Christel Provaas schreef op vrijdag 20 juli 2007, 13:23:


Je bent me voor Christel!
Filmpje drie lijkt een duidelijk voorbeeld van hoe niet het paard geklikkerd wordt maar de trainer.

Het in trance raken komt misschien omdat ze (ik neem aan dat je ook de parelli beloning "rust" gebruikt hebt) dat aangeleerd heeft?
Inderdaad, duwen met de stick of zweep, gooi weg die dingen, leer het zonder, wat is hier het grote geluk en gelijk van ze bij je te hebben?
De oefeningen zijn leuk om te zien en om te doen, dat is duidelijk

Piet

Huertecilla schreef op vrijdag 20 juli 2007, 11:10:


Tuurlijk, maar de huidige carbonsteeltitaniumweetikwat velgen lijken net zoveel op de klassiek Griekse wielen als de rest van de levensomstandigheden verschilt. Uiteindelijk hebben we nu ook F16's i.p.v. hoplieten.
Het gaat dus niet om het wiel als concept, maar om op omstandigheden toegesneden invullingen ervan.


Is gewoon niet waar, of op zijn hoogst fragmentarisch.
Maar goed, vertel mij dan meteen maar het geheim van de zelfonderhoudende hoeven. Dat ik er in praktijk een eind mee ben loopt nu toevallig eens ver voor mijn werkelijk begrip er van uit. Waarom lukt mij wel wat zovelen, alleen al op dit forum, tot wanhoop drijft? Ik heb het Piet ook al gevraagd...


Tuurlijk, mensen zijn ook natuur. Alles is natuur, dus uiteindelijk compenseert alles alles. Dat schiet natuurlijk niet op met wat we eigenlijk bedoelen te zeggen. Ik snap uiteraard wel wat je in deze WIL zeggen en dat ik volgens die terminologie in mijn houderijtje blijkbaar aardig goed natuurcompenseer m.b.t. hoefonderhoud maar daar wordt niemand echt wijzer van.
Ik denk dat de benadering vanuit de ecologie, d.w.z. de grenzen en voorwaardelijkheden van de natuurlijke niche van paarden (en mensen) duidelijker onderscheidt.
Wat mensen en paarden zo goed doet samengaan ondanks dat het zo verschillende diersoorten zijn komt, denk ik, o.a.(om een begin te maken) doordat:
- beide familiedieren, vervolgens kuddedieren zijn qua sociale structuur
- beide generalisten zijn
- beide in extreem uiteenlopende omstandigheden kunnen overleven.
Onderscheid daarentegen vindt je in waar de grenzen van niches liggen, minima en maxima zoals in (noodzakelijke kwantiteiten) water/voedsel/beweging/etc.
Daaruit blijkt dan nmm glashelder waarom "domesticatie" zo succesvol was om een feitelijk uitgestorven voorhistorisch megafaunamonster als "paard" te doen overleven. (¡En het dús niet uitgestorven is waarvan akte en nota!).


Hangt op perceptie. Beleving. Er is altijd meer, zoals je zelf als vaak schrijft. Als dat niet zo was zouden we ons doodvervelen

Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey

Jacqueline v d Berg schreef op vrijdag 20 juli 2007, 11:52:


Laat ze rennen, bokken, spelen en hinniken in je hart, Jacqueline... Ze laat slechts een lichaam achter, maar je zal zonder twijfel wel voelen dat ze nog héél dicht bij je is. "Wees niet droevig", zegt ze, "en neem jezelf niks kwalijk... ik heb bij jou een heel mooi leven gehad en je hebt je uiterste best voor me gedaan"

Hartelijke groet,
Nele

Christel Provaas schreef op vrijdag 20 juli 2007, 13:23:


K'zal héél zacht schieten en dan nog met los kruit ist goe ?

Vertederend hoe het bruine paardje je aandacht probeert te

Ok zo zie ik het :

Baasje kijkt naar mij , ik raap balleke op = Beloning . Op verschillende momenten raapt hij de bal op en zodra jij wegkijkt van hem weet hij dat er geen beloning komt en laat hij de bal vallen . Aandacht van jou is hier voor hem dus niet de drijfveer maar wel het snoepje ! Op een gegeven moment wil je de merrie achteruit laten gaan maar ze reageert niet !Alhoewel je met je hand vlak bij haar snoet bent en je haar dus makkelijk met één vinger en op cue kan laten afstappen van de pallet gebruik je de stok op de borst (waarschijnlijk omdat je dat zo geleerd is ) . Ook bij het achteruit gaan van de ruin moet je op de borst behoorlijk wat druk zetten terwijl de plaats van de neusriem op de neus de meest geschikte plaats is om je paard "te vragen" om achteruit te gaan eerst door druk van één vinger daarna door simpelweg je hand voor zijn neus te houden en op cue acterwaarts te laten gaan ; Je wuifgebaren zijn te diffuus en worden op verschillende momenten genegeert . Als voorbeeld neem ik hier Bart van (dove border) Blue , op de zeldene momenten dat ik blue eens overneem en ik iets van hem vraag moet ik Bart zijn gebaren nauwkeurig copieren of Blue begrijpt me niet. Heb ook de indruk dat de paarden er een beetje verveeld bijlopen en het energieniveau laag ligt, zorg dat "jij" interresant wordt/blijft voor je paarden dan gaan de kopjes omhoog en wuiven de staartjes . Het kopje laag is volkomen vertrouwen verhaal gaat niet op als je aan het oefenen bent ! Daar moet aandacht en interesse de drijfveer zijn . Na enige tijd zou je paard op jouw vraag moete achteruit stappen/vooruit stappen /pallet stappen enkel en alleen omdat je vanop enkele meters het gebaar maakt gecombineerd met de stemcue . Kan je de stok weglaten want hij zit je toch maar in de weg (nee kga er ni over beginnen maarree je laat wel héél mooi zien wat ik een paar dagen geleden bedoelde) . Voila pief poef paf en uwe stok valt af!!

