van lennep schreef op maandag 15 maart 2010, 13:31:


Karen Koomans schreef op maandag 15 maart 2010, 13:30:


Bedankt voor jullie reacties zo tegelijk.

Het principe van Centered Riding is me bekend, vind dat heel tof. (Ik wil zelfs de opleiding tot instructeur gaan doen over een poos )
Probleem is wel dat het wel iets zegt (aandacht voor houding/zit) maar toch niet altijd, het ligt eraan hoe iemand dit binnen zijn of haar les toepast. (Als in: ken er wel met diploma die niet de les geven die ik zoek en ook niemand gezien op de update die bitloos reed - maar ok, da's geen vereiste ofzo)

Maar wel fijn hoor, ik ga het ook zeker onthouden, spiek daar idd af en toe.

Piet schreef op maandag 15 maart 2010, 13:38:


M.a.w. Piet (leuk verhaal trouwens!) als je een groot probleem hebt... deel het in ministukjes.... en pak slechts 1 ministukje per keer op. Goede aanpak zo...

M'n appaloosahengst is een keertje vreselijk geschrokken van een grote vrachtwagenband die INEENS in het hoge gras lag... jaja... lach er maar om!
Hij was er al tig keer langsgelopen, maar had het kennelijk niet eerder gezien.
Weet je wel hoeveel jaren zo'n autoband eng blijft? Het blijft altijd een traumatische herinnering, ook al wist hij dat die band niets zou doen.

Een paard wat dus in een moeras gezakt is na het springen van zo'n pad, heeft echt een gigantische traumatische herinnering en je bent heel lang bezig om dat weer uit z'n geheugen te trainen. Vind ik eerlijk gezegd nog dat je het heel snel gedaan hebt!

Groet,

Wil

marianne laenen schreef op maandag 15 maart 2010, 13:26:


Ik kan me voorstellen dat dat goed kan werken. Omdat (corrigeer maar als je denkt dat het anders is!) je met inbuigen op een vriendelijke manier kunt vragen "laat mij je controleren/geef mij je hoofd". Op die manier wordt het paard er aan herinnerd: "o ja, ik hoef niet bang te zijn want mijn vertrouwde mens is er bij!". Werkt het ongeveer zo, denk je (marianne)?

grt,
Karen

van lennep schreef op maandag 15 maart 2010, 13:39:


Precies goed. Als je merkt dat ze schrikken zou een automatische reflex van ons, als ruiters, moeten zijn: loslaten!! Hou je ze vast breng je zelf spanning over, wat hun angst zal bevestigen. Kun je loslaten en denken: tralalalaaaaa..... is het meestal 1 of 2 sprongen (nee, niet elegant ) en staan ze stil. Walkers presteren het dan ook nog om zo gespreid mogelijk te staan.... Ziet er helemaal niet uit.
Eergisteren nog van mogen genieten... toen Catcher ineens een Hafhengst langs de weg ontdekte....

Merel Stoffers schreef op maandag 15 maart 2010, 13:39:

http://www.centeredriding.org/instructors-show.asp?int_id=375
Zij is echt heel goed!

marjolijn schreef op maandag 15 maart 2010, 13:52:


Bedankt voor de tip, ik zal haar eens bellen.

Leuk om de reacties te lezen. Het was ook echt bedoeld om te kijken hoe mensen een situatie oplossen, die linda in feite gebruikt als aanleiding/excuses voor haar handeling.
Tuurlijk... niet de weg opgaan voorkomt problemen. Maar ook paarden die er wel klaar voor zijn kunnen in een situatie belanden waarin ze ff gestressd raken.

Moet trouwens eerlijk bekennen dat ik daarin ooit wat makkeljker ben. Als ik amber meeneem op een wandeling met sil, weet ik dat ze tot over haar oren gestressd is. Want de berm zit boordevol paardetende monsters.
Maar er is niets om me zorgen over te maken. Naast het feit dat we aan een landweg wonen waar nauwelijks verkeer komt, is silja erbij en gebeurt er niets als ik in de buurt van sil blijf.
Jaaaa... ze loopt te snorkelen met hoofd in de lucht. Alles wat ik moet doen is zelf rustig blijven en touwtje losjes laten
De click (normaal is ze d'r gek op) hoort ze dan niet en hoofd laag, wat ze onder andere omstandigheden prima kan, heeft ze dan nog nooit van gehoord. Toch beland ik niet in een gevaarlijke situatie. Ze mag best snorkelen en hoofd in de wolken houden, zolang ze maar gewoon aan dat losse touwtje bij me blijft en geen gekke dingen doet. En afstand houdt, want ja... daarin ben ik strikt. Ik wil geen stressert op mijn hakken. Stressen doen ze maar een meter van me af.
Dat is ook het eerste wat ik onze op proef zijnde nieuweling leer. Afstand houden.
Dat vind ik dus heel belangrijk. Ik doe dat dan niet a la linda in het filmpje, maar ja... ik wil wel nog eens gewoon met een touwtje om mij heen slingeren op een nauw paadje bij een haastig of opgewonden paard. Houdt ie afstand, dan heeft hij daar geen last van. Wil hij op mijn rug klauteren, dan wel.
Bij meer plaats wil ik zo nu en dan wel eens een stap naar hem toe zetten als hij niet oplet, met duidelijke lichaamstaal; ho. Ik merk dat de nieuweling na twee dagen oefenen daar al op reageert. In het begin liep ie iedereen ondersteboven, ook in de ring, puur uit opwinding.

