eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 6 juli 2007, 12:30:


Jij bepaalt dus wat voor spelletjes ik met mijn paarden mag spelen en hoe ik dat doe. Dat begint me nu wel behoorlijk de keel uit te hangen.
Lezen is niet je sterkste kant, je trekt conclusies terwijl ik nu al 80 keer heb uitgelegd hoe ik die zweep gebruik en dat is nooit met rijden.
Je maakt me voor leugenaar uit en onbetrouwbaar, doe toch eens normaal en leer eens lezen zoals de context is en trek het niet aldoor uit de context omdat het jou niet past.

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 6 juli 2007, 11:38:
Wààr moeten wij ons aanmelden om pannenkoeken te komen eten?

Eva Saegerman schreef op vrijdag 6 juli 2007, 12:56:


Met stroop!

Gr Esther

van lennep schreef op vrijdag 6 juli 2007, 13:12:


warme chocoladesaus!

Eva Saegerman schreef op vrijdag 6 juli 2007, 13:29:


gewoon stroop smeren dat is het lekkerste

Zoals ik het heb doorgekregen is moxidectine de enige werkzame stof die voor een deel (!) de darmwand binnen kan dringen, en hierdoor de ingekapselde eitjes kan bereiken. Andere werkzame stoffen passeren de darmen maar kunnen de darmwand niet indringen. Hierdoor blijven de ingecapselde eitjes achter, maar de volwassen bloedwormen worden wel aangepakt.

Groetjes Jolanda

trea hoex schreef op vrijdag 6 juli 2007, 12:37:


Ik heb me niet bemoeid met deze discussie. Omdat ik vind dat iedereen min of meer gelijk heeft. Hoewel ik het niet eens was met het feit dat er vergelijkenderwijs over het gebruik van een bit gesproken werd. Een bit plaats je in de mond van een paard, die zit er altijd en ik geloof niet dat dat een meerwaarde voor het paard heeft.
Maar nu wil ik jullie mening graag weten over het volgende.
Don rijd ik probleemloos zonder bit, zweep of sporen, meestal op een side-pull, overal heen.
Hij doet voor mij altijd wat ik wil.
Dat dit niet automatisch zo is, had ik al meer gezien als anderen op hem rijden, hij kan dan zeggen, "nee hoor, we gaan niet die kant op, we gaan terug", of moeilijk versnellen, niet stoppen en kop in't gras duwen enz, kortom doen wat wij beschrijven als "dwars" zijn.
Dit heeft ongetwijfeld met aditude te maken, met het leiderschap wat je toont als je op zijn rug zit.
Hij is opgegroeid met sporen, zware bitten en lange westernteugels.
en 'je kunt beter maar doen wat er gezegd wordt, anders'........!!
Nu rijdt angela veel met hem, ze kan goed rijden en neemt nog les op iedere week een ander paard, van 'gewoon dwars' tot 'enorm dwars'
Haar zelfvertrouwen en lichaamstaal worden met de week groter en duidelijker.
Paar weken terug, met die hitte en al die dazen, gingen we op weg,
mooi rustig straatje met een Don die na 10 meter niet verder wilde.
de ene kant op willen draaien en daarna de andere keer op willen draaien, dreigen in de sloot te lopen, achteruit komen.
Kortom verzet met een redelijk grote V.
Ik heb het laten doen, (wandelde mee) me er even niet mee bemoeid.
Angela probeerde wat ze kon om hem weer in stap te krijgen, hem voorwaarts te houden.
Don's achtergrond kennende en het zacht vragen tot bumpen zien verharden, waar hij zich overigens helemaal niks van aantrok, stelde ik voor om zeer politiek incorrect (en zelf sla of tik ik nooit), hem 1 tik met de teugel op zijn kont te geven.
Ik heb de keus aan haar gelaten, omdat ik vond dat ze er niks mee opschoot dat ik op zijn rug ging zitten, hij had dan probleemloos doorgelopen. Na veel aarzelen heeft ze uiteindelijk, bijna in tranen hem een stevige aai met de teugel gegeven..... en Don liep, de hele wandeling lang, zonder het minste probleem en deed keurig wat ze vroeg, met een pinkje te sturen in stap , draf en galop.
Don is 16, toen hij bij mij kwam, was het al: "ik zou hem met sporen en een flink bit rijden anders heeft ie maling aan je", ik heb dat allemaal genegeerd en vanaf dag 1 geen problemen gehad. Maar als Angela op zijn rug zit heeft hij blijkbaar het gevoel dat hij zelf nog kan/moet leiden, terwijl het vanaf de grond allemaal perfect gaat.
Door haar veeg met de teugels kreeg Don denk ik toch net even de overtuiging dat er echt iemand op zijn rug zat en dat hij daar naar moest luisteren.
Ik wist op dat moment geen andere oplossing, terug keren was geen optie, kleine rondjes lopen hielp niet, steeds meer bumpen nog minder. Steigeren was niet ver weg meer.
Een zachte tik was voldoende om zijn verzet te overwinnen voor de hele rit.
Hoe hadden jullie dit opgelost.?

