clarissa ruijgrok schreef op vrijdag 24 augustus 2007, 12:40:
> terug bij het begin...bij mij op stal (hoe noem je een pension
> waar de paarden niet op stal staan) is iemand die als kind een
> pony kreeg van haar opa. Opa is nu overleden, maar de pony
> buurt, kinderen die de pony teveel uitputten, mogen niet meer,
> eigenlijk houden we allemaal een oogje op de pony, of het goed
> gaat.
> Ik vind dit een mooi verhaal, zo gaat het ook wel eens.
Kijk, nu gaat het eindelijk eens over het páárd.
Vroegáh, wat hier al een paar keer genoemd is, maakten ouders zich ook niet druk over een gebroken arm en een hélm.... wat was dat???? Je kan Pipi Langkous-achtig dollen met ponies op de boerderij niet vergelijken met dressuurnaäpen van nu.
Kan dat nu nog wel uitgezonden worden, drie van die maanapen tegelijk in hun onderbroek op een geschilderd paard?
Overigens is mijn dreumes 5, heeft noch krijgt een pony en gaat me nú weer even helpen en ja dat helpt me écht.
hc
Warboel
