Hier nog een , hoor, sinds het clickerweekend, waar we er dus met zn allen over geboomd hebben is het bij mij ook veel erger geworden. De zin dus om bitloos te gaan....
Heb zelfs de stoute schoenen aangedaan en gewoon geprobeerd, meerdere malen zelfs, ben echt blij dat ik t nog kan navertellen, veel grondwerk in die tijd, en braaf... in het bakje ja , maar buiten....ze zijn zoveel sterker dan jij...
Maar nu de gewetensbezwaren,(hier dan althans) want je doet t blijkbaar niet goed en dan doe je ze nog pijn ook....durf er nu al helemaal haast niet meer op

angelique hage schreef op donderdag 27 mei 2010, 0:23:


Ik begrijp het wel, en ik denk dat héél veel mensen om (ongeveer) dezelfde redenen niet overgaan op bitloos. Ik kan me ook voorstellen dat het eng lijkt, het lijkt alsof je het laatste stukje controle dat je dénkt te hebben (het bit) uit handen geeft.
Ken je deze site? Een aanrader vind ik! bitloos.nl/" target=_blank>http://www.bitloos.nl/ Vooral de onderdelen "publicaties" en "ervaringen" zijn interessant en persoonlijk vind ik dit artikel het meest aansprekend in het kader van wat jij schrijft; http://www.bitloos.nl/downloads/publicaties/Het_grote_bitloze_experiment.pdf

Mbt geen geld voor goede training. Misschien (misschien ook niet) is er iemand die jou les zou willen en kunnen geven in ruil voor een tegenprestatie? Dat jij dan op haar/zijn hond of paard past tijdens vakanties, of ... (er zijn honderd dingen te verzinnen).

Karen

Ook met bit zijn ze sterker.

Ik reed met bit, en ik rij al paard zolang als ik me kan herinneren.
Tot ik hier op PN kwam, was de gedachte om zonder bit te rijden, niet eens bij me opgekomen.
Maar de mensen op dit forum deden me nadenken. En ik werd elke dag een beetje dapperder, en wilde meer en meer proberen zonder bit te rijden. Ik ben begonnen aan het eind van een buitenrit, bij het naar huis stappen, het hoofdstel af te doen, ik had dan het halster onder het hoofdstel gelaten. En naar huis stappen op het halster.
En zo uitgebreid. En toen een bitloos hoofdstel gekocht. Vervolgens bithoofdstel en bitloos hoofdstel allebei aan, en niet aan de teugels aan het bit komen, en kijken hoe vaak je moet teruggrijpen naar dat bit.

Dat was snel duidelijk: helemaal niet.

Daarna alleen nog maar bitloos gereden. Het is niet enger, je bent er bang voor, dat is wat anders.

Marlies Sanders schreef op donderdag 27 mei 2010, 1:18:


Marlies... heb je een reden om te schrijven dat ze buiten zoveel sterker zijn?
Wat is er eigenlijk gebeurd?
En in de rijbak gaat het dus goed? Je paard heeft genoeg vertrouwen in je?
Ja, veel vragen he... maar goedbedoeld. Ook ik heb ooit voor die beslissing gestaan, alleen weet ik ook nog heel goed hoe vreselijk betrouwbaar m'n paard was en nog steeds is. Heel eerlijk? Ik merkte geen enkel verschil.
Misschien heb ik dan heel erg veel geluk gehad?
Ik ben er gewoon opgestapt, Peet was bij mij met verschillen optomingen, en ik wist ook gelijk welke het meest geschikt was. De volgende dag heb ik die besteld... en toen nog met smart moeten wachten voordat het hoofdstel er eindelijk was.
Omgedaan.. en ook gelijk naar buiten. Echt nooit verschil gemerkt.
Waarom doe je dan niet, die tip gaf Ilona mij ooit... het gewone bithoofdstel onder je bitloze? Net zolang tot je zeker weet dat je wel bitloos buiten kunt rijden?
Snap je? Als een soort extra verzekering...
Enne.... als jij niet flink gaat zitten rukken en plukken... ze zijn nou ook weer niet van suiker hoor!

