Huertecilla schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 10:47:


We hadden het hier over endurance en geloof me Peter je blijft geen 60 of 8km zitten hoor , e rengaloppeke van een vijtal minuutjes is ook geen probleem . Yep die afdaling was machtig mooi om te zien en bloedgevaarlijk voor ruiter en paard ;

Piet schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 0:36:

Onze buurpaarden zijn ook paarden met een taak.
Die staan ook in omhekte stukjes.
Alleen.

Tis maar goed dat dit geen hondnatuurlijk is.

Erg vervelend Pien, maar heel lastig om iets aan te doen denk ik. In combinatie met de regeltjes over de buurvarkens die ik wel eens in je berichtjes lees zou ik haast zeggen... verhuizen!
Maar of je een paardenplek kunt vinden zonder dit soort buurmensen?

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 10:54:


Moest natuurlijk 8OKM zijn

marjolijn schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 11:02:


Ja hé Will kan hé

trea hoex schreef op donderdag 30 augustus 2007, 23:46:


Eddy hoeft zich niet te bewijzen trea
Als het je echt interesseert, ga eens langs
Op foto's zie je niet hoe subtiel de paarden reageren op eddy's hulpen
Ik vind het heel erg flauw dat je dergelijke stelling durft aan te nemen zonder dat je eddy hebt zien rijden
Dat heb ik wel en ik bewonder wat hij kan
Geen goeroe gedoe, geen klieke, geen afgunst maar gewoon een mature vorm van interesse over hoe hij dat gedaan krijgt
Ik heb het al gezegd; moest eddy mij zien rijden geeft hij mij onmiddellijk een duust-beurtenkaart om les te krijgen want ik zit niet
Dat eddy op een forum iemand niet kan leren paardrijden lijkt me evident, niettegenstaande dat jij verwacht dat hij theorie lesje paardrijden geeft
Hij geeft daarentegen wél tips om het inzicht te vergroten in hoe subtiel paarden te trainen zijn met lichaamstaal
Maar elke keer dat hij daar over begint wordt er hem verweten dat hij beter eens wat inhoudelijke info moet geven
Léés en leer trea! eddy schrijft wél inhoudelijke dingen, maar als je verwacht dat hij je leert paardrijden, dan heb je weer ruzie


Is léuke foto! :)

Door te verkondigen dat jij vindt dat eddy niet kan rijden?
IK heb ook zo'n job trea, maar ik zeg nooit tegen onze ex-drugsverslaafden waarmee ik werk "jij kan niet afkicken" omdat ze psychotisch worden.



"Een paard goéd trainen kan alléén als het de rest vd tijd paard kan zijn"

Elzaliene Proost schreef op donderdag 30 augustus 2007, 16:38:


Indy gaat helaas langzaam achteruit. De toon van haar achterhoeven slijt steeds meer af, er is veel spiermassa verdwenen, haar schouders zijn smal geworden en haar achterhand valt steeds meer in. Haar achterbenen trillen als ze ze naar voren brengt. Ze heeft dagen dat ze niet eens over een molshoop kan stappen, dan ineens waagt ze toch een mank drafje met veel gestrompel. Ik probeer haar zoveel mogelijk beweging te geven, om haar schouder sterk te houden en haar het gevoel te geven dat ze nog steeds belangrijk is, dat ze niet afgeschreven is. Klapt ze door haar schouder, dan weet ik niet of haar achterhand nog sterk genoeg is om daar door te komen. Een paar weken geleden kon ze nog wel wat draven in de bak, nu lukt dat niet meer. Ze loopt in draf ook voor erg onregelmatig en begint door haar rechter voorbeen te zakken. Haar schouder is niet meer zo sterk.

Het enthousiasme springt er nog steeds van af, haar hoofd wil nog zo graag en dan werkt haar lichaam niet mee. Wat moet dat frustrerend zijn voor haar. Ik benadruk steeds datgene wat ze nog wel kan en probeer haar een goed gevoel te geven. Indy is altijd al een werkpaardje geweest, ze wil het graag goed doen en doet erg haar best. Ze loopt steeds meer tegen haar eigen beperkingen op. Als ze wil draven en ze krijgt haar benen maar niet goed gesorteerd, kan ze echt boos worden en een stamp op de grond geven met de oren in de nek.

