Huertecilla schreef op vrijdag 20 juli 2007, 15:36:


Dit is dus weer de geijkte nonsens van iemand die hoe dan ook weer eens probeert zijn gelijk te halen.
Het is geen wonder dat je wanneer je zeer regelmatig op de stenen rijdt verrekt weing aan voeten moet doen. Nooit is hier iets anders gezegd.
Beste voorbeeld daarvan is Pien, met haar "on the road learning" tot 180 km per week
Ga dit eens doen met een paard waar bij km 1 de stukken hoefwand je om de oren vliegen, scheuren mogelijk tot in de kroonrand kunnen springen door de splijtende druk die een hoefwand kan geven en laat hem de rest van de afstand lopen op een zool als een babyvelletje.
Klaar is Kees! Inderdaad! Voor weken!

Hoi Jolanda,

Ik had je goedbedoelde advies helemaal begrepen, hoor!

Ik heb je weblog gelezen, leuk om te lezen hoe het met Iwan is gegaan zonder ijzers!
Ik hoop dat het straks bij Parmanta net zo voorspoedig gaat als bij Iwan.

Ook ik vind het jammer dat er zo'n discussie ontstaat over formuleringen.
Het bevorderdt de leesbaarheid van dit topic niet echt, althans, dat is mijn mening

margaretha schreef op vrijdag 20 juli 2007, 17:24:


Sorry hoor dames, als het details waren dan hadden jullie gelijk.
Het gaat echter over de basis, het bestaansrecht van het NatuurlijkBekappen.
Ik wil je voorstellen, voor een beter begrip, de hele Hoefnatuurlijksite nog eens te te lezen.

Piet

Jacqueline v d Berg schreef op vrijdag 20 juli 2007, 11:50:


Mijn dierenarts is net geweest. Hij heeft haar nog een keer onderzocht en het is duidelijk ataxie. Het is ook duidelijk verslechterd. Hij verzekerde me echter dat ze momenteel geen pijn heeft. En daar ben ik heel blij mee, dat is het enige wat telt.

Ik zal haar nooit meer kunnen berijden, maar dat interesseert me niet. We gaan zoveel mogelijk leuke dingen doen, wandelen, haar vriend en vriendin opzoeken.

Over een maand komt mijn dierenarts nog een keer langs om haar in te enten en dan bekijkt hij haar nog een keer. We hebben alles goed doorgesproken, ook wat ik moet verwachten voor de toekomst en in welke gevallen ik hem moet bellen. Niet leuk om te horen, maar erg belangrijk.

We hebben met Indy afgesproken dat ZIJ kiest wat ze wil. Hij heeft haar steeds geaaid en met haar gepraat, Indy luisterde met gespitste oortjes. Ze heeft zelfs nog zijn gezicht gelikt. Hij vond het heel erg, hij zat er erg mee. Hij is blij dat Indy bij ons blijft zolang zij dat wil.

Bah, ik zit hier nu te huilen achter de computer, ik vind het zo oneerlijk.

Monique