trea hoex schreef op woensdag 11 juli 2007, 14:48:


toon mij de modder aub

Vervolg van 'begin van een trailersucces!'

De derde les stond ze voor het eerst in de trailer. Dat was natuurlijk al een enorme vooruitgang, maar het duurde wel erg lang om haar daar te krijgen. De eerste paar pasjes de klep op en weer af was tot daar aan toe, maar daarna begon ze zich af te sluiten. Ondanks dat we het heel langzaam opbouwden en steeds het stressniveau naar beneden probeerden te brengen door haar snel te belonen en haar weg te halen bij de trailer om even een hapje gras te halen, bijvoorbeeld.

Op een gegeven moment kneep ze haar lippen al op elkaar als ik ‘ga’ zei en deed ze zelfs ook haar ogen dicht! Zo van, ik zie je niet, je bent er niet, dus je vraagt me ook niks, dus ik hoef ook niet te reageren. En zo bleef ze daar dan aan de grond genageld staan. Het was echt ongelovelijk om zo duidelijk te zien hoe snel haar max is bereikt, hoe snel zij eigenlijk ‘op slot’ gaat. En ik kan niet zeggen dat we haar nou zo aan het overvragen waren, het ging om een pasje de klep op en weer af, terwijl ze allang helemaal de trailer in was geweest.
Conrad stelde voor dat we de sessies in nog veel kleinere stukjes moesten hakken, zodat het stressniveau sneller afgebouwd zou worden door elke keer bij de trailer weg te mogen, zodat ze niet zo snel ‘op slot’ zou gaan. En zo gingen we verder, één pasje op de klep en bij de trailer weg. Twee pasjes en bij de trailer weg, enz.

Het resultaat was dat ze veel sneller op een verzoek ging reageren, niet op slot ging en je dus met haar kon blijven werken. En geloof me, als zij echt op slot gaat, kun je rustig 4 uur staan met je contact aan het touw, maar dan komt ze echt niet. En ik bleef voorheen ook gewoon zo staan, want anders had ze natuurlijk ‘gewonnen’

Uiteindelijk kwam ze elke keer heel vlot de trailer in, maar liep er ook vrijwel meteen weer uit. Naar mijn ‘ho’ luisterde ze niet en contact aan het touw was voor haar helemaal een reden om er éxtra snel uit te gaan. Elke keer weer terug naar wat ze wel goed kon en durfde, zoals de stapjes op de klep. Van de één op de andere dag liep ze verder de trailer in dan wat ik eigenlijk vroeg en kwam ze op ‘ho’ niet direct achteruit; een seintje dat ze aan een stapje verder toe was.
Wanneer ze er toch uit rende hield ik het contact heel zacht aan terwijl ze buiten de trailer stond. Kwam ze weer terug dan beloonde ik haar en mocht ze weer weg van de trailer.
Eerst moest ze nog helemaal uit de trailer lopen om zich veilig te voelen, later veranderde haar veilige plek al naar de klep, naar haar voorbenen erin en achterbenen op de klep. Tot het moment dat ze niet meer extra hard achteruit liep bij het voelen van het contact met het touw, maar juist meteen weer naar voren kwam.

Toen zijn we gaan trainen met het voor ons uit de trailer in sturen. Eigenlijk ging dit super vlot. Soms kwam ze nog achteruit maar vanaf de zijkant van de klep een beetje naar voren sturen aan het touw was genoeg om haar weer naar voren te doen lopen. Dit uitgebouwd tot ze een flinke tijd kon blijven staan, elke keer een seconde langer voordat we haar terug vroegen. Uiteindelijk kwam ze niet meer terug op 'terug' maar wachtte ze op contact met het touw (ow moet ik écht eruit?).

Het oefenen met de stang. Gelukkig kende ze het desensibiliseren al; als ik ga lopen blijft het bij me, als ik stil sta gaat het weg. Het duurde ook niet lang voordat ik haar met de stang over haar hele lichaam aan kon raken. Dit geoefend tijdens het staan in de trailer tot ze er niet meer op reageerde en toen de stang een keer vastgemaakt. Geen paniek en daarna gewoon meteen weer de trailer in.

En toen kwam de dag dat ze naar de hengst moest voor een dekking, eigenlijk te vroeg in mijn planning, maar goed, hengstig is hengstig. Ik was van plan om veel vaker nog kleine stukjes met haar te rijden voordat ik aan zo'n lange rit begon, maar nu gingen we dan toch op pad.
Ik was zó verschrikkelijk zenuwachtig dat mijn handen ervan trilden ondanks dat ik twee anti-nervositeit pilletjes had genomen. Ondanks alle goede ervaringen die ik in de training met haar had gehad, dacht ik toch steeds dat het weer helemaal fout zou gaan. "En nu ik zo zenuwachtig ben wil ze natuurlijk helemáál niet met me mee!"