Woensdag kreeg ze het voorelkaar op de weg te draven. We waren bij het voetbalveld geweest, dat vond ze altijd al erg interessant. Ze liep wel vreselijk mank en wiebelig, maar Indy vond het schijnbaar goed genoeg. Ze liep zo trots met gespitste oortjes......

Gisteren ging het helemaal niet goed. Zelfs in stand was ze wiebelig, achteruit lopen ging ook helemaal niet, haar rechter achterbeen bleef steeds steken en wilde niet mee. Ze was erg ontevreden. Ik denk echter niet dat ze pijn heeft. Ze kijkt helder uit haar ogen en doet graag aan alles mee, ze staat overal geinteresseerd met haar neus bovenop. Indy geeft het over het algemeen duidelijk aan als iets pijn doet.

Zaterdag moet ik haar beslist bekappen. Ik zie er erg tegenop. Ik kan sinds twee weken haar rechter achterhoef niet meer uitkrabben, anders valt ze om. Links achter wordt ook moeilijker. Aan bekappen van de achterhoeven hoeven is dus niet meer te denken. Gelukkig zijn haar achterhoeven altijd aardig goed geweest, wellicht dat de slijtage op de weg voldoende is.

Af en toe behandel ik haar met Shiatsu, maar alleen als ze dat graag wil, ze vraagt er zelf om. De volgende dag zie ik dan een kleine verbetering, haar achterhand functioneert iets beter. Ik hoop dat ik haar daarmee wat verlichting kan blijven geven, al zie ik wel dat het effect minder wordt.

Monique

Gisteren weer op bezoek geweest bij de tinkermerrie.
Dit was de eerste keer dat we geen vooruitgang geboekt hebben.
Ik weet , leren gaat met pieken en dalen, maar het is frustrerend dat wanneer je zover gekomen bent, het dier plotseling weer haar kont naar je toedraait en gaat meppen met haar achterbenen en kappen met haar voorbeen. (ene voorbeen, de ander kon ik alles mee, da's ook wel vreemd natuurlijk)
Ik zit me suf te prakiseren naar het waarom. Wat is er veranderd sinds vorige week. Verder dan dat de eigenaar haar met "spul" behandeld heeft tegen de (mogelijke) aanwezigheid van de mijt in de sokken en dat dat nu misschien irriteert kom ik niet.
Mogelijk dat ik toch nog met te grote stappen aan het werken ben.
Aan de andere kant zie ik het trauma van alles wat ze meegemaakt heeft, als een zwarte onaantastbare vlek in haar hersenen, waar ik steeds dichter bij in de buurt probeer te komen om het in te kunnen kapselen.
Dus misschien is het helemaal niet gek dat het steeds moeilijker wordt.
Als ik in nog kleinere stapjes moet werken dan zijn we omdat de eigenaar nog steeds doodsbang van haar voeten is en niet in de buurt komt, nog maanden bezig om het dier te helpen. Dat is lastig want het wordt steeds vroeger donker.
Een andere oplossing zou zijn om haar een poos bij mij te zetten. Maar omdat je met dit werk met drie moet zijn, eentje om haar hoofd naar me toe te trekken, zodat ze als ze kwaad wil van me af moet met haar kont ipv naar me toe kan komen en Eva de enige die ik vertrouw met haar op de juiste wijze , goed getimed, belonen, schiet dat ook niet op.Want of ik nu naar hen rij of zij naar mij, maakt geen verschil.
Ik ben nu een beetje aan het filosoferen in de hoop dat iemand me vertelt over 5 minuten vertelt wat ik over het hoofd zie.
Maar het is handig om het zo te doen want PING een idee!
Als de eigenaar haar voeten heeft moeten behandelen met dat anti - mijt spul hoe heeft hij dat dan gedaan???? Hij durft er amper in de buurt te komen !!!! Of juist om het toch voor elkaar te krijgen,zoveel druk gebruikt heeft, dat ze daarom weer tig stappen achteruit is?
Hij vroeg zich af, toen we nog even na stonden te praten, hoe ik het voor elkaar kreeg om even later al aaiend niet meer dan 1 keer gvd wat jammer, te zeggen, nadat ze naar me geslagen had. Hij zou dat absoluut niet kunnen en heel erg gefrustreerd geraakt zijn.
En laat ik nou een aardig inzicht hebben in wat gefrustreerde mensen kunnen doen naar hun beest. Dus, nogmaals, hoe gefrustreerd is hij geraakt van het proberen die voeten ontmijten.
Hij vertelde me als nieuwtje ook nog dat ze in het begin de voorvoeten hebben samen gebonden, zodat ze deze niet meer kon bewegen en ze wel stil moest staan en zo van bovenaf de voeten bekapten. Alleen de voorbenen, want de achterbenen die kregen ze natuurlijk niet samengebonden.
We gaan zien, volgende week verder.

