Monique Meijer schreef op zaterdag 1 september 2007, 18:40:
>
> Indy en ik hebben samen erg veel meegemaakt. Ik ben niet meer
> bang voor de beslissing, ik ken haar nu zo goed dat ik zeker
> Dapper van je dat je de beslissing genomen hebt Jinca te laten
> inslapen, in een vertrouwde omgeving. Veel sterkte gewenst.
>
> Monique
Ik heb het niet eng gevonden met Ör, de beslissing nemen was moeilijker.
Wij hebben het wel op de kliniek laten doen, thuis was een hele slechte optie. Om haar nog de trailer in te krijgen was wel erg moeilijk, ze had de kracht eigenlijk niet meer. Voetje voor voetje hebben we haar de trailer in gedragen. Het kon niet thuis omdat het bijna kerst was, we op een pad wonen waar geen verkeer kan komen, de optie was dus om haar langs de weg in te laten slapen of over het schelpenpad te slepen. Aan de weg wilde ik niet, iedereen komt dan kijken. Ook kon het zijn dat ze er een paar dagen moest liggen. Over het schelpenpad slepen kon ook niet ik was bang dat ik weken later nog vacht tegen zou komen. De keuze voor de kliniek kan ik altijd nog achter staan. Ze kon in de kliniek tegen een muur staan, ze kreeg een eerste prik, en toen werd er een grote deur naar haar toe gereden zodat ze niet hard zou vallen, ze had dus aan twee kanten steun.
Het ging heel erg snel eigenlijk, ze zakte heel snel door haar benen en is zacht geland. Ze tilde haar hoofd op en legde dat hoofd op mijn schoot en keek me aan met zoveel warmte alsof ze zei bedankt. Toen was ze dood, de tweede prik was er net in, en nog niet eens helemaal. Ik wilde haar ogen dicht doen, dat gaat niet bij een paard, paarden houden hun ogen open. Het werd ook onmiddelijk verteld tegen me dat dit niet zou gaan.
De laatste uurtjes heeft ze gras mogen eten, ( gras was voor haar vergif) we mochten er bij blijven zolang we dat wilden. De operatiekamer waar het gebeurde was gewoon een paar uurtjes vrij gelaten zodat we afscheid konden nemen, maar het afscheid hadden we van te voren al genomen. Wel hebben we er even bij zitten janken, maar we waren ook blij voor haar. Zij is heel rustig dood gegaan en ik weet zeker dat het voor haar een opluchting was. Ze had geen pijn meer, ze hoefde die vreselijk vieze medicijnen niet meer en ze had de laatste uurtjes gras mogen eten. Een hele bijzondere plek in ons hart dat heeft ze nog steeds, dat zal nooit overgaan. Het was zo zonde van dit paard, haar hebben we niet kunnen helpen, maar ze heeft wel een fantastisch laatste jaar gehad met de kleintjes hier waar ze met hart en ziel voor heeft gezorgd tot ze echt niet meer kon. Moet eerlijk zeggen als ik er over schrijf komt er toch wel weer een traantje voor Ör. Goud was ze.
Warboel