Kom op... lekker d'rop.... probeer eens zoals ik geschreven heb?
En nog iets... ik vind persoonlijk dat helemaal NIETS moet.
Niets. Je probeert het tenminste! En dat vind ik al heel wat want je hebt er over nagedacht. Ik denk echt dat het een kwestie is van ietsje meer vertrouwen opbouwen... en gewoon weten dat het goed is... en dat het dan wél gaat.
Ow... Rome is ook niet in 1 dag gebouwd toch?

Hoefijzers..... het einde!!!

Joris is ziek ;-(

Na Juultje (chronisch), bok Jopper (nu dood), geit DD (weer beter!), ezel Jomanda (beter!), varken Toos (AM, gaat gelukkig heel goed nu, hoewel ze nog steeds niet 100% hersteld is, maar die komt er wel), nu Joris. Pffff.
Ow, en dan noem ik nog niet dat Fálki ook wat ziek is geweest en dat zijn eczeem dit jaar erger is dan ik ooit bij hem gezien heb. In combinatie met nare berichten/sitiuaties in de familiekring de afgelopen paar maanden (die situaties zijn nu voorbij), zat of zit de stress me af en toe tot ver boven de oren. Maar goed, de meeste dingen die scheef waren gelopen staan nu weer recht, dus kan en zal ik met goede moed en alle tijd, Joris verzorgen. En gelukkig heb ik, sinds een week of zo, m’n humor die tijdelijk ver weg was gezakt, weer terug gevonden; dat helpt bij mij enórm .

Ik neem aan dat het HB is, maar in mijn achterhoofd speelt de bange gedachte “het zal toch geen AM zijn…”. Joris heeft - eventueel volop - Esdoorn kunnen eten, toen ik hem een uurtje op ons erf heb laten lopen. Dat was 1 of hooguit enkele dagen vóórdat het nieuws kwam over het waarschijnlijke verband tussen schimmels op Esdoorn en AM. Onze Esdoorns zijn besmet met de betreffende schimmel, zo weet ik nu.

En Joris is al tijdje niet lekker. Ook niet echt ziek, maar beslist niet lekker in zijn vel. Voor Fálki goldt hetzelfde, die heeft heel veel op het erf gelopen, voordat dat esdoorn verhaal bekend werd.

Omdat ons varken ook AM had en onze DA mijn verhalen en ideeën gelukkig heel serieus neemt, heeft Fálki in overleg met de DA 1 injectie Cortisol gehad, de kortwerkende vorm (drie dagen werkend). Om hem er bovenop te helpen in het geval de symptomen kwamen van een milde of beginnende AM. Fálki is gelukkig heel snel opgeknapt na die injectie, op zijn SME na.

Ook Joris heb ik toen besproken met de DA, maar in overleg vonden we het beiden niet nodig om hem ook te behandelen op verdenking van een beginnende AM. Maar ik besprak ook Joris niet voor niets in verband met mogelijke AM, hij had wat vage klachten die ik niet ken van hem. Maar wel vager dan Fálki, vandaar het besluit hem geen Cortisol te geven. En Donna heb ik niet besproken toen, ook al heeft zij net zoveel als Fálki op het erf gelopen. Want Donna mankeerde gelukkig niets in die richting, en nog steeds niet.

Varken Toos had daadwerkelijk AM, zoals ik een een ander topic al had geschreven. De DA wou overigens eerst echt niet mee met mijn suggestie AM mbt Toos, op de eerste dag dat ze heel ziek was geworden vermoedde ik al AM. De dagen daarna echter, heb ik voor 100% gelijk gekregen van de DA, ondermeer op basis van tests en steeds duidelijker symptomen, en het niet reageren op AB en wel heel goed op Cortisol. Dus toen ik aan het eind van diezelfde week Fálki (en Joris) "ziek" zag worden, nam hij me gelukkig meteen wél heel serieus .