Piet

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 13:48:

Leuke case Piet
Als er geen gevaarlijk situatie is zou ik het paard stil hebben gezet en gewacht en helemaal niets hebben gedaan, uiteindelijk komt paard wel weer in beweging, maar je moet blijven focussen als ruiter. In dit geval was er wel een gevaarlijke situatie namelijk die sloot, daar moet je niet met zijn tweetjes in terecht komen. In dit geval is het natuurlijk vreselijk jammer dat er geen wilgenboompje stond maar ik had in deze situatie dus hetzelfde gedaan als wat jij hebt gedaan om die sloot te voorkomen.

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 13:48:

We hebben het er al over gehad he.
Dit is heel herkenbaar; Queenie deed het vroeger heel vaak, nu minder.
Maar als het zo ver was, gebruikte ik ook wel eens de zweep voor een kordate correctie: je gaat wél rechtdoor. Maar ik had snel door dat dit bij Queenie géén optie was: stress verhogend, en mevrouw protesteerde dan helemaal. Verzet met VVVVV dan
Op vraag van Pien de zweep in die gevallen eens achterwege gelaten en rustig blijven (ademen buik, focus, aarding, enz) zitten herbeginnen en vraag opnieuw stellen. enkele keren lukt dat wel , enkele keren niet.
Queenie heeft de neiging zich nogal snel recht te stellen (lang geleden eigenlijk dat dat gebeurd is, jaartje of zo ) Zoals Pien me aanraadde gewoon elke poging in de goede richting uitvoerig belonen. Sinds een week of drie heb ik ontdekt hoé uitvoerig! Héééél uitvoerig bij Queenie! Ze heeft een keer of twee gestaakt (+omdraaien) en toen ben ik steeds opnieuw mijn vraag gaan stellen (hulpen: focus, zit, benen, stem en teugels). Toen stapte ze alleen achteruit maar na 5 stappen toch plots voorwaarts. Ik ben als een kind dat 1000 pannenkoeken kreeg gaan juichen van tevredenheid en ineens schakelde ze om "ok als ik je hiermee een plezier doe...". Tweede keer net hetzelfde resultaat. Ik denk dat ik het gevonden heb bij haar: niet panikeren als ze achteruit stapt (ik dacht dat dit inleiding tot steigeren zou zijn en stopte met doen wat ik deed, lees: beloning voor haar!) en als een zot belonen als ze voorwaarts gaat!

Als ze echt niet durft dan stap ik onmiddellijk af en loop ik even voorop. Ze volgt me dan en paar meter verder stap ik weer op. Volgende keer dat we die plek passeren doet ze het dan zonder problemen.

Die zweep blijft dus thuis, niets voor nodig!

Ik heb ze vrij lang bijgehouden "voor het geval dat ik ze nodig zou hebben" maar het wérkt dus niet

In geval van Don, ik weet het niet.

Wat doe jij anders dan Angela?
Misschien dat je Don toch beter even overneemt tot dat Angela ook kan wat jij kan om hem te overtuigen, en die zweep niet gebruiken?

