Laatst ging ik wandelen met mijn anda. Ricardo, we gingen een keer de andere kant op, dus richting het spoor.
Na zo'n 5 km. kwam ik er achter dat ik het verkeerde schoeisel aan had en ik kreeg al gauw blaren op mijn hielen, dat loopt niet prettig kan ik je vertellen.
Ricardo was heel braaf , ook over het spoor die hij nog nooit had gezien, geen probleem...het enige waar hij een beetje raar op reageerde waren andere paarden in weilanden, daar wilde hij zo snel mogenlijk voorbij.
Ik had Ricardo gezadeld en wel mee genomen, om hem te laten wennen aan z'n nieuwe (krakende) zadel, dat was maar goed ook.
Na zo'n 8 km. kon ik bijna niet meer lopen van de pijn.
Ik ben toen een dorpje in gegaan , iemand bij een drogist gevraagd om Ricardo even vast te houden, en blaren pleisters gekocht en op mijn blaren geplakt.
Toen moesten we nog naar huis lopen, die pleisters hielpen niet meteen , en iedere stap die ik zette was een hel...en dus ging ik steeds langzamer lopen.
Die lieve Ricardo heel geduldig ook.
Toen we het drukke dorpje (auto's enzo) uit waren en weer op het rechte stuk richting huis kwamen, stopte Ricardo ineens naast me , alsof hij wilde zeggen stap maar op, ik breng je wel (misschien schaamde hij zich wel voor die strompelende begeleider bij hem) en ik stapte op.
Nog nooit had ik alleen met hem buiten gereden, laat staan in het verkeer.
In een rustig drafje gingen we opweg.
Ook toen we even moesten stoppen voor 3 grote rammelende tractoren, werkte hij braaf mee de schat, ook over het spoor geen problemen.
Mijn conclusie, als je een anda. durft te vertrouwen , is hij het ook.
Ik denk dat ik een knopje heb gevonden bij hem , ik moet hem gewoon vriendelijk vragen mij te dragen en het dan een beetje aan hem over laten , hij wil graag laten zien hoe dapper en behulpzaam hij is.
Thuis aan gekomen zag je hem groeien van trots, toen Lenardo een beetje vreemd naar ons keek, ik rijden op Ricardo?? een heel zielig bijna jaloers hinnekje kwam er uit bij Lenardo.
toen heb ik Ricardo in de wei los gelaten en hij ging apentrots ( geen
natte apen) iedereen vertellen , hoe een grote jongen hij al is.
Met mijn blaren komt het wel goed , maar de stempel die Ricardo op mijn hart heeft gedrukt , gaat nooit meer over.......bedankt lieve grote, kleine jongen..... groetjes Renée.. :)
Warboel