Binnen 5 minuten was ze er al 6 keer in en weer uit geweest en had ik mezelf er eindelijk van overtuigd dat ze 'het nog steeds deed' en dat we op weg konden. (Waarom is het baasje nou zo zenuwachtig? Het is toch gewoon de trailer?)
Eenmaal daar aangekomen bonkte ze met haar achterhand tegen de stang aan om te voelen of hij al los was of niet, en ik had verwacht dat ze er uit zou stórmen, maar ze liep rustig pasje voor pasje de klep af. Sowieso laad ik haar nooit meteen uit, zodat ze niet de tent afbreekt als we ergens stilstaan, maar als ik haar los maakt aan de voorkant weet ze gewoon dat ze eruit mag.

Toen ik haar een week later op kon halen, was ik heel bang dat het rijden te vroeg was geweest en dan ze niet meer goed te laden zou zijn. Allerlei mensen daar boden aan om te helpen maar ik bedankte hen vriendelijk. "Ze heeft zo haar eigen methode" zei de man die me altijd heen en weer brengt met de trailer. (niet MIJN methode natuurlijk, maar goed). Moet het schot niet opzij? Moet er geen stro in? Heb je wel voer bij je? Hangt er wel een hooinet? Zal ik het deurtje van voren open zetten? Meteen de klep dicht doen!
Van een afstandje stonden ze te kijken hoe ik aan het laden was en spraken later hun bewondering uit voor hoe makkelijk mijn paard te laden was. "En helemaal met niets!".

Ik blijf met haar oefenen, met verschillende trailers, in het donker, met mensen er omheen. Maar ik voel me heel zeker over het feit dat áls er ooit nog een probleem komt, ik het zelf op deze manier op kan lossen. Dat ze het 'nog steeds doet'. En dat ik nooit meer met haar bij een kliniek hoef te staan om de arts die haar met een zweep wil slaan, om hulp te vragen.

Ik geef nog net geen feestje

Bart en Blue schreef op woensdag 11 juli 2007, 15:30:


Wat is dat nou weer voor flauwekul!! Je verwijt EDDY en zijn SIDE KICKS dat we samen spannen om jou (jullie) in een zwart daglicht te plaatsen! je verwijt ons van vooroordelen! Je verwijt mensen dat ze kwetsende taal spreken!! Je verwijt mensen dat ze je verwijten maar mij lijkt het dat je geen flauw idee hebt welke verwijten je zelf slingert naar mensen!!

Ja Eddy is een vriend van me NEE ik heb geen verstrengelde belangen en voor de zoveelste maal :

WAAR HEEFT EDDY GEZEGD DAT JULLIE HET SLECHT VOOR HEBBEN MET JULLIE PAARDEN????

Je zegt dat alles uit zijn context wordt getrokken maar doet zelf niets anders! en zo kan dat over en weer ridicuul gedoe nog maanden door gaan dus hou ik er over op!

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 11 juli 2007, 15:24:

Hans Arendse schrijft het al en ik zie dat inderdaad gebeuren: de praktijk is vaak dat in de warmbloedfokkerij de veulens voornamelijk op gras worden gehouden, waardoor ze als veulen al de basis leggen voor hoeven die geschikt zijn voor een leven op voornamelijk gras, op een zachte ondergrond dus. In de winter in een zandpaddock. Zo kweek je bepaald geen allround hoeven die alle soorten bodem aankunnen, laat staan met 80 kilo extra gewicht. Toch?
De vraag is: haal je dit op latere leeftijd ooit in? Het paard hoeft dus in aanleg geen slechte hoeven te hebben, maar ze hebben nooit goed kunnen doorontwikkelen door ze aan eenzijdige bodem bloot te stellen.

Jij hebt het over een volbloed, die hebben van nature wat hogere smalle chique hoeven. Als het paard waarover je schrijft platvoeten heeft, is het misschien ook in zijn veulentijd fout gegaan met te weinig harde grond onder de voeten...?

(Niet dat dat voor Cadiz de sleutel tot het vraagstuk is, want in Zuid-Spanje heb je geen soppige weiden. Kokerhoeven heeft hij overigens niet, Eddy. Hij heeft eigenlijk juist geen typisch spaanse hoeven.)

Hans? Ik ben erg benieuwd naar info over een behandeling waar jij het over hebt.