Piet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 13:48:

We hebben het er al over gehad he.
Dit is heel herkenbaar; Queenie deed het vroeger heel vaak, nu minder.
Maar als het zo ver was, gebruikte ik ook wel eens de zweep voor een kordate correctie: je gaat wél rechtdoor. Maar ik had snel door dat dit bij Queenie géén optie was: stress verhogend, en mevrouw protesteerde dan helemaal. Verzet met VVVVV dan
Op vraag van Pien de zweep in die gevallen eens achterwege gelaten en rustig blijven (ademen buik, focus, aarding, enz) zitten herbeginnen en vraag opnieuw stellen. enkele keren lukt dat wel , enkele keren niet.
Queenie heeft de neiging zich nogal snel recht te stellen (lang geleden eigenlijk dat dat gebeurd is, jaartje of zo ) Zoals Pien me aanraadde gewoon elke poging in de goede richting uitvoerig belonen. Sinds een week of drie heb ik ontdekt hoé uitvoerig! Héééél uitvoerig bij Queenie! Ze heeft een keer of twee gestaakt (+omdraaien) en toen ben ik steeds opnieuw mijn vraag gaan stellen (hulpen: focus, zit, benen, stem en teugels). Toen stapte ze alleen achteruit maar na 5 stappen toch plots voorwaarts. Ik ben als een kind dat 1000 pannenkoeken kreeg gaan juichen van tevredenheid en ineens schakelde ze om "ok als ik je hiermee een plezier doe...". Tweede keer net hetzelfde resultaat. Ik denk dat ik het gevonden heb bij haar: niet panikeren als ze achteruit stapt (ik dacht dat dit inleiding tot steigeren zou zijn en stopte met doen wat ik deed, lees: beloning voor haar!) en als een zot belonen als ze voorwaarts gaat!

Als ze echt niet durft dan stap ik onmiddellijk af en loop ik even voorop. Ze volgt me dan en paar meter verder stap ik weer op. Volgende keer dat we die plek passeren doet ze het dan zonder problemen.

Die zweep blijft dus thuis, niets voor nodig!

Ik heb ze vrij lang bijgehouden "voor het geval dat ik ze nodig zou hebben" maar het wérkt dus niet

In geval van Don, ik weet het niet.

Wat doe jij anders dan Angela?
Misschien dat je Don toch beter even overneemt tot dat Angela ook kan wat jij kan om hem te overtuigen, en die zweep niet gebruiken?

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 5 juli 2007, 11:00:


Hier zijn we
Gisteren geweest ging prima: merrie laat zich helemaal lekker betasten aan der achterbenen! Ik heb me voor dood gekrabbeld tussen haar mooie bos vetlokken waarvan ze begon te trillen met haar lippen en haar hals zo mooi gestrekt "oohhh doet goed nooooggg".
Voedselbeloniing beetje achterwege gelaten en beloond met krabbelen! Vond ze echt heerlijk! Ze stond helemaal in rust te genieten van die aanrakingen! Disndag had jolien haar nog voor alle zekerheid vastgehouden met touwtje, maar ik clicker liever in voleldige vrijheid zodat paard kàn weglopen als het dat wilt; liever dan dat ze niet kan en slaat

Ze heeft heleaal geen stress, absoluut geen intentie te slaan en viel in slaap! Maar toen eigenaar eens overnam, onder toezicht van mij, dan gad ze wel netjes haar voet! maar hij hield iets te lang vol, waardoor ze even dreigde te meppen. Ik heb toen uitgelegd dat de stapjes zo groot niet mogen zijn. Omdat hij van zichzelf vreest dat hij dat gedulkd niet kan opbrengen hebben we toch afgesproken dat ik verder doe met haar.

Maar het gaat dus prima!!!