Piet



Piet

"NatuurlijkBekappen is zo simpel, mijn paard kan het zelf(s)"

Heb een weidemaatje gevonden voor onze Player. Wat ik zo leuk vond, om verschillende redenen is dat ik et paardje ken. Het is een ex-manegepaardje war ik zelf veel op gereden heb jaaaaren terug. Vond het toen al zo'n zalig dier.... Zelf wist ik niet beter dan rijden doe je in een manege op manegepaarden die verder op stal staan te "weven" uit frustratie...
Godzijdank is dat verleden tijd en ben ik totaal om....
Dat paardje , Fea heet ze.. Daar als onmogelijk en raar beschreven, stijf, hoekige gangen, rare galop, hoofd omhoog, nek opgetrokken in een harmonica en niemand die er wat serieus mee kon.
Tot nu
De manege heeft ze verkocht aan een meiske van 20 en omdat Fea artrose heeft , had de DA aangeraden haar op een wei te zetten. Heel de manege keerde zich tegen dat meiske, zal jullie de details besparen.
Nu staat ze dus bij mij, ik content tot en met, ten eerste om Fea terug te zien en ten tweede omdat Fea een goed leven ging krijgen nu....
Meiske durfde niet te rijden, had schrik en vroeg mij of ik eens wilde proberen, zien of dat Fea zich zou gedragen.....
Ikke blij, was zo lang geleden...
Om een lang verhaal kort te maken, na 4 keer ze gereden te hebben (ikke en vooral mijn geweldige 15-jarige zoon op dat gebied) is ze al helemaal veranderd. Ze strekt haar nek naar beneden loopt ontspannen met haar neus aan de grond, zelfs in draf, briest, buigt en gebruikt haar spieren, haar achterhand, wordt leniger...Alles wat ze nooit deed...
Alles zat er al in, niemand die het idee had gekregen het haar te vragen....ipv te eisen en haar pijn te doen en te commanderen.
Ze komt zelf aan de teugel en blijft daar even als je de teugel totaal los gooit. Ze gebruikt haar spieren, ze loopt ontspannen, ze bloeit op in de wei...Geen zweep, geen dwang, veel geduld en vragen...altijd maar even en dan belonen...
Wat geeft dit een voldoening....
En haar nieuwe "baasje" trekt ogen zo groot als schoteltjes...

Piet schreef op vrijdag 31 augustus 2007, 11:22:


Tja, soms tast je echt even in het duister he. Ik wil niet over jouw verhaal heen kletsen, maar heb zelf ook zo'n klein geval waar ik dè oplossing nog niet voor gevonden heb (behalve het dragen van een helm tijdens het kappen) Een klein, aan één oog blind, ezelmerrietje, was in het begin, toen ik haar de eerste keer bekapte, zo woest dat er drie (3!!) man nodig waren haar in bedwang te houden. Ik stond daar naar te kijken hoe ze haar vastgrepen, bij de oren pakten en dacht, nee, zo gaat dat niet. Heb er 1 bij haar hoofd laten staan (zelfde idee als bij jou Piet) en heb haar kalm aan geleerd dat ik haar geen pijn wilde doen. Na een half uur kon ik haar achterbenen doen zonder dat ze schopte. Iedereen was zéér verbaasd. Tegenwoordig kan ik haar helemaal alleen doen, behalve dat ze met één achterbeen naar voren trapt wanneer ik één van haar voorbenen vast heb!! De eerste keer dat ze het deed, raakte ze me nèt want ik was er totaal niet op bedacht! Nu heb ik een andere houding aangenomen, lastiger maar veiliger. Ik vraag me dus ook af waarom ze het doet en blijft doen terwijl ze wéét dat ik haar geen pijn doe en de hoef volgens mij, ook geen pijn doet. Hoe kom je er inderdaad achter wààr de kink in de (hersen)kabel zit?