Sieta schreef op woensdag 11 juli 2007, 15:35:


Gaaf! Petje af, wat zul jij je goed voelen!

marianne laenen schreef op woensdag 11 juli 2007, 14:08:


Hier nog zo één. Niet volledig op eten gefixeerd maar wel het kop-aan-de-grond type, niet één die eens even lekker gaat rennen op het land, ofzo. En ja... sieta krijgt dus ook elke dag beweging van me. Ik ga zeker 4 of 5 dagen met haar buiten rijden, pittige ritten. Lange stukken draven en galopperen. Andere dagen longeer ik of gaan we stukken wandelen. Meer kan ik er toch ook niet van maken (ervan uitgaande dat hij geen stofwisselingsprobleem heeft ofzo). Hooi laten weken en dag later voeren heb ik ook wel eens van gehoord, me niet in verdiept.

marianne laenen schreef op woensdag 11 juli 2007, 14:08:


Een graaskorf?

De stofwisseling past zich aan aan wat er elke dag ingaat. Is dat weinig, dan leert het lichaam het daarmee te 'doen'. Ik herinner mij dat Ilona een keer heeft geschreven dat hun paarden inmiddels met minder hooi toe konden dan het jaar daarvoor.
Wat je kunt doen om de stofwisseling op het verkeerde been te zetten, is afwisselen in het voer? Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan wanneer je slechts kunt kiezen tussen hooi en gras, dat realiseer ik mij...

Het Sonja Bakker-dieet is mede op dat principe gebaseerd: het heeft geen zin om elke dag alleen een bakje salade en een halve cracker te eten, daar verlies je op den duur geen gewicht mee. Je lichaam leert nl zich zeer economisch in te stellen op dit karige aanbod en doet het er gewoon mee. Maar eet je elke dag een andere voedselsoort als ontbijt, lunch en diner, dan kan je lichaam niet wennen aan rondkomen van heel weinig en dan gaan dingen als weinig vet en koolhydraten pas echt doorwerken.

Veel bewegen is de andere optie.

Bart en Blue schreef op woensdag 11 juli 2007, 15:40:

Nou.. ik dacht het gewoon, aangezien je pas 14 berichten hier schreef en allemaal over dit onderwerp

:d :d :d :d
Vlaamse eigenschap?? Slecht lezen??

Ik hou het ook voor gezien. Dit is te gek voor woorden.

Christel Provaas schreef op woensdag 11 juli 2007, 15:48:



Prachtig, dat is trainen he?
Geen stukje aan het toeval overlaten.
Behalve dan net de rit die je moest maken.
Ik adviseer je toch om het rijden ook te trainen en langzaam op te bouwen. Rondje van 1 minuut en dat langzaam uitbreiden.Eruit en erin. Lossen op een vreemde plaats en weer paar minuten terug.
Kijk of je paard zelfs na het kortste ritje niet zweet, of geen warme oren krijgt, want ook daardoor kan het een van de volgende keren misgaan.
Nu we kunnen weten dat Conrad de zweep, omdat het zo'n stuk handiger is dan een spoorwegbiels, niet voor het paard gebruikt , maar voor de leerling om met dit ding haaks voor de buik exact te leren te bepalen welke signalen hij met zijn heupen en navel geeft en op welke plaats van het paard ze gericht zijn, zodat het longeren veel zuiverder zal gaan en het paard beter snapt waar hij het over heeft en hij dus geen mishandelaar van de ergste soort is, wil ik even vertellen dat Conrad volgende week weer een week in Zweden vertoeft, voor het vervolg op de "clikker met kippencursus" met de lesstof van Bailey.
Ging de vorige cursus over enkelvoudig gedrag, je leert kip een ding aan en dan weer iets anders, nu gaat het over complexer gedrag. Het zgn chaining. Oftewel gedrag wat je afzonderlijk aanleert en dan aan elkaar verbindt. We vermoeden dat het zoiets als een hindernisbaan zal worden, maar dat is een gokje. Misschien is dat nog een stap te ver.
Ik heb daar vorige keer een soort van forumdagboek van bijgehouden en da's een hoop werk.
Ik wil dan wel even weten of jullie het vorige keer interessant vonden en of je die info wilt hebben. Zoniet, houd ik het mooi voor mezelf

Piet

Piet schreef op woensdag 11 juli 2007, 16:45:


Heel erg graag, dat was enorm leuk en interessant om te lezen, Dus volmondig zeg ik ja tegen weer een dagboek. Eigenlijk zouden die gebundeld moeten worden. Ik heb er ook veel van opgestoken.
Ik zou haast weer kippen nemen hier ; -)