OK, Pien, maar dan blijft de vraag: wat met de wilde en verwilderde paarden? Ofwel vergis ik mij ofwel lopen die toch niet gevoeliger over ruig terrein? De roofdieren zouden ten andere vlug in de gaten hebben waar ze de paarden naartoe moeten jagen om ze te pakken te krijgen, toch? Ik heb op dit forum al eens eerder de vraag gesteld: hebben we sedert het veralgemenen van het hoefijzer niet onbewust de echt resistente hoeven weggekruist? En zo ja, hoe halen we die in de fokkerij terug? En hoe kan je bij het aankopen van een paard zien of het voldoende goede (harde) hoeven heeft?

carausios
ex civitate Menapiorum

carausios schreef op donderdag 4 oktober 2007, 14:34:


Een proefritje maken over verschillende bodems alvorens aan te kopen.

Is er iemand op dit forum wiens paarden probleemloos over alle soorten ondergrond gaan? Dus zonder de pas te verkorten doordenderen van bos- naar grindpad?
Hebben paarden in het wild dat dan niet? Of misschien wel, maar stoort het niet aangezien er niemand op zit die daar iets van vindt?
Een roofdier loopt op steentjes wellicht ook moeilijker dan op zand en wint daar geen terrein mee?

Toen ik mijn proefritje op Buck deed waarna ik hem kocht, was hij 4 jaar en kwam vers uit de Pyreneeën, puurdere hoeven kun je haast niet treffen. Hij liep toen gevoelig over steentjes en kort over het fietspad, herinner ik mij.

Christel Provaas schreef op donderdag 4 oktober 2007, 14:13:


Het kippenvel staat altijd op mijn rug als ik dit soort beelden zie. Niet voor de mens, maar voor dat paard, dat zo achteroverslaat. Zou zo'n dier zich niet heel ernstig kunnen blesseren, tot een gebroken nek aan toe?
Mijn zoon mag altijd graag kijken op tv naar van die gruwelijke ongevallen in de sport. Zitten ook vaak paarden bij. Hoor je alleen maar hoe goed rijder/ruiter ervan afgekomen is. Over de dieren hoor je niets.
Vreselijk!!!

Els.

Christel Provaas schreef op donderdag 4 oktober 2007, 15:09:


kijk naar onszelf : stel dat we met de beste stapschoenen uit wandelen gaan
dan nog ga je je manier van stappen aanpassen aan vlak, hobbelig, stenig,
steigend, dalend......
toen ik nog mèt ijzers reed, pasten mijn paarden ook hun stap aan aan de ondergrond,
weliswaar minder dan zonder ijzers,
zo kon gruis op hard hen minder schelen, gewoon omdat op dat moment het ijzer
de hoefrand beschermt en de holle zool niet wordt geraakt door het gruis,
grof steenpuin daarentegen deed hen ook wel uitkijken,
en gladde ondergronden deden hen helemaal voorzichtig lopen
of uitschuiven, of onderuitgaan,
daarom zaten er widiapuntjes in die ijzers want zonder was het helemaal een ramp.
Op sneeuw (vroeger hé, toen er nog sneeuw was) kwam je al helemaal niet,
terwijl dit zonder ijzers net leuk is......

Een tijdje terug las ik het ergens waarop je dan moet laten prikken, maar ik kan het bericht niet meer terugvinden!
Is dat gewoon op bloedsuiker? Of was het iets anders?

Na het slinken van de manenkam na een week magnesium voeren, ben ik tijdelijk gestopt. Binnen 3 dagen was Troy's manenkam als vanouds. Ik ga dus nu maar even uit van insulineresistentie en wil dit laten bepalen door de DA.

Vandaar mijn vraag.

Wie weet het?

ps. vóór ik wil laten prikken, kan ik zeker beter weer eerst stoppen met magnesium tot de symptomen terug zijn? Of hoeft dat niet?

Gr. Trea

Valt het jullie ook op dat er zovelen blijven hangen aan die westernbeugels??
Levensgevaarlijk!!!

Peter Donck schreef op donderdag 4 oktober 2007, 15:40:

Misschien is grip belangrijker dan pijn? Asfalt is minder glad dan een keiharde leemlaag bijvoorbeeld. Over asfalt, of een fietspad wordt iets meer doorgestapt dan op die harde leemlaag van de wielsporen op het menpad. Neem je het rullere middenspoor, dan wordt meteen gretig versneld.

Nog iets wat mij opviel: daar waar de paadjes smal waren met een gladde leem- en bladerenlaag (het had geregend), kozen alle paarden niet de relatief vlakke middengeul, maar juist een hellende zijkant, waarop ze regelmatig uitgleden. Om een onnavolgbare reden vonden ze dat minder erg dan lopen op het in mensenogen makkelijker begaanbare middenstuk. Stuurde je bewust naar het midden, dan liep het paard sneaky door naar de andere schuine kant om daar glibberend en scheef zijn weg te vervolgen. Wegglijden met één been wordt blijkbaar niet als ernstig ervaren. En ze deden het alle zeven, ook de beslagen fries. Wat zal hier de reden van zijn?
(In de duinen maak ik dat ook wel mee, alleen is het daar nooit glibberig, maar zijn de schuine anten juist vaster, minder mul.)

Wie kan mij helpen? Ik kom veel in de VS en heb al regelmatig op het punt gestaan om daar een westernzadel te kopen. Ik durf alleen niet omdat ik natuurlijk niet weet of het past. Kan iemand mij vertellen hoe ik dat zou kunnen opmeten?

Alvast bedankt,
Jonneke van Staveren

Christel Provaas schreef :


Ow jawel hoor: BD, Winner, Izzy, Eining, Amie en nog een aantal. Gelukkig zijn die in de meerderheid. Ik gaf alleen aan dat dat niet bij íéder paard lukt.

Spirithorses schreef op donderdag 4 oktober 2007, 16:15:


Hebben BD, Winner, Izzy, Eining, Amie en nog een aantal een ijzerverleden?
Maken ze vaak deze buitenritten, ik bedoel: worden hun voeten vaak blootgesteld aan harde bodem?