Wat mij extra zorgen baart is dat Joris toen ik hem begin vd avond zag en hij toen liefst geen stap meer wilde lopen, mogelijk koorts had. Hij voelde veel te warm en zweette, en vandaag was het bepaald geen hete zomerdag.
Maar – stom, achteraf – ik dacht eerst uitsluitend aan HB, want ik zag dat gisteren al aankomen aan zijn manier van lopen, en heb hem 0,5 gram (1/8 zakje) Equipalazone geven tegen de hevige pijn. Maar volgens mij werkt dat ook koortsverlagend?
Hoe dan ook, ik kwam pas een uur nadat ik hem een lage dosering Equipalazone had gegeven op het idee om hem te temperaturen. Toen had hij duidelijk al minder pijn (heb ook zijn benen langdurig gekoeld en hem op een heel dik strobed neergezet, en zijn temp. was op dat moment 38,1. Dat is niet echt te hoog, maar hoe betrouwbaar is die meting, na dat medicijn…? En ja, zweten kan ook een reactie zijn op hevige pijn als gevolg van HB.

In de rest van deze post ga ik er vanuit dat het HB is. Dat probeer ik namelijk in mijn hoofd ook te doen zolang alles nog zo onduidelijk is als nu; uitgaan van HB.

Sinds afgelopen februari staat Joris op een strenger dieet-regime dan ik ooit eerder voor hem gehanteerd heb. En dat was nodig ook, hij was (en is nog steeds) veel te dik. Bovendien ben ik de afgelopen 2 maanden meer met Joris gaan lopen en fietsen.

Maar kennelijk heb ik te laat of niet hard genoeg ingegrepen ;-( . Want voor ’t eerst in z’n leven, ik heb hem van jong veulen af aan en hij is nu 17, is hij (zwaar) bevangen. Aan vier benen. Ook heeft hij voor dikke knieën, maar het voelt daar niet warm. Misschien een ophoping van vocht, omdat hij sinds gisteren al pijnlijk loopt en dus anderhalve dag – twee dagen veel minder heeft bewogen dan normaal (“stalbenen”, dus)??

Daarnaast heeft hij al jaren elk voorjaar en zomer een beetje jeuk. Maar dit jaar vanaf maart of april is het steeds erger en erger geworden, en mijn dikkie dik heeft daarom nu sinds 1 – 2 weken voor het eerst van zijn leven een eczeemdeken op.

Ik ben dus boos op mij. Vanwege mijn eigen ziekte en honderd andere excuses, heb ik de laatste paar jaar stomweg te weinig aandacht besteed aan Joris en zijn gezondheid. Ik had het zover niet mogen laten komen, maar dat is wel gebeurd. Echt stom van mij

Omdat Joris gisteren al wat moeilijk liep, heeft hij gisteren en vandaag geen gras gehad. Geen sprietje. Alleen hooi dat hij helemaal niet lekker vindt, en wat stro. Maar toch heeft de HB doorgezet, heftig zelfs. Gelukkig voor Joris (cynische/sarcastische opmerking volgt:) heb ik inmiddels behoorlijk veel ervaring met de verzorging van IR, HB en eczeempaarden

Ik heb vanavond m’n hoofd “gebroken” of ik iets over het hoofd heb gezien de afgelopen maanden, sinds hij op dieet staat. Hij is namelijk nog niet of nauwelijks afgevallen. Ik heb inmiddels twee dingen kunnen bedenken (schaam mezelf daarom nog meer tegenover Joris dan ik toch al deed). Ik schrijf daar later nog wel wat over, ik ga nu eerst weer kijken hoe het met hem is, en neem me voor om daarna te proberen om te slapen.

Karen

Pff, het is toch, naar mijn idee voor 90% zeker, AM
Ik neem me heftig voor om voortaan nóg beter naar m'n intuitie te luisteren. Dan had Joris tegelijkertijd met Fálk al een Cortisol (prednison) gekregen. Ach na jah, ik weet ok wel dat dat ook fout had kunnen uitpakken, niet voor niets heb ik bij grote twijgfel toen gekozen voor "doe dan maar niet".