Piet schreef op vrijdag 20 juli 2007, 11:15:


Ik begrijp wat je bedoeld. Al denk ik dat Margaretha ook wel heeft begrepen hoe ik het bedoelde en daar gaat het toch om? Ik vind het wel jammer dat je hier alles zo "perfect" moet formuleren, want mocht dat niet een van je sterkste kanten zijn dan krijg je dat meteen op je bordje. Terwijl ik met mijn berichtje alleen goedbedoeld advies wilde geven aan Margaretha. Het spontane gaat er hierdoor wel vanaf helaas. Mensen die graag tot in de details willen discusseren moeten dat natuurlijk zelf weten, ieder zijn ding, maar ik denk niet dat iedereen dit doel voor ogen heeft met het plaatsen van een berichtje.

Groetjes Jolanda

Huertecilla schreef op vrijdag 20 juli 2007, 10:50:


Natuurlijk pyrethrine
en inderdaad meesterwerkjes van gekauwd papier (houtige vezels, lignine)
van vorm en grootte variabel volgens de soort

Hallo Tanja,

Ga naar de volgende site en klick dan op Nederland.
Daar vind je Hoofcare Professionals.
In Nederland zijn er maar Twee officieel geregistreerd

Groetjes, Robert

Tanja schreef op vrijdag 20 juli 2007, 12:03:

Troesch schreef op vrijdag 20 juli 2007, 14:29:

Ik bedoelde deze link:

"http://www.vdhp.de/16.0.html"

Groetjes

Piet schreef op vrijdag 20 juli 2007, 13:33:

Wat mij ook opvalt, is dat naarmate Nathalie enthousiaster rondspringt, Lolita juist wat "slomer' wordt. Ik herken dat, want stap zelf vaak genoeg in die valkuil. Doe jij maar druk, zegt mijn paard, dan hoef ik het niet te doen. De kunst is juist om heel weinig te doen en een maximale reactie te krijgen.
Ik steek nu de hand in eigen boezem: als ik héél graag wil dat paard iets leuks doet, bv explosief bij me vandaan racen, dan wil ik dat eigenlijk met dito grote lichaamstaal vragen. Supergevoelige, lichtgeraakte Cadiz toont dan enkel verwarring en blijft staan terwijl ik juichend naast hem op en neer spring. Sta ik echter arrogant stil, zoek contact en wijs ik hem slechts met een nijdig hoofd-rukje naar opzij, dan spat hij als een katapult weg. Een zo geformuleerde opdracht is blijkbaar duidelijker en meer motiverend, daar doet-ie het wél voor.

Ongeveer een maand geleden heb ik onze drie paarden verhuisd naar onze nieuwe thuis. Van een plek in een bos in Bilzen (Limburg, B.) met een zachte zandleem-bodem naar Floreffe (Namur, B.) met leem + kalksteen in onze weides en kalksteen-splitpaden daarbuiten.

Ik las hier toevallig niet zo lang geleden een verhaal over mensen die met Nederlandse paarden op trektocht gingen naar het zuiden, en planden de Pyrineeën over te steken. Nu ik zelf één exemplaar heb met aanpassingsproblemen, en ter vergelijking twee die op kalksteen zijn geboren, werd me in de praktijk duidelijk dat zoiets gewoon onbegonnen werk is.

Ik hoop zelf in de toekomst lange wandelingen, en misschien wel ooit een trektocht te rijden, met alledrie de paarden. Voor eentje is er echter nog een lange weg te gaan voor ik er zelfs maar aan kan denken om er tijdens een wandeling de hele weg op te blijven zitten.

De twee jongsten komen vanop 'de berg van HC' en hebben met het landschap niet de minste moeite. Mijn vriend en ik hijsen ons puffend en met brandende kuiten achter een vrolijk doorstappende jaarling over de kalkrots aan de rand van ons land. We moeten zelf ook nog wat aanpassen

Mijn oude ruin (16, niet zo verschrikkelijk oud) heeft duidelijk nooit echte hellingen beklommen, en hij moet zich een ongeluk concentreren om achter mij aan aan een lang touw voet voor voet de rotspaden te leren afdalen. Zijn reactie bovenaan, met zicht op het pad is meestal 'dat meen je niet!' hoofd omhoog en een stapje achteruit. Als ik dan naar beneden stap raapt hij zijn moed samen en volgt toch. Maar van een 'vaste voet' kan je niet echt spreken. Gaat dus nog even duren voor we dat in het zadel doen.. Hij heeft ook (net zoals wij overigens) echt spierpijn iedere keer als we een ietsje verder gaan.

