oprecht geinteresseerd zijn kunnen mijn verhaal toegemaild krijgen.

That's all.........

Stephanie Pots schreef op zondag 3 oktober 2010, 10:37:

Precies! Zo is die studente (2 eigenlijk want in mijn geval moesten ze de opdracht samen maken) ook bij mij terecht gekomen. Ze mochten zelf ter plekke inderdaad geen advies geven. Dat zeiden ze ook, maar ze deden het tegenovergestelde. Eentje had een eigen handelstal, en was heel tradi. Ze vond het niet kunnen dat mijn paarden geen biks kregen. En stond mijn paard (engels volbloed) een beetje belachelijk te maken omdat hij lange manen heeft. Ik knip/trek namelijk geen manen, maar houdt ze puur natuur. Handig voor het verjagen van vliegen in de zomer, lekker warm in de winter. Allemaal dingetjes waardoor ze mij heel duidelijk liet doorschemeren dat ze het allemaal niks vond. Ze had ook duidelijk een mening over PN en natuurlijk bekappen. Over vanalles..maar niks over het probleem waar ze voor kwam. Heb daar toen een mail over gestuurd, met wat ik ervan vind. En daar heb ik overigens wel gelijk over gekregen met excuses. Ik heb het erbij gelaten. Misschien heb ik gewoon niet de juiste personen getroffen.

Groetjes Jolanda

Wij hebben op onze wei een oude pony van 23 die dagelijks meerdere neusbloedingen heeft. Na inspanning, maar ook gewoon al grazend op de wei. Heeft hij al jaren, is naar gekeken, niets aan te doen. Beestje gewoon al jaren heel happy.

Mooi verhaal, jammer dat de eigenaar het voor nu niet begrepen heeft.

Lijkt me wel heel lastig om paarden vervoer te doen. Wat moet jij vaak met kromme tenen lopen want als er iets vaak spannend is en als er ergens een hoop drukte om word gemaakt dan is het trailer laden.
Hoop dat je minder vaak gaat mee maken wat je gister hebt gezien.

Mirella

Helaas zie je het vaak zo gebeuren, met nul resultaat. Hopelijk hebben deze mensen gezien dat je met rust en vertrouwen veel meer bereikt.

Ga je dat dan wel vol kunnen houden Eva?
Als je telkens met dingen geconfronteerd wordt, waar je eigenlijk niks mee te maken wilt hebben.
Of wil je eerder de kant op van Eddy Modde en wil je dat vervoer op termijn wel gaan combineren met trailertraining?

Ik had je site trouwens wel bekeken.
Ik ben zelf ook altijd afhankelijk van derden om mijn paarden te vervoeren.
Maar t'is jammer dat je met een trailer-combi rijdt en niet met een vrachtwagen.
Want afgelopen zomer heb ik mij nog ziek gezocht naar een taxi die met een vrachtwagen rijdt. (Degene die ik vroeger gebruikte, was blijkbaar niet meer bereikbaar.)
En ik kon niemand vinden. Alleen grote transporteurs die op langere afstanden rijden.
En uiteindelijk is paardlief vervoerd moeten worden met grote C-vrachtwagen waar eigenlijk nog 7 paarden gezellig bij op konden. Das ook een klein beetje erover natuurlijk.
Trailer blijft toch echt enger hoor, voor veel paarden.
Mijn paard laadt bijvoorbeeld binnen de minuut op een vrachtwagen en met een trailer is ze echt niet vervoerbaar.
Misschien dat die mensen daarom zich vergissen in de laadbaarheid van hun paard?

Eva Saegerman schreef op maandag 4 oktober 2010, 10:45:


goed verhaal,
ik kan je echter verzekeren dat je alleen maar meer ellende krijgt.
Een paardentaxi is er voor mensen die onder het motto "Hij mot en zal in die trailer" niet kijken op een grammetje heftigheid meer of minder.
Volgens mij zul je bijna alleen paarden krijgen die niet gewend zijn de trailer in te gaan.
Want paarden die dat wel zijn daarvan heeft de eigenaar meestal zelf een trailer.

Conrad trainde paarden trailermak in een week, werkte desnoods de eerste keer 6 uur op zijn manier met het paard om hem naar zijn locatie te brengen..
Dat kon, want hij werd voor een aantal uur per dag maal 7 betaald en een beetje meer in het begin, betekende meestal wat minder aan het eind.
Daar zit meteen voor jou de bron van narigheid.
Je hebt géén tijd.

"Go to humans for opinions, but horses for answers"

Ik denk dat je helaas gelijk hebt Piet.
Storm was ook niet te laden. Kon ook niet oefenen want had geen trailer.
Dus elke keer als hij er een zag moest hij er in want ik moest weg. Uiteindelijk heeft dit er bij hem voor gezogt dat het laden steeds moeilijker ging.
Nu heb ik sinds een halfjaar een trailer van een vriendin die ik mag gebruiken. En trailer laden is een spelletje. Nu dus ook als ik weg wil met het paard. Ook al gaat het dan wel lastiger omdat er wel degelijk spanning bij mij zit als we weg moeten, en niet als we oefenen.
Mirella

Christel Provaas schreef op maandag 4 oktober 2010, 10:43:


Mijn reactie was puur op het uitbundig belonen, zo staat het er ook hoor, als je even terug leest

Ja, ik heb ook gelezen van paarden die er jaren mee geleefd hebben. Maar ook van paarden die binnen een dag doodgebloed zijn.
Als je naar Banjer in de wei kijkt: vrolijk, staat te hinneken en te showen. Niks aan te zien, behalve een druppeltje bloed aan z'n neus (dus geen rode snuit oid) en dat bv vandaag zelfs niet eens.