Toen ik net ging kijken was Joris half van de wereld. Hij lag, ademde heel zwaar, z'n ogen stonden heel vreemd en hij reageerde nauwelijks op mij. Hij had liggend gemest, zo te zien. Zijn achterbenen zijn zwaar verkrampt (= myopathie). Ik heb hem letterlijk geslagen (hard!) om hem alert en overeind te krijgen. Dat viel niet mee.

Eenmaal overeind heb ik zijn staldeur opengezet en geprobeerd, zonder dwang, naar buiten te lokken. Een minuut of twee, drie lang stond hij daar volkomen wezenloos, z'n achterbenen in een hele rare stand naar achteren geplaatst. Uiteindelijk, na een stevige "massage"beurt, werd hij meer "wakker" en toen wilde hij wel zijn stal uitstappen. Hij loopt echt verschrikkelijk, voor valt wel mee, maar achter is 10x niks. Zijn hoeven zijn niet warm. De witte lijn is niks byzonders aan te zien. Geen koorts (37,6 nu).

Ik heb hem met zachte dwang laten bewegen voor een minuut of twee (zoveel dwang als nodig maar gelukkig was er niet veel dwang nodig toen hij eenmaal een halstertje om had en aan een touwtje liep). De verkramping verdween daardoor ten dele, zijn ademhaling werd weer bijna normaal en zijn ogen weer normaal/alert. Dat alles was bij ons varken precies zo. Dat helemaal verdwaasd zijn, maar overigens wél met smaak een brokje opeten als je dat in haar bek deed (dat heb ik bij Joris nu niet getest). Door te stimuleren, indien nodig met dwang, kun je zo'n dier uit die toestand halen. En dat is hard nodig, want door aanmaak van stresshormonen als gevolg op de dwang, zorg je (ook) voor de aanmaak van cortisol. Cortisol gaat de ontsteking tegen en belangrijker nog bij Myopathie, het helpt om de afbraak van de spieren te voorkomen. Want dát is wat gebeurt bij AM ;-(. Door lichaamsbeweging stimuleer je bovendien de bloedsomloop, waardoor de gifstoffen beter worden afgevoerd. En bij een paard voorkom je bovendien dat te lang liggen leidt tot bijkomende darmproblemen.

Ik had van m'n DA twee doseringen Cortisol extra gekregen, zodat ik hem niet uit z'n bed hoefde te bellen bij de volgende AM-patient , of als Toos er nog extra nodig had. Ben heel blij dat ik daarom nu direct Joris zelf kon spuiten. Als ik het niet in huis had gehaald, had ik inderdaad absoluut m'n DA uit bed gebeld.

Later weer meer.

karen

Wil, ik zie je naam bij de online deelnemers staan? Klopt dat, ben je online? Als je even kunt reageren, heel graag. Voel me een beetje alleen midden in de nacht met zo'n ziek paard.

Karen

Hennie van Oosten schreef op woensdag 12 mei 2010, 21:53:


Dit artikel is kennelijk aangepast? Want nu gaat het juist wel over het gevaar van Esdoorns.

Hoe gaat het met je, Hennie? Ik zou me kunnen voorstellen dat nu pas echt bij je is doorgedrongen dat je geweldige paard nu niet meer leeft .

Karen

Karen Koomans schreef op donderdag 27 mei 2010, 4:48:


Ach nee, , ik denk nu dat ik wat jij schreef verkeerd interpreteerde.

Ik dacht dat "dus niet in paddock /landjes met esdoorn eromheen" op de inhoud van het artikel sloeg; dat het artikel niet uitwees dat paarden in paddock /landjes met esdoorn eromheen, extra gevaar zouden lopen.
Maar nu denk ik dat jij/dat artikel dat aanbeveelt aan paardeneigenaren, je paarden niet laten lopen in in paddock /landjes met esdoorn eromheen....

