Beste Esther, ik ken je ook niet maar ik geef les op een heropleiding voor volwassenen die opeens geconfronteerd worden met een visuele handicap vanwege ziekte, slechte genen of een ongeval.

Ik weet dat het voor mensen met een restzicht vaak véél moeilijker is dan voor blinden. Blinden staan voor een voldongen feit terwijl mensen met een restzicht veel meer heen en weer geslingerd worden tussen hoop en twijfel. Je staat al heel ver in je verwerking wanneer je zo met het welzijn van Brella bezig bent.

Ik ben er zeker van dat je nog heel veel mooie momenten met je paard kan beleven ook al is het misschien niet op het niveau dat je zou willen.

In mijn groep zit er nu een volledig blinde die met Jossy Reinvoet op trektocht naar de Veluwe vertrekt.

Sterkte,

Marianne

Dank voor de reacties.

Het overtuigt me niet echt om de val te kopen. Ik zit in een verschrikkelijke dazenomgeving, en tot nu heb ik de indruk dat de beste remedie voor mijn paard een vliegendeken van Boett is. Hij gebruikt dat nu al 7 jaar en het is hier en daar op opgelapt, maar mijn paard is bijzonder cooperatief als hij ziet dat ik er met dat deken aankom. Om te rijden bevestig ik een lichte katoenen doek (of eentje met grote gazen) achter het zadel, en een brede elastiek van de stalband tot het zadel waaraan een doek is bevestigd langs de manen. Mijn ervaring leert dat, als je rijdt, je je paard niet echt volledig hoeft in te pakken met een vliegendeken omdat ze dan teveel zweten. Die lichte katoenen doeken beletten de dazen om te bijten. Ze zien de bloedbaan niet, vliegen wel rond het paard. Het doek hoeft niet eens zo groot te zijn.
Eigenlijk zou ik de kwaliteit van de dekens van Boett moeten kennen om zo'n rijbescherming te maken. Die katoenen doeken scheuren immers vlug.

Een spray helpt niet echt met zenuwachtig paard dat onmiddellijk zweet.

De val zou wel interessant zijn, moest dit op termijn het de dazenpopulatie kunnen terugdringen. Kent eigenlijk iemand de naturlijke vijanden van de dazen?

Groetjes
Catherine

marianne laenen schreef op zaterdag 16 juni 2007, 10:43:


Wat het probleem is met restzicht en waar ik nou tegenaan loop is dat je lichaamstaal verandert. Ik moet erg opletten dat ik niet ergens over val, dan ga je dus automatisch dubbeltjes zoeken, gevolg je maakt je klein. Voor een jong paard is dat ook verwarrend. In een vreemde omgeving ben ik totaal mijn orientatie kwijt en dan voel ik me onveilig omdat ik echt niet weet waar ik ben. Ook is het erg afhankelijk van hoe het licht is of ik wel of niet wat kan zien, voor mezelf scheelt het al per situatie, voor de omgeving is dat ook lastig om in te schatten. laat staan voor een jong paard. Toch is het ook vaak lachen hoor, ik heb ontdekt dat ik met hoge resolutiefoto s dingen kan zien die ik nog nooit heb gezien en ik ben aan het fotograferen gegaan, als ik denk iets te zien zet ik het op de foto, achter de computer zie ik wel wat ik weggooi en dat is erg veel, maar de gelukte foto s zijn dan ook vaak echt erg mooi. Ik zal er zo eens wat uitzoeken en even een album maken.
Ook met de keuringsartsen en arbeidsdeskundigen heb ik wel dikke lol gehad, er was er een die me zei dat ik wel beschuiten in kon pakken, hij vertelde erbij dat er 13 in een pak gingen, ik heb toen maar gevraagd of dat op een dag moest. In die tijd leefde mijn geleidehond nog, dat licht van die arbeidsdeskundige wilde wel zorgen dat ik een opleiding kreeg war ik direct mee aan de slag kon, hij had het briljante idee vrachtwagenschauffeur! Ik heb hem maar verteld dat de hond niet zo hard kon en of ie dacht dat ik zou gassen met mijn hand op de vangrail ofzo. Kortom het is wel lastig een visuele handicap maar er zitten ook echt leuke kanten aan.

Es

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 15 juni 2007, 8:36:


Ik kan alleen zeggen wat bij mij werkt, maar voor een karretje zou ik ook niet kiezen om op snelheid te gaan, veel te gevaarlijk in onze te drukbevolkte gebieden, mss eens gaan proberen op een renbaan?

Heb je al eens geprobeerd ze in te spannen en te laten slepen?
Ik sleep met een ander fjordje de weide soms, en die wou in 't begin ook niet rustig stappen, tot ik begon met de sleep wat zwaarder te maken en nu gaat dit ook goed.Met wagentjes heb ik dus geen ervaring.

jan.

Esther schreef op zaterdag 16 juni 2007, 11:25:


Ik heb even een foto mapje gemaakt van gelukte foto s, de mislukte gooi ik altijd gelijk weg en dat zijn er veel meer
http://picasaweb.google.com/esther.hegt/ZomaarWatFotoS

Esther schreef op vrijdag 15 juni 2007, 21:38:


Hoi Es, wat eng allemaal, vooral omdat dit om je zicht gaat! Ook ik hoop dat er iets kan gebeuren waardoor die twee zeer belangrijke bolletjes toch nog acceptabel hun werk kunnen doen! En ik leef met je mee wat je dilemma met je paardjes betreft.
Ik zit op het moment op het zelfde dilemma te kauwen en herkauwen: wat door mijn gezondheid met Mike te doen. Conrad helpt me met een voelspriet uit laten gaan voor misschien toch een andere eigenaar m/v (hij kent Mike aardig vanwege de lessen) of misschien toch een geschikte bijrijder m/v. Ook zit ik de mogelijkheid te onderzoeken of ik Mike voor minimaal een jaar in een paardgerichte groeps huisvesting kan plaatsen, om me helemaal op herstel te kunnen richten (wat ik maar gedeeltelijk in de hand heb).

