Huertecilla schreef :
> Om het wat begrijpelijker dichter bij huis te brengen moet je
> eens overdenken hoe jij of jouw paard het zou vinden als
> beginners op joúw paard zouden komen lessen en waaom.
> mensenbelangen ook verpakt, nog een aantal forse compromissen
> verder.
>
> HC
Ik weet heel zeker dat jij, net als wij áááállemaal, ook ooit een beginner geweest bent, HC. Mét de daarbij behorende 'fouten'; eens te hard trekken aan de teugels, je lichaam niet onder controle kunnen houden, hotsebotsend 10 meter in draf en maar gauw weer stappen -morgen nóg maar eens proberen-, je misschien vastklemmend met je benen, ow stuiterdestuiter klabáts op die paardenrug omdat paardlief een verkeerde beweging maakte die jij nog niet kon volgen. Te hard, te soft, onhandig, je met je hele gewicht hangend en optrekkend aan het zadel, knie in de nieren van je paard omdat je nog niet in één zwaai op je paard kon stappen en je de spagaat nog niet geoefend had. In draf gebutst, geblutst, in galop niet kunnen blijven zitten, steun zoekend, stuiterend, je evenwicht verliezend en dan die vreselijk hobbelige overgang van galop terug naar draf waar de meeste beginners zo'n moeite mee hebben. Pfff, in stap en dan ontdekkend dat je de hele tijd scheef hebt gezeten en je weer ophijsend aan de teugels.
Het hoofdstel te strak, te los, bit klepperend tegen de tanden, het zadel niet aangesingeld, frontriem over de ogen en er na 10 minuten pas achterkomen (en al die tijd blijft het paard geduldig wachten totdat jij, beginnende tweebener dat ding uit zijn oog haalt).
Als ik alleen al naar mezelf kijk, naar wat ík indertijd allemaal voor (zeg ik nu) stommiteiten uithaalde omdat ik gewoon niet beter wist en omdat ik nog moest ontdekken, mijn proces doorlopen, mezelf en mijn beperkingen (en die van het paard) leren kennen, tja....
Warboel
