Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 13:48:


Dit is iets waar ik met Pête vroeger problemen mee had. (nu niet meer :) )
Dan ging ze stilstaan, niet meer vooruit te krijgen. En dan ging ze achterwaarts richting beek of draad, als die er was. En dat deed ze dus bewust. Als er een beek was, ging ze altijd richting beek. Omdat ze wist dat ik dan van haar rug zou springen, om te vermijden dat we in de beek zouden belanden.
Toen er eens iemand anders opzat, die het vertikte om af te stappen. Zijn ze dus ook met z'n beiden in de gracht beland. De ruiter is er toen gewoon op blijven zitten, zelf in de gracht. En heeft het paard er weer uitgereden. Ik denk dat het paard aardig geschrokken was, dat ze effectief in die gracht zat. En misschien dat het daarom wel werkt. Maar het is niet iets wat ik zelf zou doen en ook niet altijd even veilig is.
Maar ze had dus wel door, dat ze door vervelend te doen ervoor kon zorgen dat ik afstapte.

Ik rij soms wel met zweep buiten of trok een takje van een boom ofzo.
Maar als ze echt dwars begint te doen, kan ik dat maar beter niet gebruiken.
Daar wordt ze alleen maar vervelender van. En stond ze wel eens op haar achterste benen.
Een 'tik' in zulke gevallen is dus ook geen oplossing.
Als ze aarzelt of vertraagd omwille van iets, kan een tikje om haar aan te manen verder te gaan, dan wel weer helpen.
Maar als ze echt vervelend is om vervelend te zijn, heb je beter geen zweepje bij.

Ik heb ook wel eens geprobeerd om wanneer ze achterwaarts ging, haar nog 20 meter extra achteruit te sturen. Dat heeft enkele keren de truk wel gedaan, maar na verloop van tijd, ging ze dan omhoog ipv achterwaarts. Dus dat viel dan ook weer af.

Uiteindelijk heb ik het anders opgelost. En ben ik gestopt om haar voorruit te willen rijden. Als ze niet meer voorwaarts wilde, deed ik gewoon niets. Zette me een wat confortabel, een beetje van het uitzicht genieten. En alleen wachten. (Zorgde er wel voor dat paard niet kon grazen ofzo)Teugels ontspannen maar ook niet te los, zodat paard de juiste kant op bleef kijken. Als ze zich wil omdraaien, laten draaien en dan in die beweging weer voorwaarts richten. Af en toe de suggestie maken, of we niet voorwaarts kunnen? Als paard dan weer weigerde, terug niets doen en wachten.
De eerste paar keer heb ik zo wel eens 3 kwartier ergens gestaan. Tot Pête het beu was en zelf besloot naar huis te willen.
Na verloop van tijd werd de wachttijd korter.
En als ik nu zo'n dwarse bui voel aankomen is het meestal al genoeg dat ik aanstalten maak om confortabel een beetje achterover te gaan zitten, om paard weer aan de gang te krijgen.
Als ze zich omdraait, laat ik haar draaien maar midden in een pas vraag ik haar weer de juiste kant op (Omdat ze zich in een beweging niet zo kan vastzetten als wanneer ze zou stilstaan) en vraag haar van daaruit weer voorwaarts te gaan.
En zo gaat het best goed eigenlijk.

Ans

Eva Saegerman schreef op vrijdag 6 juli 2007, 15:59:


Misschien ben ik dan een mietje, of een seut, of een trien, of wat dan ook, maar dan begin ik opnieuw, met grondwerk dus

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 6 juli 2007, 15:43:


Goed geknipt dacht ik

Eddy deze aanpak is voor paarden die staken als bewust koele keuze. n de bak komt zoiets vaker voor als bij een buitenrit waar zoveel meel factoren aanleiding kunnen zijn tot staken. Onmacht noem ik dit meestal, hoe groot zie jij het aandeel onmacht bij paarden? En wat is je aanpak bij onmacht, vergelijkbaar met de mijne neem ik aan?

Groetjes, Michiel