Wat lijkt het hier nu klein en ingesloten en kneuterig op de Brechtse Heide!

De Eifel, we zijn er helemaal weg van! Panorama's, verre horizonten, geen dazen, geen exceemvliegjes... Op 600m hoogte, weides tot in het dal, beukenbossen, gewoonweg prachtig! Over afgemaaide weides bergop galoperen, onvergetelijk.

Maar ik zou er zelf ook niet op mijn blote poten willen rondlopen. We zijn dus met onze paarden héél voorzichtig geweest, de Eifel is één grote steen. Als je de weg weet, vind je wel routes over de weides of door het bos maar stenen zijn alom tegenwoordig.

De eerste dag waren onze paarden, Indy en Apache heel enthousiast, omdat er een paar ruinen meeliepen (stoere paints). De tweede dag was het al iets minder, héél stijfjes de berg af. Apache is dan in een galop één van zijn hoefschoenen verloren, gelukkig hebben we die teruggevonden.

Bergaf is eigenlijk het grote probleem.
Wat denken jullie wat er gebeurt met de hoefballen van paardjes met lage hielen?
Tegen de volgende keer koesteren we toch een flinke rand aan hun hoeven.

En Indy was weer onze GPS. Wanneer ze haar tempo versnelde wisten we dat we terug naar het vertrekpunt gingen. Hoe dichter we terug bij de ranch kwamen hoe erger ze het kreeg en hoe meer ze sleurde, stenen of geen stenen... terug naar die knappe kerels van de paint ranch... zo hengstig als wat.

En Apache, doef, doef, doef erachter.

Marianne

Vanavond ontdekte ik bij mijn Spaanse koudbloedpony Bruja een heel kaal stuk beginnend bij haar "oksels" tot halverwege haar buik. Ze slaat er ook steeds met haar achterpoot tegen, met als gevolg dat er ongeveer op de plek waar de singel zou moeten zitten, een open wondje is.
Ik snap zelf niet dat ik dit niet eerder heb gezien. Ik had vorige week al wel gemerkt dat haar buik wat korstjes vertoonde, maar daar had ze geen last van, dus ik dacht dat dat iets tijdelijks was.
De kale huid voelt leerachtig aan. De andere paarden/pony's hebben nergens last van, dus het is hopelijks niets besmettelijks.
Morgenochtend dus meteen de dierenarts bellen en in mijn beste Spaans proberen uit te leggen wat de pony mankeert.
Heeft één van jullie misschien een idee wat het zou kunnen zijn?

Groetjes,
Yoke

Marcia schreef op maandag 30 juli 2007, 19:45:


Hihi.... die hersencel te weinig is inmiddels aanwezig?

Precies de juiste instelling - gefeliciteerd!

Michiel schreef op maandag 30 juli 2007, 16:01:


Hé Michiel,
Nu voel ik me aangesproken.
Je gaat er hier van uit dat het voor een paard belangrijker is om blootsvoets te lopen dan om regelmatig mee de wei uit genomen te worden.
Ik heb daar een andere mening over:
paarden willen héél graag eens iets anders. Vinden het heerlijk om uit wandelen of rijden te gaan, in een andere omgeving te komen, nieuwe ervaringen op te doen.
Míjn paarden in ieder geval wel!

En verder woon ik in een gebied waar je eigenlijk NOOIT een paard ziet zonder ijzers. Of bij zéér hoge uitzondering.
Moet ik dan mijn paard, omdat ze niet zonder ijzers kan, de heerlijke buitenritten gaan ontzeggen?

Nee Michiel, je maakt hier een denkfout die velen op dit forum maken. Namelijk dat er maar één manier zou zijn om tegen 'natural', of wat voor methode dan ook, aan te kijken.
Was dat maar zo, dat zou de wereld veel gemakkelijker maken. Dan zouden hier al die haantjes elkaar niet in de haren hoeven vliegen.
Dan zou hier op het forum nooit meer met modder gegooid hoeven worden naar elkaar omdat men zich zo gekwetst voelt door de ander. (Veel erger gekwetst dan men de ander ooit gekwetst zou kunnen hebben. Zeker weten!)