Clickeren doe ik dus ook, maar in bepaalde situatie maak ik wel degelijk gebruik van simpel lichaamstaal: stop, tot hier en niet verder.
Op dezelfde wijze jaag ik amber weg als ze hidalgo wilt aanvallen als ik ertussen sta. Ik spring op haar af, dreigend en ren er desnoods een paar meter achteraan.
Ze doet het nu niet meer en ze is helemaal niet bang voor me geworden.

Ik denk dus dat gewoon simpel leiderschap uitstralen en grenzen aangeven belangrijk is, ongeacht welke leermethode je gebruikt. Overigens moet ik in dat opzicht ook nog veel leren want ik doe ook niet altijd op elk moment het juiste. Maar ach... zo blijven we bezig.

Piet schreef op maandag 15 maart 2010, 7:14:


Mee eens Piet. Ik heb een "en" (dus niet een "maar" )

In andere forumdraden werd recent geschreven over de kracht van intrinsieke motivatie. Daar geloof ik ook in. Bijvoorbeeld, een paard kan leren dat het zich beter voelt (trotser, meer zelfverzekerd) als het in verzameling en oprichting loopt. Dan wordt het op die manier bewegen, een plezier op zichzelf. Ik vind Klaus Hempfling een sterk voorbeeld van een trainer die dát nastreeft. En ook bijvoorbeeld Imke Spilker (schrijfster van het prachtige boek "Empowered Horses").

Ook in minder vergevorderde oefeningen kan zo'n intrinsieke beloning zitten. Het plezier en de trots dat een leerproces op zichzelf kan geven. Fálki bijvoorbeeld, die slaat wel eens een aangeboden voerbeloning over, omdat hij daar geen tijd voor heeft . Hij wil dan meteen dóórgaan, wil geen tijd nemen om de beloning aan te pakken, want hij wil dan zsm nogmaals ervaren dat hij echt helemaal zelf die moeilijke puzzel die ik heb heb voorgelegd helemaal goed weet te beantwoorden.

grt,
Karen

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 maart 2010, 7:00:


Ik heb zo'n paard.
Zij is eigenlijk alleen geïnteresseerd in voer als ze ontspannen is.
Voer gebruiken om haar bijvoorbeeld op de trailer te krijgen, mag je vergeten. (Ze houdt niet zo van trailers.) Ze vindt voer leuk, maar het is blijkbaar geen motivatie voor haar om dingen te gaan doen, die ze anders ook niet zou doen.

Het klinkt misschien cru, maar als ik met haar op de baan ben, mag ze gewoon geen schrik hebben van mij. Als ik zeg dat er niks is, dan is er niks en dan moet ze er langs.
Die aanpak werkt bijna altijd. Niet dat ze nooit schrikt of iets niet vertrouwt, maar ik ga daar zeker niet in mee.
Het gebeurt best dat ze opeens alles dicht gooit, opeens probeert om te draaien, of probeert te steigeren ofzo... Maar dan spreek ik haar even streng toe, mopper op haar dat ze een dramaqueen is en stuur haar erlangs. 9 van de 10 keer, doet ze dat dan ook. Soms al snuivend en aarzelend met haar blik gefixeerd op het voorwerp. Maar ze gaat.
Héél soms keer is ze echt helemaal over de rooie en zou ik niet kunnen aandringen om erlangs te gaan, zonder ik het risico neem dat ze gaat steigeren. (en blijft steigeren)
Dan spring ik er gewoon af en neem haar aan de hand mee voorbij het enge punt. Ik heb nog nooit meegemaakt dat ze mij niet volgt als ik haar op de grond leid.

Wat ik eigenlijk altijd probeer te vermijden is om haar veel tijd te geven bij zo'n situaties.
Want ik weet uit ervaring dat dat dan uit de hand loopt met haar. Dan maakt ze van een mug een olifant. Als ze stopt, verzoek ik haar meteen om weer door te gaan.
Ik probeer haar dan in beweging te houden, desnoods door haar 1 pas over haar schouder weg te sturen van het enge ding en dan in die pas haar meteen weer terugsturen.
Eens ze in beweging is, is het makkelijker. Ik ga ook geen gevecht aan met haar, want dat werkt niet. En blijven aandringen werkt ook niet. Moest ik dat doen, gaat ze bijna altijd steigeren. Als we aan dat stadium dreigen te komen, spring ik er gewoon af.
En hoofd trouwens niet laag. Eerder hoog zelfs, en teugels erbij zodat ik haar kan beletten om zich om te draaien, mocht ze dat van plan zijn.

