Michiel schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:13:


Het is in dit geval juist niet het meegaan met het paard dat telt, Michiel. Het is het door laten gaan van het paard als het er zelf mee wil stoppen.
Wij gaan gerust wel eens mee met Froukje als ze lekker wil rennen, ze mag tegenwoordig op haar blote voeten zelfs voor de wagen in galop over het asfalt, als ze aangeeft dat ze dat wil. Maar dan laten we haar stoppen als wij dat willen.
Waar we het over hadden, was een paard dat ongehoorzaam was en op zo'n moment alleen maar hard wil. Die laat je dan net zo lang rennen tot hij zelf wil stoppen, maar dan zeg je NEE, jij wilde zo graag rennen, nu ga je nog even door ook. Sommige paarden zullen dan daarna niet meer aan de haal gaan, omdat ze hebben begrepen dat jij evengoed baas blijft. Andere paarden zullen denken "dat gebeurt me geen tweede keer" en proberen hun ruiter eraf te krijgen om er vervolgens alsnog vandoor te gaan.
Ik heb beide gevallen meegemaakt. Bij mijn eerste paard werkte het prima, bij Froukje werkt het niet.
Ik heb het vorig jaar nog aan de longe gehad. Toen wilde ze alleen maar heel hard rond galopperen. Ik heb haar laten begaan tot ze wilde stoppen, toen heb ik haar nog even door laten gaan. Gevolg: een Froukje dat met haar oren in haar nek naar me toe wilde komen. (Ze heeft me ooit al eens aangevallen aan de longe.)
Met Froukje is het constant schipperen tussen wat zij wil en wat wij willen. Vriendelijk vragen, zorgen dat ze je vraag begrijpt en toch soms moeten afdwingen.

Els.

Spirithorses schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:35:


Natuurlijk pas jij het zelden toe, iedereen past het zelden toe, deze methode is dan ook zeer discutabel en erg gevaarlijk bovendien. Het paard krijgt alleen maar meer conditie en kan het de volgende keer nog langer volhouden. Ik zou die methode helemaal maar in de prullebak gooien.
En nooit toepassen bij paarden die niet kunnen stoppen.
Alhoewel het op subtiele wijze wel kan, zoals ik vermoed dat het bij Jan gegaan is met paarden die wel konden stoppen op vraag.


Groetjes, Michiel

Tor schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:54:


Ik zou ze aan het eind van de zomer verplaatsen naar de buiten- winterplek, dan heb je enigszins je handen vrij voor als de baby komt. Een stal is veel werk, een dagelijkse klus die je niet kunt verzaken. Hebben de paarden een buitenplek, zijn ze vrij, hebben ze eigenlijk alleen hooi nodig. Beetje in de gaten houden, als ze goed kunnen schuilen kunnen ze zich heel goed bedruipen. Een hele zorg minder. Heb je ook je handen vrij met de verhuizing. De buitenplek is ook nog dicht bij huis? Niet gek!

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:38:
...KNIP...

En hier ben IK het helemaal eens met H! Soms moet je roeien met de riemen die je hebt... En inderdaad is het op een paard rijden puur iets wat we voor ons zelf willen. Zowiezo is alles wat de mens doet in meer of mindere mate vanuit egoïsme: zelfs al geef je een dier een 2e kans of krijg je kinderen, in het eerste geval doe je het naast je medelijden voor het dier omdat het jouw als mens een goed gevoel geeft, in het geval van kinderen is het een samenspel van de 'biologische klok', en iets eigens willen hebben om te knuffelen en te vertroetelen, kortom je liefde aan kwijt te kunnen. En dat moois wat je daar vaak voor terug krijgt is ook heel belangrijk. Als je kind zich een moment als een draakje gedraagt kun je dat lieve knuffeltje wel achter het behang plakken, of die huilbaby zou je, als het echt weken aanhoud en er geen hulp van buitenaf komt, wel kunnen smoren met een kussen. (Dit is een praktijk voorbeeld van mij zeer nabij..)

Maar goed dit wordt erg off-topic nu. Het is een feit dat alle mensen ook egoïstisme in zich hebben. En dat zal wel gewoon bij het pakket 'overleven' horen, wat dieren in zeer sterke mate hebben tenslotte, en is dus óók natuurlijk. Voordeel van ons ontwikkeld gevoel (emoties) is dat wij een keuze kunnen maken in ernstig egoïstisch, wat een ander levend wezen kan schaden, of een beetje.