Een nieuwe eigenaar zou voor mij wel moeilijk zijn want ik begin aan dieren 'voor het leven' en zo heb ik geen zicht meer (als hij daar ook eens weg moet) wat er van hem gaat worden. Heb dat één keer eerder gedaan met een 20 en 15 jarige moerasschildpad. Van ukkie aan bij mij. Via Stichting AAP, jaren geleden toch besloten ze een verder aardgericht leven in een reservaat in Italië te gunnen. Vraag me nu nog wel eens af of ze nog leven en zo niet hoe lang hebben ze daar nog kunnen genieten... Best moeilijk hoor. Voordeel is dat ik weet dat ze daar terecht zijn gekomen tot hun dood aan toe. Het reservaat floreert en is zelfs uitgebreid. Met Mike zal ik dat niet zeker weten.

Esther, stel dat je ze toch niet meer zelf kan bieden wat je vind moeten, en je hebt moeite ze echt weg te doen, is ze in pension doen op een stal waar paarden zo natuurlijk mogelijk gehouden worden dan geen optie? Daar zal ze zich in ieder geval prima kunnen vermaken. Ook al ligt die niet om de hoek? Rijden op een paard staat tenslotte niet in het lijstje van de échte behoeften van een paard... Dit is een optie die ik ook aan het onderzoeken ben namelijk. Je kunt dan heen wanneer je kunt en wilt om toch lekker met ze te tutten b.v. En jij zal je paardjes makkelijker kunnen plaatsen dan ik Mike. Of ik moet gaan liegen en dat kan ik niet. Zit niet in mijn aard. Jullie weten denk ik wel waarover dan...

In ieder geval heel veel sterkte met alles. Ik leef met je mee...

Michiel schreef op vrijdag 15 juni 2007, 22:53:

...KNIP...

EN die zijn nou juist zo moeilijk te vinden!!! Ik ken iemand met een Fjord die 'gewoon' dressuurmatig recreatief wordt gereden. Ze is al heel lang op zoek. Komen wij aan met onze 'bijzondere' eisen... Ik sta al hier tussen de ADjes, op www.naturalhorsemanship.nl en op Marktplaats. De AD wordt gelezen maar reacties.....?

Hallo,

Mijn paard staat hele dagen op de wei. Zonder bijvoer o.i.d.
Nu staat er bij het hek een houten paal en daar zie ik ze wel eens in happen. Maar ik weet nie hoe het komt, ik vermoed dat ze iets te kort komt.
Nu zag ik ze vandaag ook grond eten. Ze had dan een stukje kaal geschraapt met haar hoef en dan was ze van aan het eten. Dat vind ik toch een beetje vreemd.

Kan iemand mij vertellen wat ze tekort zou kunnen komen? Want dan ga ik dat aanvullen.

Groetjes,

Janneke

Michiel schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:13:


Goh, jullie zijn allemaal zo snel met schrijven, mijn dagen zijn altijd te kort.

Sorry Michiel ik ben niet zo heel goed in theorie en uitlegggen van hoe en wat.Er is altans voor mij, een groot verschil tussen rijden in groep en alleen rijden.Eerst moet het goed zitten als je alleen rijd natuurlijk, want in groep veranderd een paard nogal eens.
Ik beweer niet dat ik alleen maar goede ervaringen heb é, maar nooit iets echt dramatisch meegemaakt.Nu ben ik helemaal geen goede ruiter,maar ik ken m'n paardjes ondertussen wel door en door. Om een klein praktijk voorbeeldje te geven, Utah, hengst, wil in de lente tussen vreemde merrie's wel eens onder invloed komen van z'n hormonen.Dit begint altijd een heel stil gegrom zeg maar. Ondertussen ken ik dat wel en is een korte verbale correctie voldoende. Negeer je dit,of merk je het niet, en dit is al wel eens gebeurt bij andere mensen die er mee rijden soms, dan heb je veel meer correctie nodig natuurlijk.

Maar om terug te komen op het luisteren, ze moeten altijd en overal luisteren.Maar soms geef ik hun (dat denk ik toch) de indruk dat ze ook wel zelf eens iets mogen beslissen, en dat kan evengoed zijn ergens een tijdje staan grazen tijden een rit.

jan

catherine 2 schreef op zaterdag 16 juni 2007, 10:50:


heb je daar een demonstratieve foto van ?


koereiger, wespendief, bijeneter, boerenzwaluw, huiszwaluw, oeverzwaluw, (gierzwaluw), rietzangers, blauwborst, karekiet, ..........
niet echt de huis-tuin-keukenvogels hé

eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 16 juni 2007, 1:24:


Ach Eddy, het is echt al lang geleden en ik ben erachter gekomen dat later AL haar paarden dit gedrag vertoonden en nog wel erger ook. De arabier was nog een heilig boontje )
Je uit het weiland meppen b.v.! Rond je heen scheuren en jouw kant uitbokken...
Nee.... niet mijn ding. Toen al niet, en nu helemaal niet meer.

Esther schreef op zaterdag 16 juni 2007, 11:25:


Jesses..... 13 in een pak en vrachtwagenchaffeur....
Haha.... tis toch om te janken zo leuk??

Wil

Janneke123 schreef op zaterdag 16 juni 2007, 12:00:


Mineralen !!