Ik blijf het niet-kloppend vinden. Als een paard schrikt, mag hij wat mij betreft gerust als een paard reageren: kop omhoog en snuiven, kijken, snorken. Ogenblikkelijk op zo'n moment zijn hoofd omlaag vragen houdt dan geen rekening met zijn natuurlijke gedrag, maar gaat eraan voorbij uit -als je het mij vraagt- een overdreven controledrang. Waarom mag hij niet snuiven, snorken met zijn kop omhoog? Wat is daar precies zo erg aan? Waarom willen we dat inperken, afnemen, ombuigen?
Ik krijg dezelfde associatie als mevrouw Parelli die de aandacht van het paard meent af te kunnen dwingen door zijn blik naar zich toe te richten (niet de methode, wel het mechanisme). Daarmee héb je 'm niet, hoewel het ogenschijnlijk zo lijkt.

Ik vind nl dat je nooit een heel paardenleven lang, elk groot en klein gevaar op elk moment beter kunt blijven inschatten, zodat het paard afleert zelf te bepalen of iets gevaarlijk is, iig wanneer jij erbij bent. Dat leidt onherroepelijk een keer tot een vertrouwensbreuk(je). (Kijk naar de oplettendheid van de gemiddelde mens om je heen en vergelijk dat met de gemiddelde oplettendheid van paarden om je heen. Is schrikken hoor).
Ik vind dat je afhankelijkheid creëert en zijn natuur geweld aan doet, sterker nog, niet respecteert. Bovendien ziet en hoort en ruikt een paard nu eenmaal beter/anders dan wij halfblinde vooringenomen onoplettende tweebeners, waarom zou hij in godsnaam op een minder getalenteerde begeleider vertrouwen? Ik vind het praktischer om deze reacties mede te gebruiken: zijn observatievermogen, zijn terreinzekerheid, zijn balans. Kun je allemaal je voordeel mee doen.
Paard ziet iets, ik zie het nog niet, paard staat stokstijf stil, ik onoplettende muts weet dan ook dat er iets is. Dan zie ik het ook, ik bepaal dat het een ongevaarlijke autoband is, dus ik zeg: klopt, er is iets, maar het is niet gevaarlijk, kom we gaan verder, goed dat je mij geattendeerd hebt en voor ONS opgelet hebt. Dan gaan we verder zonder dat het hoofd eerst omlaag gemotiveerd hoeft vanwege de adrenalinevermindering en het eigen gevoel van semi-controle.

marjolijn schreef op maandag 15 maart 2010, 10:36:

.> Dus ik snap nog steeds niet wat er op dit moment anders is.

Op tv was vorige week een filmpje van een stervend hert te zien in de oostvaarders plassen met interviews van mensen die fel tegen dat project zijn. Partij voor de dieren wou nog geen standpunt innemen. Binnenkort kamer vragen hierover.

van lennep schreef op maandag 15 maart 2010, 13:22:


Die bedoelde ik ook. Haal beide dames door elkaar.

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 maart 2010, 14:02:

.
.

Ik kan me hier helemaal in vinden, Sandra (heb voor de duidelijkheid alle citaten laten staan). Vervang Amber door Donna en Hidalgo door Fálki, en ik had 't zelf kunnen schrijven !

grt,
Karen

Van mij mag hij dat!
Ik schreef: "Het paard de tijd geven om te kijken naar al het enge, als het dat wil."

Hoofd laag zou ik vragen als de situatie naar mijn inschatting uit de hand dreigt te lopen. Als ik - in die situatie - alles wat ik ken uit de kast wil halen om te zorgen dat het paard alsnog kalmeert.

grt,
Karen

Sandra van Bommel schreef op maandag 15 maart 2010, 11:51:


De grote van het gebied maakt niet zo heel veel uit Sandra. Wild in een gebied wordt qua grootte van de kudde begrenst door de hoeveelheid te vinden water en voedsel. Dat geldt voor dieren en mensen ook trouwens. Dat die grond ook anders gebruikt kan worden is een keuze, sommigen willen dit anderen weer dat ieder met hun eigen goede reden. Het is uniek voor nl dat paarden binnen hun eigen familie mogen opgroeien en oud worden in een gemengde kudde van hengsten, merries en veulens? En waar het landschap door natuurlijk evenwicht tussen dieren en vegetatie gevormd wordt. Onnodig dierenleed bij de grote grazers kunnen we voorkomen door iets eerder af te mogen schieten. En dat zal ook de publieke opinie tevreden stellen. De sterfte onder vogels, muizen, hazen en ander klein wild, laat staan insecten wordt ook begrenst door het voedsel aanbod. Zo gaat dat, de sterkste dieren planten zich voort, met tot gevolg een steeds sterkere soort. Dat proces wordt ook verstoort door bijvoeren, met tot gevolg wat we ook met de verzwakte rashonden hebben meegemaakt. Dierenleed voorkomen oke, wel met instant houding van natuurlijk wild beheer, ook in NL.