Huertecilla schreef op dinsdag 31 juli 2007, 14:22:


Allemaal gedachtes die pijn doen als ik ze voor waarheid aan zou zien.
wel goed lezen he!!!

Michiel schreef op dinsdag 31 juli 2007, 13:47:

Michiel schreef op dinsdag 31 juli 2007, 13:47:


Bedoel je allemaal gedachtes die pijn doen als ik (jij) pijn voel bij die gedachte... want wat is waarheid...Myriam

sinds vorig jaar augustus zijn de ijzers eraf gehaald bij mijn pony,nadat we er een hoop problemen mee gehad hebben(vernagelingen,tekort bekappen,verbrand met warm beslag enz.)nadat ze eraf gegaan zijn had ze aan d'r voorhoeven in de zool rond de punt v/d straal een enorme rand(4 cm breed)een soort van blauwe plek/bloeduitstorting.dit heeft daar al die tijd gezeten tot eind april dit jaar aan toe in die tussen tijd is ze deels natuurlijk deels gewoon bekapt en vanaf april die ik het zelf op de natuurlijke manier en nu zijn de plekken verdwenen.
ik vroeg mij af wat dit voor plekken zijn geweest en hoe je er aan komt en hopelijk kan iemand mij hier iets meer over vertellen.
bvd linda.

Myriam schreef op dinsdag 31 juli 2007, 14:35:

Eigen waarheid is subjectief, gekleurd door eigen mening, gevoelens, emoties.. gevormd door meningen, leringen van 'anderen'. Gevormd door persoonlijke achtergronden, ervaringen...

Waarheid 'an-sich' = Waarheid.. daar kan er maar één van zijn. Een stoel = een stoel. Men kan hem van verschillende kanten beschouwen en tot de ontdekking komen dat de onderkant er totaal anders uitziet dan de bovenkant of een poot, de rugleuning etc. De waarheid blijft dat het een stoel is.

Zo zullen er denk ik in de paardenwereld totaal verschillende manieren zijn van beschouwingen. Welke is fout, welke is goed...? Ik weet het niet. Ik denk dat we allen die van paarden houden allemaal ten dele een deel van de Waarheid kennen.. of kunnen leren ontdekken.. of dat ooit ten volle zal zijn weet ik niet. Ik heb persoonlijk het gevoel dat die Waarheid te complex is, te mooi, te schoon om haar tot in elke detail te kunnen benaderen. En zo gaan wel allen met 'onze waarheid' zo goed mogelijk om met datgene waar we van houden... een paard, een pony... en doen ons best. Waarbij we fouten mogen maken, waarbij we mogen vallen. Alleen is het een ramp wanneer je na de val blijft liggen... opstaan, verder gaan, soms op een andere manier dingen proberen is van belang... (met datgene wat we zelf op dat moment voor waarheid aanzien en in geloven)

Pffffff.... wat een woorden, snapt iemand het nog. Ze rolden zomaar vanuit m'n toetsenbord.....

Aafke schreef op dinsdag 31 juli 2007, 15:31:
...KNIP...

ja hoor volg je nog!

Maarre: de ene stoel is de andere niet! En van oorsprong is een stoel bedacht om op te zitten, maar ik gebruik ze ook als soort tafel, om er dingen op te leggen, zoals een tas, of een stapeltje boeken. Dan heeft de stoel ineens een andere functie...

Dan heb je ook nog stoelen waar je wel even je kopje thee of koffie op kan zetten en anderen waarop dit niet zo handig is.

Volgen jullie dit ook nog...? LOL

Waarom doet mijn het nu niet (of deze keer wel)....

Huertecilla schreef op zaterdag 28 juli 2007, 17:58:


Hola! Zeer mooi plafondje!!!!! Ja heet hé, augustus gaat er niet beter op worden... Gr. Ilse

Monique Meijer schreef op dinsdag 31 juli 2007, 14:10:

O en die moeilijke momenten en gevoelens van machteloosheid zal je nog wel tegenkomen hoor... Maar dat je even iets anders wilt dan 'Indy' kan ik me helemaal voorstellen hoor! Op gegeven moment kun je zo gefixeerd raken op de elende van dit alles.

Zit op het moment ook in een moeilijke periode met 1 van mijn fretjes. Bleek na woensdag avond overgeven en niet meer willen eten een lever en galblaas ontsteking te hebben. Helemaal duidelijk is nog niet of er kanker in het spel is. Zo ja: einde oefening. Ze is nu zo zielig, heeft een sonde naar haar slokdarmpje om de medicatie toe te kunnen dienen. Oraal lukt niet, gaat ze finaal van over haar nek. Hebben donderdagmiddag bij de Kliniek in Helmond gezeten waar Hanneke Moorman gespecialiseerd is in Fretten, maar deze is op vakantie en a.s. donderdag gaan we naar haar toe. Vrijdag middag zaten we bij de DA die gespecialiseerd is in vogels en fretten (werkt veel samen met Hanneke) op de faculteit voor Diergeneeskunde in Utrecht. Hij heeft de sonde aangebracht.

Om de sonde, die ook nog eens met meerdere hechtinkjes vast zit op zijn plek te houden en Bibi mijn fretje heel, zit er zo'n blauw plakverband om haar lijfje, wat je in diverse kleuren om je gips kan laten wikkelen, met nog eens ijzersterk tape hier en daar. De toevoer van de sonde met afsluitdopje steekt daar tussen uit.

