Michiel schreef op woensdag 20 juni 2007, 22:34:
> 4bozzza schreef op woensdag 20 juni 2007, 13:14:
>
>> Dat eerste ben ik met je eens.
>> goed/kwaad, mooi/lelijk enz. zijn erg menselijk.
>> Geen hond (letterlijk) die denkt in ethische termen.
>
> Mooi dat je er dieper op in gaat. Leuk onderwerp waar ik uren
> over zou kunnen praten. De ethiek van een paard verschilt niet
> zoveel van de ethiek van mensen. Het gaat er bij beiden om wat
> pijn doet en wat niet. Bij mensen is het alleen een
> ingewikkelder proces om tot die conclusie/ervaring te komen.
Niet alleen het proces is ingewikkelder, ook de ervaring zelf is dat. Om je definitieterm 'pijn' even aan te houden: Wij hebben ook nog te kampen met de gekweekte illusie van pijn, de anticipatie op pijn die wij nooit gekend hebben en de waardeverandering van pijn en ongemak door de tijd, cultuur, enz. heen.
Ook spreken en schrijven wij erover, evalueren en zoeken oplossingen en rechtvaardiging ervoor.
Dát maakt volgens mij wel dat ik bij mensen van ethiek wil spreken en bij de andere dieren even om een goede term verlegen zit.
Alhoewel: de ethiek gaat volgens jou om het onderscheid tussen meer of minder pijn en de moraal (wat wenselijk gedrag is) levert pijn op. (dat bedoel je toch?)
Is het dan niet de moraal die ons onderscheidt van de andere dieren? Of is dat te simplistisch gedacht?
> Als je dat niet doorziet dan is iets in de buitenwereld de bron
> van pijn, en dat kan nooit waar zijn. Concreet: iemand
> mishandeld zijn paard, mijn moralistische gedachtes (die
> niet een vorm van een nog grotere pijn? Ik weet het niet maar
> als ik mocht kiezen, dan koos ik bewust te zijn van het
> pijnlijke als ik een dier mishandel, dat zit dichter bij het
> ophouden daarmee.
Jawel, maar het nodeloos niet-handelen (in de enge zin van het woord, dus niet de taoïstische of boedistische versie hiervan) kan mij weer de mentale pijn van schuldgevoel opleveren.
Begrijp me niet verkeerd, ik snap wat je bedoelt en denk zelf ook in die richting. Het zijn alleen al die niveau's van ervaring die vaak zo in elkaar overlopen dat ze elkaar wat in de weg kunnen zitten.
De opraktische korte termijn moraal is eigenlijk als witte suiker: korte flash van welbevinden gevold door negatieve naweeën.
<knip>
> voelen, gedachtes geven woede, frustratie, paniek, irritatie,
> hoploosheid tot zelfmoord aan toe, of de moord van anderen. Als
> we dat doorzien dan worden we een stuk vriendelijker met meer
> begrip voor wat er gebeurdt in de wereld/in ons zelf.
Mee eens, alleen trek ik niet altijd de grens tussen mijn fysieke en mijn mentale ervaringen. Een fysieke pijnervaring wordt al zo versterkt of verzwakt door mijn geest.
<knip>
> Ja ik hou afwijkende meningen en gedragingen ook het liefst zo
> acceptabel mogelijk. Of dat verstandig is, ik denk het niet.
> Als ik dat doe om aardig gevonden te worden, waar zijn ze dan
> aardig tegen? Tegen de man die ik maar voor een deel ben.
Die meningen en gedragingen houd ik tijdelijk buiten beeld en niet eens bewust. Naarmate men elkaar beter kent in een groep, familie of relatie kun je je beter profileren op elk gebied.
Zo ook in de omgang tussen mij en bijv. paarden. Mijn gedrag is voor een paard al zó afwijkend van zijn eigen gedrag dat ik pas in een later stadium nog meer van mijn menselijke zelf kan tonen.
(hmmm...dit is lastiger in woorden te vatten dan ik schrijvend voor elkaar krijg.)
<knip>
Warboel
