jan seykens schreef op zaterdag 16 juni 2007, 11:41:


Ja, slepen vind Froukje prachtig. Maar ook op hoog tempo. Je moet haar echt af en toe stilzetten om op adem te komen, ze staat dan te pompen, daar word je eng van. Maar ze stopt niet vanzelf.
In het span met Fjordson liep ze altijd het beste. Twee paarden geeft wat meer rust. Maar ja, Fjordson is niet meer en Willem is er nog lang niet aan toe (als die al ooit voor de wagen komt).

We maken ons er ook niet meer zo heel druk om, hoor. Frouk is Frouk en we hebben met haar leren leven. Het was nu alleen om even het bitloze avontuur te vertellen. Heb al weer heel veel ideeën en tips om verder te gaan. En ze is pas 22....

Els.

Esther schreef op zaterdag 16 juni 2007, 11:46:


Die zijn echt mooi! Wat een ontdekking dan weer, dat je het zo wel een beetje kunt zien. Het lijkt mij één van de ergste dingen dat er is, niet kunnen zien. Niet zien wat er om je heen gebeurd.

Tja, en met je paardje(s). Is heel moeilijk. Maar ik zou me dan toch afvragen óf er wel een andere optie is. Zou je haar los kunnen laten en bij een ander verder laten leven? Je hebt dan geen enkele inbreng meer in haar toekomst. Zelf zou ik dat niet kunnen, denk ik. Ik zit nu ook behoorlijk in de lappenmand met de fibromyalgie en hoop dat dat weer betert. Maar zeker weet ik dat nooit. Kan ook wel weer jaren duren. Toch peins ik er niet over Willem weg te doen. Hij is nu bijna 6 en nog steeds niet beleerd, maar dat komt dan wel als ik weer beter ben of misschien komt het wel nooit. Dan blijft 'ie gewoon Willem zoals hij nu is. Ik heb niet het idee dat ik hem daar te kort mee doe. Kan ook van de paarden genieten zonder dat ik er wat mee doe.
Maar misschien ben ik dan wel te egoïstisch, hoor. Ik vind het heel knap hoe jij er over nadenkt. Zet mij toch ook weer aan het denken.

Wens je veel sterkte,

Groetjes, Els.

Dank jullie wel voor alle reacties!

Wat antwoordjes: De paarden zijn nu gelukkig, ten eerste omdat ze nu ook in een kudde buitenstaan. Wat betreft de winter, paarden zijn gewoontedieren. Daarnaast is een ervan een echt paardenpaard en minder gericht op mensen. Die wil gewoon bij haar maatjes zijn, en is dat op stal, dan wordt het op stal.

Wat betreft het aanpassen - daar ligt precies het probleem. Uiteraard wil ik niks liever dan dat ze buiten staan. Volgende zomer gaan wij emigreren (wordt dus ook een grote stap voor ze) en zullen we de paarden aan huis, dus BUITEN houden (kan niet wachten).
Maar beide paarden zijn afgelopen jaar al verhuisd en hebben maanden nodig om weer te wennen en zichzelf te worden. Paarden kunnen daar wel een half jaar voor nodig hebben.

Dat is precies de reden waarom het misschien beter is ze voor dat halve jaar nog op stal te laten, voor de laatste keer tot we gaan emigreren.
Ik ga nog bij de wei kijken waar ze evt. terecht kunnen. Voor de stal waar ik nu ben, is de stal ook echt het enige minpunt. Hoef niets te doen, mensen zijn fijn, goede bak etc. Waarschijnlijk geldt dit ook voor de wei....

Ha kortom, ik ben er nog niet uit.

Toevallig zag ik dat één van onze paarden ook zand aan
het eten was (eerst een kuil gegraven).

Mineralen via een liksteen? of zijn er andere handigere methodes?

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 16 juni 2007, 13:34:

Er stond een advertentie op marktplaats van iemand die op zoek was naar een goed tehuis voor haar merrie. Het beestje was 15 en had een peesblessure. In de advertentie stond dat weidegang e.d. vereist was. Ik heb natuurlijk zelf net zo’n paardje erbij, dus ik was zelf niet geïnteresseerd, maar mijn vriendin, waar ik samen een wei mee huur wel.

Ik besloot dus even te bellen naar die vrouw. Zij deed haar hele verhaal over dat ze zo niets aan het paardje had en dat ze een goed tehuis zocht. Ik vertelde haar wat wij te bieden hebben. Dat is, al zeg ik het zelf, best goed voor een paard. Vervolgens vraag ik of ze hem weg wil geven of dat ze de slachtprijs wil hebben en deelt deze vriendelijke mevrouw mee dat ze 700 euro voor het paard wil hebben. Ik vertelde op een rustige manier dat dit wellicht erg veel is voor een 15jarige met blessure zonder papieren. Toen vertelde mevrouw doodleuk dat ze dat bij de melkerij ook kreeg. Ik legde als antwoord daarop voor dat het paardje dan in de toekomst naar de slager zou gaan en geen goed vast tehuis zou krijgen. Een paardenmelkerij is toch niet het meest diervriendelijke thuis dat er is. Toen vertelde ze dat het niet uitmaakte want dan was het beestje niet meer van haar.

Ik was in ieder geval behoorlijk geïrriteerd hierdoor. Waarom zet je überhaupt dat je een goed tehuis zoekt als je de paardenmelkerij, of zelfs een handelaar (die kwam ook nog naar voren) voldoende vindt? Dat is dus weer iemand die zomaar haar paardenvriendin na jaren een goede band te hebben gehad weg geeft. Dat vond ik al belachelijk, maar waarom beweer je dan in eerste instantie weidegang te willen. Kan zo chagrijnig worden hiervan, ik moest het even kwijt…

Margot

Jeanet Spinder schreef op zaterdag 16 juni 2007, 16:20:


Liksteen is inderdaad het handigst , als ze er hele happen uitneemt af en toe liksteen wegnemen en mondjesmaat terugleggen.

Weet er iemand een plek waar je kan kamperen en je paarden op de wei kan zetten?

Geen megacampings, liever een rustige plaats bij een boer of zo met mooie natuur en ruiterpaden.

Marianne

Margot van Lare schreef op zaterdag 16 juni 2007, 16:54:


Portemonnee komt altijd op de plaats van het hart Margot vooral bij de zogezegde paardenLIEFhebbers.

Tor schreef op zaterdag 16 juni 2007, 15:31:


Waar baseer je dit op?
Mijn erváring is uren tot (twee, drie) dagen, met genoemde veulen(s) als voorbeeld van minúten...

Vind je máánden logisch? Paarden verkassen van nature continue!
Normaal is dat ze in een nieuwe omgeving op hun hoede zijn doch als ze op de nieuwe plek geen directe bedreigingen ervaren is het wennen een routinekwestie.

hc