Ik moet heel goed in de gaten houden dat ze niet geel wordt, want dan is het spoed op leven en dood. Maar vooralsnog ziet ze mooi van kleur, en de urine die okergeel was is weer normaal van kleur.

Kortom: een heel onzekere week! Ik hoop maar dat het echt alleen een ontsteking blijkt te zijn.......

En dit is niet het enige dier waar ik grijze haren van heb gekregen bij wijze van spreken. Het houden van dieren is vind ik zelf een fantastisch iets. Dat zal ook gelden voor het hebben van kinderen, maar die laatsten hebben Wout en ik (bewust) niet. Maar o wee als ze iets ernstigs gaan mankeren! En al de beslissingen op je schouders terecht komen, tot eventueel de dood aan toe.

Soms denk ik wel eens: als ze allemaal eens overleden zijn begin ik er niet meer aan. Maar wat zal je dan toch een hoop missen. En er zullen altijd weer andere zorgen komen: over familie, vrienden, geliefden....

In ieder geval sterkte, en blijf objectief ondanks dat je haar eigenlijk niet kwijt wilt kijken naar die signalen die aangeven dat het genoeg is geweest... Ik heb door de jaren heen geleerd dat als een dier iets of te veel mankeerd wat pijn en te veel ongemak veroorzaakt het echt schluss moet zijn. Hoe moeilijk ook. Dieren zelf gaan te lang door, geven niet gauw op, kunnen keihard zijn. Dan is het aan ons om hun lijden te verkorten.

marianne laenen schreef op maandag 30 juli 2007, 21:43:


Ben je er ook achter! Tsja, hebben er niet voor niets een vakantie boerderij gekocht! Maarre, als wij 's avonds een rondje om gaan, de dalen in, langs weides met koeien worden we toch wel aangevallen door Darzen hoor! Niet met blote benen en armen aan de wandel! 'Ons' dorp ligt op zo'n 500 meter hoogte, met dalen, heuvels, bossen, weides en dorpjes erom heen...

Elzaliene Proost schreef op dinsdag 31 juli 2007, 16:12:

O, en die keren dat Mike mee is geweest had hij geen last van zijn voeten hoor, maar die 'bergen' op en af.... PFFFFFFFFT.... Als een paard dat niet gewend is moet je dat echt opbouwen hoor! Want zo'n Mike is gewoon keihard en stiefelt door tot hij er bijkans bij neer valt!

eddy DRUPPEL schreef op maandag 30 juli 2007, 17:01:

heb ik 1x mee gemaakt met Mike. Maar voor hij gaat rollen begint hij eerst een beetje met een voorbeen te graven. Toen had er een alarmbelletje moeten rinkelen... Maar hij ging keurig door vier ledematen en ik kon zo afstappen. Na een geschrokken 'MIKE?!' zag je hem bijna denken: oeps ik geloof dat ik iets niet geheel naar behoren doe... En stond hij zonder te rollen weer op, en beklom ik zijn rug weer. Deden die Qters niet eerst graven voor ze door de benen gingen om te rollen?

Huertecilla schreef op maandag 16 juli 2007, 11:00:


Ja HUMOR! Hoe weet je het weer te vinden! Als je meer weet laat het aub weten! Heel interessant! Die 'draadachtige' dingen die je kriskras ziet lopen zouden dat versteende vezels (ruw gras?) kunnen zijn?

Elzaliene Proost schreef op dinsdag 31 juli 2007, 15:59:


Wat voor dier je ook hebt, ook al is het nog zo klein, je bent eraan gehecht en het is vreselijk als ze ziek zijn. Veel sterkte met je fretje, ik hoop dat hij weer gezond wordt!

Ik heb ook al een aantal dieren verloren, gelukkig mochten ze oud worden, ik was erg verdrietig, maar ik ben er steeds weer aan begonnen, ik kan gewoon niet zonder dieren.

Ik heb het er zondag nog met mijn moeder over gehad, dat ik na Indy absoluut weer een paard neem. Zij vond het niet zo'n goed idee, ze weet hoe erg ik het vind een dier te verliezen. Maar gelukkig is het nog niet zover....

Indy geeft tot dusver aan dat ze zich goed voelt. Ik let goed op de signalen die ze afgeeft. Lijden zal ze niet, ik zal op tijd ingrijpen, hoe moeilijk het ook is.

Monique

jesper schreef op maandag 30 juli 2007, 15:27:


Klinkt alsof het vertrouwen in jou er toch nog niet helemaal inzit. Ernaast is iets heel anders dan erop. Eerst moet het op de grond echt ok zijn, daarna ga je vanuit het zadel werken. Als je op je paard zit zal hij vermoedelijk weer nieuwe controle vragen gaan stellen of jij wel echt nog steeds de leiding waard bent... Anders weer Petra laten komen voor hulp hiermee? Heb je het grondwerk, wanneer jullie er aan toe waren, ook langzaam 'uitgebouwd' dus de moeilijkheidsgraad (mate van afleiding voor het paard, meer situaties opzoeken tijdens de wandeling die je paard eng vind) verhoogt zodra iets écht bevestigd was? Ik heb les van Conrad van Pruijssen en zo leer ik het van hem...