Maar ik weet ook dat een paard (als vluchtdier) geen pijn laat zien, dus in hoeverre heeft hij pijn?
Ik weet nu zeker dat hij pijn heeft: Begin juli had ik de overstap naar bitloos gemaakt, maar half augustus merkte ik dat hij telkens de teugels uit m'n handen trok en z'n eigen gang ging (t/m er echt vandoor gaan, want ik niet kende van hem). Hij was altijd wel een druktemaker, maar hij was uiteindelijk altijd terug te pakken.
Ik weet het aan het bitloos (in combinatie met wellicht mijn onvoldoende rijvaardigheid) en hing er dus maar weer een bit in. Maar het ging niet beter: elke keer verzet, scheef lopen en uiteindelijk zelfs steigeren (echt recht omhoog, dat had hij nog nooit gedaan). We zijn door zijn steeds heftiger wordende verzet zelfs samen gevallen tijdens de PTV op het NK TREC (bij de simpele oefening: recht achterwaarts lopen). Ik begon echt moedeloos te worden, begreep niet wat ik fout deed.
Ook bij het knuffelen merkte ik dat hij z'n kop wegtrok, dus ik begon zelfs te twijfelen aan mijn relatie met hem. Maar nu ik weet dat hij druk in die neus heeft (en dat de druk van zowel het bitloze als het bithoofdstel waarschijnlijk pijn veroorzaakt heeft en ook knuffelen gewoon niet fijn was) vallen ineens ook alle puzzelstukjes op z'n plaats.

Misschien heeft hij nu nog niet structureel pijn (alleen als er druk op komt), maar wanneer heeft hij altijd, dus 24/7, pijn? En wanneer vindt hij dat nog acceptabel? Hij kan het me niet zeggen! Maar het gaat wel om hem, niet om mij!
En als het gaat drukken op hersenen, is hij dan nog betrouwbaar? M'n kinderen kruipen nu gewoon onder hem door. En kan hij zich nog handhaven in de kudde (hij is nu de leider, maar de nieuwe merrie en hij zijn voorlopig nog water en vuur)? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet.

Als "ze" het leven dragelijk voor 'm kunnen maken (en ik dus zeker weet dat hij geen pijn heeft), en al zou ik nooit meer op 'm kunnen rijden, best. Natuurlijk ga ik liefst met Banjer de Veluwe rond en verder met TREC. Maar als dat niet meer kan en hij wel gelukkig en pijnvrij kan leven, dan is het ook goed. Dan mag hij hier lekker op de wei blijven (ik heb 3,5 ha, dus ik zou er wel heel wat meer kunnen hebben dan de 4 pony's die ik nu heb). En zoek ik een andere pony om op te rijden (al dan niet tijdelijk, want Zandora is nu 2 en zal dus over een paar jaar ook gereden kunnen worden). Er staan zo veel pony's te koop die een fijne plek zoeken, daar zit vast ook een New Forester bij die hier past.

Ik heb de afgelopen week de ogen uit m'n kop gejankt, ik had echt van die gezwollen kikker-ogen. Maar als de uitkomst echt is dat het beter voor Banjer is hem (op enig moment) te laten inslapen, dan zal dat ook gebeuren, hoe verdrietig ik daarom ook zal zijn. Ik laat hem niet lijden omdat ik bang ben voor m'n eigen verdriet. Maar de ellende is dat ik het allemaal nog niet weet, ik weet alleen dat niets doen geen optie is.

Woensdag-ochtend hebben we een afspraak ik de Lingehoeve. Dan hoop ik meer te weten, ook over slagingskansen van de te kiezen behandelmethode en over de residive-kans. Tot die tijd kan ik alleen maar hopen dat alles weer wordt zoals het was.

die kun je hier best posten, hoor, heb ik ook al eens gedaan, toen bepaalde figuren hier ook nog rondhingen...geen één lullige reactie
oprecht is oprecht

Hallo allemaal, Ik ben net een enorm avontuur aangegaan en een dorpsgenoot geholpen die zijn paard wegens tragische omstandigheden moest opgeven en nu heb ik Maya 8 jaar oud en ze is een lief, goedig werk/ trek paard. Voor mij gaat ze voor het sjeesje en gaan we met mijn 3 hondjes op pad. Hopelijk volgend jaar voor een huifkarretje en gaan we op vakantie.

Ze heeft zeker de laatste 5 jaar 's nachts op stal gestaan en overdag buiten maar aan een lang touw. Ik wil haar nu constant buiten laten staan maar heb nog geen wei met hek er omheen. Dus lekker lang vrij rennen in de wei kan ze nog niet. Kan ze op deze manier toch de hele winter buiten staan? Hier kan het echt vriezen -20 en sneeuwen minimaal 25cm-60cm

Nu staat ze 's nachts in de tuin die wel op slot kan (zigeuners stelen paarden hier) (Bulgarije) en gaat absoluut haar 'stal' niet binnen, er staat eten voor haar maar ze blijft buiten. Ze geeft me 'kopjes' en begint te hinniken als ze in de wei staat en me aan ziet lopen, ik neem aan dat dat een goed teken is..?

Ze heeft geen hoefijzers en gelukkig las ik jullie site eerst, en gelukkig voor haar was de enige hoefsmid in het volgende dorp net overleden.

Ik blijf lezen, ik blijf leren en hopelijk blijft zij hinniken van plezier.

Alvast bedankt Groetjes Marianne