Tsja, dit schreef ik op 16 mei, herlees ik net ; bericht #203034

Onze paarden op het erf los gelaten (vól met Esdoorn zaailingen), omdat ik onze wei op dat moment te link vond ivm met AM, waar toen nog de verdenking lag op een Clostridium bacterie als oorzaak. Zó frustrerend !

Karen

angelique hage schreef op donderdag 27 mei 2010, 0:23:


Dan probeer je het toch eens met dubbele teugels? Deed ik in het begin ook. Ik heb geen eigen paard en op andersmans paarden rijden en dan gaan expirimenteren vond ik ook zo wat. Dus deed ik gewoon ook het bit in met die teugels in een knoop op de hals. Kon ik altijd "in geval van nood" die erbij pakken.

Geeft je zelf ook een veilig idee, want zo te horen zit het tussen je oren. De pony die ik rij is geen gemakkelijke, word snel druk in zijn hoofd en gaat dan aan het lopen. Ik heb nooit problemen met de overstap gehad, maar ik heb er wel de tijd voor genomen.

En met een sidepul moet je echt aardig uit de hoek komen wil je daar pijn mee doen hoor, dat gaat je niet lukken!

Groetjes Karin

Hoe gaat het nu met Joris, karin?
Verwijt jezelf nu niets. Dit was niet te voorzien en je doet je best voor je beesten.
Goed dat je dat spul nog in huis had.
Heeft hij erop gereageerd?

Hoe gaat het nu?

Rot om dan alleen te zijn, niemand on-line die wat terug kan schrijven.

ik ga t maar gelijk proberen, om t verhaal een beetje neer te pennen ... vanmiddag neem ik een eerste les met lana, een paardje dat k mag gaan rijden,
ze is van een dame (zal ze vast wel leuk vinden dat k dat zo zeg ) die er heel lelijk mee gevallen is en ze toen maar gewoon heeft "laten staan", ondertussen zijn er nog een paar mensen afgedonderd maar ... t eerste dat ze altijd zeggen: "t was mijn eigen schuld".
Ik heb er zondag in de piste een half uurtje mee gestapt, de draf kon k niet "gezeten" krijgen ? de galop was dan weer zalig. tijdens de buiten-bos-rit daarna ben ik op haar collega-paard gestapt, zodat ik goed kon observeren hoe en of wat ze buiten doet, niets dus, zo ontspannen en rustig.
terug naar de weide ben k er wel weer zelf opgestapt, de eerstepaar honderd meter heeft ze me serieus getest, best nog doenbaar, maar toch pittig ... daarna volgde de overgave, een gecontroleerde wandeling, met behoorlijk wat "moeilijke" momenten, oa een toeterende jeep alles ok dus !
K heb in mijn leven al veel gereden, maar ben in deze "paardvriendelijke" wereld behoorlijk groen
lana wordt dus nog met bit gereden, maar voor zover ik dat kan beoordelen en vlgns eddy, is dat nu net t probleem, dus dat gaat er straks als eerste uit de eigenaresse heeft er geen probleem mee ...
bij t paardje van mij dochter heeft eddy dat bit er eigenlijk uitgegooid zonder dat ik er heb bij stil gestaan, wat trouwens geheel probleemloos is verlopen.
Nu wil ik t allemaal heel bewust zien, meemaken, vandaar ook dat k t hier wil posten. als t jullie dus boeit, schrijf ik hier graag een aantal ervaringen neer...
grtz, lie.

Ik snap wel dat mensen graag zouden wensen dat ze verder leven als ze dood zijn . Maar hoe je met alle kennis van nu kan denken dat er "meer" is na de dood, blijft voor mij een raadsel.
We zijn zo kundig, we weten zo veel, en toch maar halsstarrig blijven vasthouden aan de hoop ( en sommige mensen weten dit heel erg zeker zeggen ze) dat we na onze dood een prachtig ander soort leven tegemoet kunnen gaan.
Ik begrijp er niets van, maar snap wel dat mensen dit graag willen denken.
Groetjes jean