Nee de werkelijkheid is anders: 'zoveel mensen zoveel zinnen' zegt het spreekwoord.
Er zijn ontelbaar veel verschillende uitgangspunten van waaruit er naar de wereld en het leven (en het omgaan met paarden) gekeken kan worden.
En al die benaderingen hebben een kern van waarheid, maar tegelijkertijd ook een zwakke plek.
En als je dat laatste niet beseft en keihard aan jouw eigen visie vast blijft houden, dan benadeel je jezelf in je eigen ontwikkeling.
Zoals Peter B (HC) terecht zegt: De wet van de remmende voorsprong.
Niet vanwege de hogere moraal, maar vanwege het niet kunnen zien van de eigen zwakte, de eigen blinde vlek.

Zo, even mijn hart gelucht.
En een goede raad voor iederen hier op het forum die denkt dat hij/zij het beter weet als een ander: GA EENS OP ZOEK NAAR JE EIGEN ZWAKKE PLEK in plaats van je blind te staren op de zwakte die je bij de ander ziet!
Groet,
Coralie

Yoke Roorda schreef op maandag 30 juli 2007, 22:43:


Vanaf deze afstand heel moeilijk oordelen he?? Zou een beginnende zomerekzeem kunnen zijn..... In dat geval zouden de plekjes met wat vettig houden snel weg moeten trekken... Als je twijfelt, altijd je DA laten komen, je weet maar nooit.

Groetjes,

Wil.

Els Kleverlaan schreef op maandag 30 juli 2007, 13:15:


Zou inderdaad best kunnen. Het bot was zichtbaar. En het was ook ontstoken en moest behandeld worden met antibiotica.
Het is trouwens geen immense bult. (Was ook niet echt grote wonde) Maar omwille van de plek wel opvallend.
Hoe zou ik kunnen weten of het om gewoon bindweefsel gaat of dat het door dat botvlies komt? En kan ik daar iets aan doen. (Of alleen wachten en hopen dat het vanzelf verdwijnt?)

Bedankt voor de tips hoor allemaal. Als Arnica dieper werkt dan calendula, zal ik dat maar eens proberen. En op zoek gaan naar die hyalurongel waar Cedric het over heeft. (Maar zou dat ook helpen in het geval dat het botvlies beschadigd was? )

Vreemd voorwerp acht ik zeer onwaarschijnlijk. Omdat het een redelijk makkelijke wond was om proper te houden (zelf drainerend) en de plek voor de rest zeer mooi genezen is en ook omdat de bult aanvankelijk kleiner werd.

Wil schreef op maandag 30 juli 2007, 12:07:

En dat geldt niet alleen voor de paarden Ik kruip iedere ochtend die berg op om te kijken of de meneren 1. nog daar zijn en 2. nog heel zijn.. Maar: nooit dieet hier!

Groetjes,
Elke

Wil schreef op maandag 16 juli 2007, 21:01:

Het wordt hoe langer hoe grappiger.
Was net bezig om spullen klaar te zetten voor een maanrit en stapte in de schemering op een drol. Een veld vol paardenvijgen, verdwaalde varkenskeutels en stap ik op zo'n dino-kneiter.
'Copralite fields forever' (op het deuntje van de Beatles) neuriend naar binnen gelopen.

hc

Vicky Verreycken schreef op maandag 30 juli 2007, 12:56:

Of juist eentje die begrijpt dat het ergens toe diend
Nils en Olly

Wil schreef op maandag 30 juli 2007, 22:44:

Ik denk dat ik er net eentje (hersencel) laten vallen heb, haha!!
En wel de 'pieker' of 'alles onder controle willen hebben'-cel!!
Met loslaten en vertrouwen kom ik blijkbaar een eind verder .


Mercikes

Huertecilla schreef op maandag 30 juli 2007, 22:58:


En bedankt... nu zit ik met hetzelfde deuntje in mijn hoofd.....

ElkeW schreef op maandag 30 juli 2007, 22:52:


Hihi... mag ik wel oppassen! Het max. bij mij was een paar weken geleden 60... met kleertjes aan... Zal nu 55, 56 zijn. Nah.... als ik spieren terug krijg is het OK.

Wil.

Wil schreef op maandag 30 juli 2007, 23:52:

Oh iemand met een gelijkaardig probleem Ik zit aan 52 nu, en dat is echt minimum, eigenlijk wil ik graag een kilo of twee bij. Spieren genoeg dus vreten maar..yeehaaa

ElkeW schreef op maandag 30 juli 2007, 23:56:


)))) Ben jij ook zo'n bourgondiër dan? Van slechts 1.60? )

Wil schreef op maandag 30 juli 2007, 23:50:

Heeft John Lennon geschreven in een vage 'villa' in Almeria. Als je daar bent begrijp je zowel de tekst als zijn inspiratie...

hc