Elzaliene Proost schreef op vrijdag 15 juni 2007, 12:00:


Bij mij ligt juist altijd álles in een complex adaptief

Juist ALLES dus, moet ingewikkeld leven zijn zo. En tis nochtans heel simpel allemaal. Als je meedrijft ipv stroomopwaarts te zwemmen.

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:51:

Kijk, een goed voorbeeld.
Als jouw paard niet in de ervaring heeft dat het dit kan, juist wel in de belevingswereld heeft dat de ruiter een rustgevend gegeven is wat er niet, nooit, zonder dit zelf te doen af gaat, dan ligt dit helemaal naders.
Dit is een schitterend voorbeeld van het voorkomen van
ongewenste succeservaringen.
Een paard mag níet leren dat het zich kan losrukken, niet leren dat het de ruiter kan afwerpen, niet leren dat het overal doorheen kan rennen.
Dát, het voorkomen, is een fundament onder goed paardmanschap.

Juist met ongewenste succeservaringen is het onomkeerbare een groot probleem. Uiteraard per paard verschillend van inhoud en omvang doch niet in principe.
Ik lees vaak het woord 'proberen' en grúw daar meestal van omdat het vaak vrijblijvendheid suggereert die voorbij gaat aan de keiharde consequenties van het niet lukken, de ongewenste succeservaring.
Ik ben nu middenin een leerfase met Capricho en eígenlijk moet ik nu rijden. Is echt verlies van vooruitgang als ik dat niet doe. Het komt enorm rot uit dat in net nú een acuut probleem met mijn heupen heb. Best kans dat het in het zadel met een kwartiertje goed gaat doch ik ga dat niet 'proberen'. Ik kan niet het risico lopen dat hij door irritatie van mijn stijvige gehannes bewust ongehoorzaam besluit te zijn en ik daarin moet meegaan... Ik weet dat ik dat weer kan 'oplossen' doch ik wil dat helemaal niet hoeven op te lossen, maar voorkómen!
Ik ga wel met hem lopen aan de lange lijn, verzameling vragen vanuit leidpositie 4, zijwaards op helingen, die dingen. Is een tijd terug en een prima moment om 'op te frissen' en heb ik morgen of overmorgen onder het zadel weer baat bij. Zo heeft elk nadeel weer het eigen voordeel. Zonder proberen of meegaan...

Oh, het doel is MIJN kick om op een geestelijk en lichamelijk onwijs sterk paard te kunnen rijden met alleen mijn hersens als instument. Jep, daar manipuleer ik hem in en nee, dat is niet in zijn belang, maar in het MIJNE.

HC

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:51:


Klusje voor Conrad?

Monique

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:38:


Je site is en blijft een naslagwerk hier, waarvoor dank. En ik heb geen negatieve associaties mbt tot wie dan ook. 'De man op de berg' is ook geen negatieve benaming, mijn wijze vader is bijvoorbeeld 'de man in het bos'. Soms ook wat moeilijk te volgen, maar ook zijn informatie is zeer de moeite waard.

Vond het gewoon verrassend dat je een voorbeeld noemde èn haar succes met de zwangerschap wenste!

Jet van Gulik schreef op vrijdag 15 juni 2007, 13:59:


Zwangerschap is het mooiste wat ik me kan voorstellen. Dat is letterlijk leven geven.

HC

Huertecilla schreef op vrijdag 15 juni 2007, 11:24:


Hele bericht met je eens - klef he?

Maar ik hoop dat het kwartje nu ook eens gaat vallen m.b.t. het libra-geval. Prominent op de website presentatie staat dat het bedoeld is als instrument waar je cue's mee kan doorgeven én dat een "constante aanleuning" toe staat. Aan de andere kant vooral gericht op een zoveel mogelijk blokkeren van ongewenst gedrag door de ruiter.

Overigens rij ik daar met mijn al niet meer zo nieuwe hengst nog altijd niet mee; het vraagt om een niveau dat wij samen nog niet hebben.


Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey

Spirithorses schreef op vrijdag 15 juni 2007, 9:10:


Bedankt, makkelijk is dat niet uiteraard, de eerste reactie bij de meeste mensen op zo'n toestanden is toch wel angst denk ik. Daar moet je dan liefst binnen een seconde weer boven uit komen, en beginnen plannen. Al doende leert men

Groetjes

ElkeW schreef op vrijdag 15 juni 2007, 16:43:


Jaja, als ik er na die seconde tenminste nog op zit...

Blabla! , Egon
Reinforcement is a contingency - Bob Bailey