Sandra van Bommel schreef op zondag 21 maart 2010, 11:49:
> En ja de honden zijn er ook wel ooit tegenaan gelopen. Vinden ze echt niet
> leuk. Maar ze overleven het wel. Uiteindelijk leren ze het toch wel.
Túúrlijk overleven ze dat. Maar sommige honden - niet elke hond, plus het ligt er ook aan hóe hij/zij het schrikdraad raakt - zijn echt ernstig en/of langdurig van slag door zo'n incident.
Vooral als de hond zijwaarts langs een schriklint loopt, en hij zijn staart beweegt (al dan niet bewust), waarna zo'n schrikdraad-tik volgt. Of wanner de hond zich omdraait waarbij z'n staart of achterhand het schriklint raakt. In zulke situaties kan de hond echt niet begrijpen dat er verband is tussen het lint en die klap. In zijn beleving liep hij vrolijk buiten, en kreeg vanuit het niets een optater.
Moet je je voorstellen dat je zelf zoiets meemaakt, je loopt in een bos of een winkelstraat of waar dan ook, je doet
niets byzonders, en opeens krijg je een flinke klap door je lijf! Wat zou dat met jou doen? (jou is algemeen bedoeld, niet specifiek Sandra
)
Ik heb het nu niet alleen over eigen honden, maar over honden in het algemeen. Tijdens 12+ jaar werk als hondentrainer/hondengedrags-consultant, heb ik heel wat van dit soort gevallen gehad.
Natúúrlijk is het de fout van de eigenaar, als een hond losloopt en hem gebeurt zo iets. Maar ja, mensen maken zulke onoplettendheidsfouten. Ik ook wel eens.
Ik ken een geval van een Border Collie die op die manier een traumatische ervaring meemaakte. Bij een weiland waar zij en haar eigenaar al langer dan een jaar heel vaak liepen. Er stond nooit stroom op dat lint daar (de eigenaar checkte dat in het begin telkens, voordat ze de hond los liet). Tot die ene dag.
Ander geval uit mijn praktijk: zeer bange hond, gered uit een asiel, loopt aangelijnd met nieuwe eigenaar. Eigenaar is bezig om de hond geleidelijk aan te socialiseren /
desensibiliseren, o.a. door de hond telkens een klein stukje verder "de wijde wereld" mee in te nemen. Ze lopen op een stoep, langs een tuin. Tuin is afgezet met paaltjes met daartussen in bogen hangend touw/koord. Hond loopt iets voor de eigenaar uit en draait zich om, omdat de eigenaar om zijn aandacht vraagt (met als doel daarna het commando zit, [click], brokje. Bij het omdraaien van de achterhand raakt de hond dat touw, dat er uitzag als niet meer dan touw. Staat er
!@#$!!-stróóm op dat touw! Wég effect van drie maanden training. Wég pril vertrouwen in de nieuwe eigenaar. AAAARGHH!!
Mjah, een meter of 5 verder hing een klein bordje aan dat koord "pas op - schrikdraad". De eigenaren van die tuin verklaarden later dat ze dat zo gedaan hadden omdat dan hun dwerggeitjes regelmatig op het gras van de tuin konden grazen. Op zich begrijpelijk, toch?
Oké, die betreffende Border Collie en de ex-asielhond zijn uiteindelijk (weer) blije honden geworden. Maar onderschat alsjeblieft niet wat schrikdraad kan doen met een dier.
Reeën en eventuele andere wilde dieren met schrikdraad-ervaringen, over hoe die dieren dat beleven krijg ik geen feedback. Maar die feedback is niet nodig om te kunnen beredeneren dat ook dergelijke dieren erg onprettige ervaringen hebben met schrikdraad.
En katten? Mijn onderste schriklint staat heel laag, omdat Joris er anders onderdoor kruipt. Kat met staart hoog kan dat lint gemakkelijk raken.
Vandaar dat ik inmiddels vind (de mening die ik hierboven schrijf is gegroeid met de jaren), dat schrikdraad een stom dieronvriendelijk mensending is.
En het frustreert me dat ik zelf ook nog steeds schrikdraad heb, omdat ik geen fatsoenlijk (sterk genoeg) houten of beter nog metalen hek kan betalen, hoog genoeg zodat de geiten er niet overheen springen en sterk genoeg om schurende paardenlijven te weerstaan. Mede daarom de emotie/frustratie in de toon van dit bericht ;-(
grt,
Karen
Warboel