Toen de sessie ten einde was en ze liep te grazen, merkte ik dat ze erg last had van die lange hoefwand (helemaal gescheurd, afgebroken, enz) en ze zichzelf trimde! (Piet, ik had je dit nog niet verteld, sorry!)
Ze sloeg steeds met de toon tegen de grond. Had ze op asfalt gestaan dan hadden de stukken er zo afgevlogen.
@Piet: wat vind je? een idee om paard effe op stal te zetten (beton ?)
Een andere mogelijkheid om dit paardje te helpen is er nou net nie

Ik ken dit verhaal zo goed.
Gisteren hebben we een vriendin meegenomen, op Apache, die zou haar, de beginneling, wel veilig terug thuis brengen.

Apache wist het na 1 seconde al: "dit wordt een picknick uitstapje" Zijn ogen waren al het groen aan het scannen. We kregen hem eerst al bijna niet van de wei. Ik moest ernaast komen lopen en hem wat verder "parkeren" zodat de anderen konden passeren.

Niet te doen, niet te doen, Anne zat voortdurend met haar hoofd in de takken door de eetescapades van Apache.
Zij liet ook al eens een teugel op de grond vallen. Apache stopte dan promt, kon hij toch weer even grazen terwijl de teugel werd opgeraapt.

Als je hem de eerste keer dat hij begint te eten een "tits" met de teugel op zijn kont geeft, dan stopt hij er direct mee en bovendien loopt hij dan de rest van de rit heel vlot.

Wij rijden hem nu dus ook terug met zijn western teugels...
Zelf heb ik hem nog geen tits gegeven, ik ben daar slecht in.

Maar nu dat ik dit hier van Piet lees, en ook weet dat Pien het wel eens doet...
begin ik er toch over na te denken.

Bah Marianne!

Eva Saegerman schreef op vrijdag 6 juli 2007, 14:14:


Dat laatste lijkt me niet. Daar schiet niemand wat mee op. Angela moet dit zelf oplossen, met aanwijzingen van Piet. Als Piet elke keer ingrijpt als het tussen bijrijder en Don niet gaat, zal Don (die niet dom is, zo te lezen EN al een hele geschiedenis heeft) snel genoeg doorhebben dat hij met iedereen behalve Piet een loopje kan nemen. Ik heb ook zo'n snugger mannetje (kleine Don, zoals Piet hem laatst heeft gedoopt) en ik kon bij diverse bijrijders de problemen al lang van tevoren zien aankomen, zonder dat ze het zelf merkten. Ik zag gewoon aan mijn paardje wat hij van plan was. Volgens mij kan dan alleen de gene die erop zit dat oplossen, door aan het paard te laten merken: ik weet wat jij denkt en het gaat niet door. En dat moeten ze toch zelf leren (voelen, zien etc.). En als ze dat niet leren, jammer dan, einde verhaal. Ik heb dan ook geen bijrijders meer...

Eva Saegerman schreef op vrijdag 6 juli 2007, 14:14:




afstappen is één mogelijkheid,
jij wil voor-uit, paard wil omkeren en huis-waarts,
of je er nu opzit of naast loopt, belangerijkst is dat jullie jouw kant uitgaan
erop of ernaast speelt weinig rol (tot het paard het als een spelletje begint te zien,
dan moet je iets anders bedenken)
Daarom in eerste instantie : waarom wil het paard precies dààr niet vooruit,
als je snel door hebt dat daar géén enkele reden toe is ,
laat je paard dan die 180° draaien
maar draai meteen nog 180° verder door
sta je terug zonder veel dwang in de goeie richting
veel kans dat je paard na één of enkele keren toch besluit jouw kant uit te gaan.
Andere mogelijkheid, 180° laten draaien maar ipv dan vooruit te rijden
achteruit rijden tot voorbij het punt of no-return
het is soms een beetje zoeken maar vooral rustig én snel reageren
én zonder veel omhaal, net alsof de paardebeweging voor jou normaal is
en gewoon voortgezet wordt, reflexmatig..........
maar een flinke knoert van een zweep daarentegen !!!!

Liesbet schreef op vrijdag 6 juli 2007, 14:49:


Als de omstandigheden goed zijn, akkoord, maar als paardlief of ruiter in gevara zijn (aankomend verkeer, prikkeldraad, gracht, enz) niet akkoord, dan stap je af en "train" je beter verder op een plaats waar het veilig is.