Probleem nr. twee met hem is dat zijn hoeven niet aangepast zijn aan kalksteensplit. Hij is al jaren onbeslagen en heeft de voeten van een paard dat afwisselend in zand en in moerassige bosgrond stond. Altijd probleemloos door het bos en over de wegen mee gereden, maar hier in Floreffe loopt hij met zijn hoofd tegen de grond om zo veel mogelijk scherpe stenen te ontwijken. Hij loopt de weg zo ongeveer twee keer, van graspluk naar kantje en weer oversteken naar wat gras enz.. Als ik hem zo bezig zie: daar kan ik echt niet bovenop gaan zitten, dat doet dan nog meer pijn.

Het plan is nu om het klimmen en dalen op splitpaden nu rustig te gaan opbouwen en veel met ze te wandelen aan de lange lijn. Aan de conditie en de hoeven kunnen we ondertussen onder het zadel werken op het jaagpad langs de rivier in het dal. Hopelijk komt er snel verbetering! Ik zal hier af en toe laten horen hoe het gaat met de hoeven, en ben van plan regelmatig foto's te maken. Tips altijd welkom uiteraard!

Groetjes,
Elke

Patricia ter Haar schreef op vrijdag 20 juli 2007, 13:04:


Maak je niet al te druk, als de steile hoef maar niet te steil wordt. Voor de mooiegheid is t fijn als de hoeven gelijk zijn. Mijn paard heeft ook een steiler, kleiner, hoefje en de andere voorhoef is wat platter. De steile wordt bij hem nooit zo groot als de andere, zodra er groei in zit, breekt er wel weer ergens een stuk af. En hoe steil is steil, bovendien kun je t nu niet meer corrigeren. De ideale lijn van die hoef kun je nooit bereiken, want dan zou je paard met zijn steile hoef in de problemen komen. Ik rasp elke 2 wkn de hielen van de steile hoef, gewoon 2 halen erover heen met de ruwe zijde van de vijl. En omdat ie steil is, hoef je aan de toon niets te doen, een steile hoef rolt van zichzelf al goed af. Groetjes Ingrid

van lennep schreef op vrijdag 20 juli 2007, 11:56:


ja dat heb ik; dat is van oudsher "NEE".
Staat al wel 20x op PN geloof ik.
Ik heb niet lang geleden nog in twijfel gezeten of ik dit eigenlijk wel goed deed, vanwege het klikker-adagium "hou je niet met ongewenst gedrag bezig (negeren dus) maar beloon gewenst gedrag".
Ik denk nu dat het slechts in zoverre opgaat, dat het meest optimaal is de beëindiging van ongewenst gedrag (na de in feite "fase 1" p+ stimulus NEE) te belonen. Dit verschilt eigenlijk niet zo van de r- constructies á la Parelli.

Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey

ElkeW schreef op vrijdag 20 juli 2007, 14:43:


Malloterie zelfs, tenzij je paarden hebt die al jarenlang niets anders gewend zijn dan half Europa op en neer rennen als reguliere dagelijkse arbeid.


Tips heb ik niet maar wou toch even kwijt dat ik dit verhaal helder en vol logica vind. Dat is op dit forum wel eens anders.

Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey

e m kraak schreef op vrijdag 20 juli 2007, 13:37:

Zo ik ben weer terug van een hoefonderhoudsrit.

Ach Egon, het duurde ook aardig voor jij begreep waar ik het daarmee over had.
Ik doe hier al van voor PN zo weinig mogelijk aan de hoeven. Ben daarmee begonnen vooral op basis van wat ik bij de przewalskis en ook de koniks zag. Is alweer meer dan 20 jaar geleden dat ik het daarover voor het eerst had met de veearts van het dierenpark waar de przewalksis gefokt werden.
Bij jou viel dat muntje ook pas na jouw trips naar de koniks die volgens mij een goed voorbeeld zijn van een poldermodel.
Jee wat heb ik daar een vuil over toegespoten gekregen zeg hier, over het opeeren van een poldermodel, en nu de kastanjes uit het vuur zijn is het de bron der wijsheid.
Hoogst humoristisch.

Van wanneer was jouw topic met het filmpje ook weer?

'Het geheim' van zelfonderhoudende hoeven bestaat niet. Dat staat als je goed leest al netjes uitgelegd in wat Xenophon schrijft en Jackson verwoord het echt glashelder.
Je hoeft alleen maar te natuurcompenseren. Hoe minder je hoéft te compenseren, hoe meer zelfonderhoudend zijn de hoeven....

Michiel meen ik maakte daar onbedoeld een rake opmerking over, over het poldermodelhoef van de koniks. 'Ja maar' (uiteraard) 'als je er dan mee op de weg gaat rijden, vliegen de stukken er vanaf'. Jep en, even samenvattend, kláár is Kees.

hc